NUSANTARA OP VLEUGELS
Ouderenzorg wordt gemeenschapszorg
NUSANTARA
HET BESTE UIT
TWEEWERELDEN
DOOR PETER HUIJS FOTO JESSICA ANTHONIO
Het gesprek met Rémy Benjamins en Marja
van der Linde begon met een simpele vraag:
Waar staat Nusantara in 2017? Maar al gauw
knettert het van ideeën en dynamiek over wat
de organisatie binnen de Indo-gemeenschap
kan betekenen, en het is klip en klaar dat zij
nog maar net begonnen zijn. Het plan achter
Nusantara 2.0.
We schreven eerder over internationale be
langstelling voor de cultuurspecifieke experti
se van Nusantara. Met de Republiek Indonesia
is bijvoorbeeld een uitwisselingsprogramma in
voorbereiding. Maar ook dichter bij huis moet
de hand aan de ploeg. Want Nusantara wil al
veel eerder dan in het verpleeghuis beginnen
haar kennis en kunde aan de Indo-gemeen
schap ter beschikking te stellen.
Marja van der Linde: 'Onze organisatie is ge
zond, dus is onze basis in orde. We merken dat
onze inspanningen van de laatste jaren vrucht
hebben afgeworpen. Vanaf 2014 hebben we
de transitie doorgevoerd van verzorgingshuis
naar verpleeghuis. We stralen een nieuw elan
uit, we communiceren op een nieuw niveau,
online en met onze publicaties, en in het veld
is wel opgemerkt dat het goed gaat.
Nu is uit onze intramurale zorg wel bekend dat
mensen van onze doelgroepen niet graag het
stempel willen hebben zorg nodig te hebben
of ziek te zijn. Traditioneel blijft dat binnen de
familie; familieleden zijn vaak belast met de
zorg. Ze kunnen dat echter lang niet altijd aan.
Maar zelfs als we de ouderen dan uitnodigen
om te komen of om hun zorgen te delen, gaat
dat niet zomaar. Eerst zeggen ze nog: "Het
spijt me, maar ik kan niet", want zij willen
niet tot last zijn. Daarom moeten we zeggen:
"Maar we wachten op u!" Dan ervaren zij het
als onbeleefd om niet te verschijnen. Dan komt
iedereen en geniet iedereen ook. We hebben
geleerd dat de mensen eerst vertrouwen
willen hebben. Met wie zit ik aan tafel? Wat is
dat voor iemand? En dan blijkt dat achter hun
vraag vaak een andere, diepere vraag schuilt.
Op die echte vraag kunnen wij inspelen.'
Rémy: 'In de Indische grootfamilie zijn het de
kinderen die zorgen voor de ouderen. Maar we
weten ook dat de kinderen verwesterd zijn, en
als het zwaar en ingewikkeld wordt, durven zij
vaak niet te zeggen dat ze het niet aankunnen
of niet willen. We willen die spanningen weg
halen, of in ieder geval verminderen.'
Marja: 'Ook wil Nusantara thuis en in de wijk
een grotere rol spelen in de psychiatrische
ouderenzorg. We zijn bekend met deze tak
van de gezondheidszorg. We hebben goede
sociaal verpleegkundigen en een dito psy
choloog in dienst. Dat is belangrijk, omdat je
nu toch bij veel mensen van onze doelgroep
ziet dat het verleden terugkomt. Ervaringen
uit de oorlog bij de alleroudsten, die toen nog
jong waren, of zelfs kinderen. De beangsti
gende Bersiap-periode die weer boven komt.
Het is goed dat daar nu ruimte voor is. Er is
ontvankelijkheid voor, er is erkenning. Zelfs
op regeringsniveau is men nu bezig met een
grootscheeps onderzoek naar dat verleden, de
periode van de dekolonisatie.'
Het belang van communities
Marja gaat verder: 'Ondertussen breiden we uit
naar vijf gebieden: Arnhem, Amsterdam, Haar
lem, Den Haag en Eindhoven, waarover we in
een vorige Moesson bijvoorbeeld een reporta
ge met Buitenzorg in Eindhoven hadden. Maar
het is niet zo van: "Tadaa... hier komt Nusanta
ra!" We willen niets overnemen, we gaan in op
de vraag die wordt gesteld. Waar we goed in
zijn, is juist zorgen wegnemen. We hebben een
heel apparaat vol kennis en kunde dat er is om
start ups, of Indische gemeenschappen die al
langer bezig zijn, te ontzorgen. Samen kijken
46 MOESSON
Moesson #10 april 2017.indd 46 29-03-17 18:46
