'ER ZAT EEN MEISJE VAN ZEVENTIEN IN
MIJN JAAR DIE DE HELE TIJD BAMBI'S
TEKENDE. IN HET DERDE JAAR NOG
STEEDS. DUS NEE, IK DACHT OOK
WEER NIET: WAT HEERLIJK DAT IK HIER
ONDERDEEL VAN MAG ZIJN.'
nooit echt problematisch geworden, maar ik voelde wel
dat er iets niet klopte. Ik had zoveel ideeën, begon aan
zoveel, maar ik maakte nooit iets af. ADHD dus, zoals
dat nu heet. Dat gevoel van ARRGGHH! WOOOOW!' Hij
beweegt als een overactieve jonge hond. 'Ik kreeg niets
voor elkaar. Terwijl, inmiddels ben ik er dus, ook door
die therapeuten onder andere, achter dat ik inderdaad
wel dingen kan. Maar die discipline bijvoorbeeld, dat
is niet zelfopgelegd, zo van "Sander kom op, nu ga je
verdomme aan het werk", het is meer hyperfocus, een
soort trance. Inmiddels heb ik geleerd om dat te sturen,
om het te gebruiken. Maar dat heeft wel lang geduurd.
Ik voelde zoveel urges, maar ondertussen zat ik gewoon
op een kutschool nullen te halen en werkte ik bij een ver
zekeringsmaatschappij op kantoor.'
Hoe kwam je daar terecht?
'Ik was, omdat ik dus geen rust in m'n hoofd had, van
het VWO naar de HAVO gegaan. Dat was een totaal
andere, demotiverende omgeving. Toen had ik helemaal
geen zin meer. Uiteindelijk heb ik mezelf in een situatie
gemanoeuvreerd waardoor ik van school gestuurd zou
worden. En dat werd ik ook. Ik wilde echt niet meer. M'n
ouders zeiden: "Dat is prima, maar zolang je hier in huis
woont ga je maar werken." Toen kwam ik bij die verze
keringsmaatschappij terecht. Na een week kreeg ik al
psychosomatische klachten. Hyperventilatie, paniekaan
vallen. Ik dacht eerst dat ik echt iets aan mijn hart had.
die alleen maar "kanker op" zei. Ik werd al moe als m'n
vader ademhaalde om z'n zin te beginnen. Dan dacht
ik al: oooo ouwe, hou je bek alsjeblieft. Ja, wat moet je
daarmee als ouder?'
Was de kunstacademie een bevrijding?
'Het was wel bevrijdend dat iedereen om me heen nu
dingen aan het maken was. Dat die lokalen volhingen
met dingen. Lelijke dingen, dat wel. Haha. Het was in elk
geval een stap in de goeie richting. Ik had één docent,
die zie ik nog steeds weleens, met wie ik goeie gesprek
ken had over het creatieve proces, maar voor de rest... ik
kwam er makkelijk doorheen hoor. Er zat een meisje van
zeventien in mijn jaar die de hele tijd Bambi's tekende.
In het derde jaar nog steeds. Dus nee, ik dacht ook weer
niet: wat heerlijk dat ik hier onderdeel van mag zijn.'
Was je blij met je diploma? Was je trots?
'Ja. Nee.'
Ik wilde eigenlijk altijd al naar de kunstacademie. Maar
daar moest je óf een diploma voor hebben óf 19 jaar
zijn en dan kon je zo'n intelligentietest doen. Ik wil
de gewoon die tijd uitzitten tot ik 19 was, maar m'n
ouders zagen dat ik alleen maar in een coffeeshop zat
te blowen, dus die drongen toch aan op het behalen
van een diploma. Dat heb ik toen maar gedaan. Op zo'n
volwassenschool. Zóó verschrikkelijk! Ben je 18 moet je
aardrijkskunde doen, het köppensysteem leren. Ik heb
dat diploma uiteindelijk gehaald, maar nooit opgehaald.
Ik heb het nooit gezien en ik heb het ook nooit hoeven
laten zien. Een complete waste of time.
Wat zou je achteraf willen dat je ouders gedaan hadden?
'Ik neem m'n ouders niets kwalijk hoor. Ik weet niet of ik
iets kan verzinnen dat beter was geweest. Mijn ouders
hadden te maken met een totaal onhandelbaar kind, een
vervelende gozer die geen zin had om te communiceren,
Ben je weleens trots?
'Ik weet eigenlijk niet wat trots is. Trots ben je misschien
als je iets eerst niet durft, maar dat je het dan toch
gedaan hebt. Ik ben niet bescheiden hoor, allerminst, dus
als het gaat om het succes van Luckytv, nee daar ben ik
niet bescheiden over, maar trots.?'
Ook niet toen je Time of my life-filmpje viral ging?
'Dan gebeurt er dus niets met me. Ik denk dan alleen
maar: ik had het beter moeten maken. Nee, ik ben nooit
trots. Ik denk dat geen enkele kunstenaar dat heeft.
Zo'n filmpje, ja het floept er wel uit, maar het is gewoon
het resultaat van 15 jaar lang heel erg hard werken. Mijn
omgeving was trots. CNN belde, alle Nederlandse media
hebben me twee dagen platgebeld. Maar het enige wat
ik me van die dag kan herinneren is dat ik heel erg moest
lachen. Gewoon omdat het gebeurde. Ik heb het niet
ervaren als WOOOW. Het deed me helemaal niets. Nog
MEI 15
Moesson #11 mei 2017.indd 15
26-04-17 17:43
