ê;0t
COLUMN
fSL,
Poirrié 'sPerikelen
I A I J* i I
JUNI 19
Ik heb eens een romantisch avondje gehad met een
meisje uit onze straat. Fout natuurlijk, want als je een keer
goed uit je slof wilt schieten, moet je dat nooit doen met
iemand uit je directe omgeving, want als dat naderhand
nodig zou blijken, hebben ze je zo te pakken.
Ik wist dat toen nog niet, dus zaten we 's avonds gezellig
met z'n drieën (nog zo'n kapitale fout) aan een tafeltje
in de achtertuin van haar ouderlijke woning. Omdat haar
moeder er nog één van de oude stempel was en vast wel
iets beters voor haar dochter op het oog had, moest de
jongste zoon erbij blijven. Kennelijk had ze hem het een
en ander toegefluisterd, want het mispunt misdroeg zich
op een afschuwelijke manier. Hij bleef gewoon zitten en
hield alles met arendsogen in de gaten. Zijn zuster die
dat minstens zo erg stoorde als ik, probeerde van alles
om hem weg te krijgen, maar het joch hield stand en
verliet zijn waarnemingspost niet. Toen wij eindelijk, na
veel gemanoeuvreer en schijnheilige schijnbewegingen
tot een stiekem handjepak onder de tafel konden komen
zonder dat hij het merkte, dachten wij dat wij er bijna
waren. Vooral het meisje speelde het voortreffelijk. Wel
iets voorover gebogen, maar toch zonder enig teken van
opwinding, ging ze gewoon door met murmelen. Dat
hinderlijke joch leek geen onraad te bespeuren. Hij keek
ons af en toe alleen maar aan en grijnsde een beetje dom.
In het donker kon je zijn tanden zien blikkeren. Toen het
meisje op een gegeven moment aan hem vroeg of hij drie
glazen limonade wilde gaan halen, toonde hij zijn ware
aard en schudde met zijn hoofd: 'Heb geen zin.'
Het meisje glimlachte naar mij en zei dat ze het dan wel
zelf zou doen. Zuchtend stond zij op en ging naar binnen.
Die drie glazen limonade kwamen er wel, maar toen zij al
goed en wel op weg was om ze te halen, had ik tot mijn
verbijstering nog steeds een hand in mijn hand. Dat joch
heeft mij daarna nog vaak dwars gezeten. Als hij mij zag,
riep hij: 'Hé Japie!' En dan begon hij op een rotmanier te
grinniken. Echt zo van: 'Hè, hè, hè, hè!'
Daarom: nooit met een meisje uit de buurt en als je in
het donker onder de tafel begint te graaien, eerst vragen
wiens hand je te pakken hebt.
POIRRIÉ'ö
PERIKELEN
Jack Poirrié werd geboren in Batoeradja en woont' sinds 1951 in Nederland.
Elke maand schrijft Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.