e www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
COLUMN
'INDO'S HUILEN NOOIT!' HET WERD
JULI 11
Ricky Risolles
bij ons regelmatig geroepen. Je emoties hou je
maar, nèt als je vuile was, binnen.
Kok, maar hoe moet ik dan mijn emósies
uitèn? Het anwoord van mijn moeder: 'Niet!
Alhoewèl... Blij, dat kèn! De rèst ik wil niet
hèbben.'
Tapi hoe dan mijn reaksie als ik sedih, ofwèl
verdrietig, bèn? Haar anwoord: 'Dan ga je
maar lachen.' Èn als désè fènt takut, bang, is?
Haar anwoord: 'Lachen!' Èn wat nou als ik ma-
rah ben, ofwèl boos, wat dan? Haar anwoord:
'Lachen!' Ya, maar als ik bij alles moet lachen,
wat doe ik dan bij blij? Haar anwoord: 'Ya, je
moet sèlf weten.'
Klink makkèluk tog? Totdat je gaat lachen als
je wordt geleld. Dan gèlden plotsklaps weer
andere wètten èn régèls. Lellen plus lachen is
nog harder lellen! Kok, ingewikkèld désè.
Zo zachtaardig de mééstè Indo-dames in mijn
omgéving leken, zo hard konden désè lellen.
Tapi eigènluk konden sè er nèks aan doen,
want bij hèn ging aaaa-llès hard. Hèt rammen
van de pollépèl op de rand van de pan, hèt
roepen door de kamer als we konden makan
èn sèlfs de gemuss-snuifkusjes die wèrden
uitgedeeld, wèrden mèt de nódigè power
uitgevoerd. Mèt strakke op èlkaar gèperste
lippen, op de tanden bijtènd èn mèt een fèlle
hand die mijn hoofd tegen de mulut aan druk.
Pijn of géén pijn, jè kèn maar beter lachen!
Maar niet alléén de fysieke pijn kon op een
lachsalvo rekenèn. In een folle woonkamer
mèt family, mijn oom de zin horen sèggen: 'En
Rèkk, die dromen van jou al nat?' gaat voor
een twaalfjarige door mèrg en pijp désè! Maar
ya, je kèn maar beter lachen, tapi dit keer als
een boer mèt liespijn. Èn tot op de dag van
vandaag (als ik takut bèn), lach ik de klepon
uit mijn broek, terwijl ik mijn vriendin richting
de spin duw! Je bèn bèlasèrd als je dènk dat ik
die acht-harige-poten-arachnid ga oppakken.
Liever een held op hakken, dan désè held op
sokkèn!
Maar als ik só nadènk, waar was al dat lachen
nou goed voor? Kon ik niet gewoon sèggen,
als ik mij verdrietig voelde of dat ik boos
was? Kenapa, waarom, de boel binnenvètten?
Èn fraag ik mij af.. was het voor mijn eigen
bèstwil, of voor die van iemand anders? Tidak
tahu, géén idee. Lachen is gezond, maar huilen
folgens mij óók.
Ik kèn mij nog goed de laatstè keer herinneren
dat mijn moeder mij lelde. Hèt was met een
houtèn pollépèl in de keuken. De aanleiding,
iets kleins. Ze lelde mij totdat de houten lepel
brak èn mijn angst omsloeg in lachen. Mijn
moeder keek naar de houten lepel, keek naar
mij en begon óók te lachen, ze wist dat hèt
lèl-tijdperk voorbij was. Het was vanaf toen
dat ik kon huilen.
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
23-06-17 18:04
