'Ik denk dat ik de rindu
van mijn grootouders
naar Indië genetisch heb
meegekregen'
Het is natuurlijk niet voor niets dat songwriter Annabel
Laura haar album Ibu Pertiwi (Moeder Aarde) heeft
genoemd. Want de natuur, dat is alles voor haar. Daarom
gaat haar debuutalbum ook over de schoonheid en de
kwetsbaarheid van de aarde. 'Als het even kan, ga ik de
natuur in. Daar kom ik tot rust, en daar is ook waar mijn
creativiteit begint te stromen. Als mijn creativiteit is
opgedroogd, is dat eigenlijk altijd omdat ik te weinig in
de natuur ben.'
En laat dat nou ook een van de redenen zijn dat Annabel
zo graag op Bali is. Want als de natuur een hitlijst had
dan stond Gunung Batukaru met stip op nummer één.
'Er is voor mij geen plek op aarde die inspirerender is
dan deze berg. Ik heb er een tijd gewoond en alles wat je
daar op de grond liet vallen, groeide. De aarde is daar zo
vruchtbaar. Ook creatief gezien.'
Het album bestaat uit twee delen: dageraad en scheme
ring. Alle nummers gaan over de natuur en over onze
band met die natuur. Het eerste deel, dageraad, bestaat
uit ontspannende muziek waar je op kunt mediteren.
De schemering is wat meer upbeat; bedoeld om in
een feestelijke stemming te
komen. Ook dat is balans: de
introverte en extroverte kant
van de natuur samen op één
album.
Indisch in Eindhoven
Annabel groeide op in een
Indisch gezin in Eindhoven.
Haar ouders: beiden muzi
kaal. Vader denkt er op dit
moment over om saxofoonles te nemen, haar moeder
was degene die het belangrijk vond voor Annabel om
op muziekles te gaan. 'Want muziek, dat is belangrijk
voor je algemene ontwikkeling.' En aldus geschiedde.
De kleine Annabel ging op pianoles en leerde zo muziek
spelen. 'Ik ben blij dat mijn ouders me altijd gestimu
leerd hebben muziek te maken. Hierdoor heb ik van
kleins af aan al liedjes geschreven. Toch waren we niet
zo'n typisch Indisch gezin waarin iedereen in een bandje
speelde... alhoewel, mijn moeder zit sinds kort bij een
koor. Best stoer toch?'
Twee keer repatriëren
De grootouders van Annabel kwamen na de Tweede
Wereldoorlog twee keer naar Nederland. Oma en opa
repatrieerden, nadat ze tijdens de oorlog van interne
ringskamp naar interneringskamp werden gevoerd, vrij
14 MOESSON
snel naar Nederland. Ze misten hun geboortegrond
zo zeer, dat ze besloten terug te gaan. Maar het Indië
dat ze kenden van voor de oorlog was een ander land
geworden. De dekolonisatieoorlog en het veranderende
politieke klimaat zorgden ervoor dat ze zich niet meer
thuis voelden in Djakarta. Ze vluchtten naar Singapore
en besloten daar om voor de tweede keer terug te gaan
naar Nederland. Naar Eindhoven, de plek die tot op de
dag van vandaag de thuisbasis is van Annabels familie.
'Mijn grootouders spraken eigenlijk nooit over hun tijd in
Nederlands-Indië. Dat snap ik ook wel, dat hoor je vaker.
Ik heb wel altijd het gevoel gehad dat mijn opa zijn oude
Indië miste. Het land was een deel van hem.'
Bali is mijn muze
'Ik heb indirect het gemis van dat oude Indië altijd
aangevoeld. Je krijgt dat denk ik toch mee. Dat zit in je
DNA. Letterlijk. Net als dat onderzoek dat ze ooit deden
op ratten: ze gaven een rat een stroomstoot en lieten
hem de kleur rood zien. Je zag dat de kleinkinderen en
kinderen van die rat ook schrokken van die kleur. Dat
werd elke generatie wat minder, maar het zat er wel. Ik
denk dat ik de rindu, de heimwee, van mijn grootouders
naar Indië genetisch heb meegekregen. Mijn gevoel zei
me dat ik naar Indonesië moest gaan, naar Bali. Het idee
was om daar zestig dagen te blijven. Het werd uitein
delijk een jaar. Ik voelde me daar zo rustig, zo in balans.
Ik begreep toen ook wat mijn opa al die jaren gemist
moet hebben. Ik ontdekte op Bali een deel van mezelf
dat ik nog niet kende, maar er latent altijd al geweest
moet zijn. De mensen, de natuur. Dat niet alles tot in de
puntjes geregeld is. Ik denk dat de mix van Nederland
en Bali voor mij de ideale mix is. Beide landen brengen
verschillende kanten in me naar boven. In Nederland zit
ik vaak in de regelmodus, terwijl ik op Bali veel meer
in touch ben met mijn gevoel. Ik ben wel echt kind van
beide landen. Want hoewel ik Nederland soms te geor
dend vind, zijn er op Bali ook dingen waar ik nooit echt
aan zou kunnen wennen. Het totale gebrek aan privacy
bijvoorbeeld. Het is heel moeilijk om daar iets alleen te
kunnen ondernemen, en soms is het gewoon heel lekker
om dat wél te kunnen. Aan de andere kant heb je er
overal vrienden, muzikanten, kunstenaars. Iedereen staat
voor je klaar als je hulp nodig hebt, dat is mooi. Toch heb
ik beide landen nodig voor mijn eigen balans.'
Niet in een hokje
Annabel houdt er niet van om zich in een hokje te laten
stoppen. Dat is ook een van de reden dat ze haar studie
op de Design Academy in Eindhoven niet afmaakte. 'Dat
keurslijf was niets voor mij. Ik moet me vrij voelen om
Moesson #3 september 2017.indd 14
