INTERVIEW
'wij dachten dat wij daar
te midden van de bossen
een schuld in konden lossen
aan de wereld en elkaar'
'vaarwel tot ziens mijn vader
o dat ik je geven kon
wat jij te vaak verraden
nooit in dit leven vond'
'de naakte waarheid strompelt voort
van huis en haard verjaagd
zo rammelt zij aan elke poort
maar geen mens die haar verdraagt'
waar Molenbeekstraat uit 2006 eindigt: met de verhui
zing van zijn ouderlijk huis in Amsterdam naar de hippie
commune in Neerkant waar Ernst nog steeds woont. Als
we bij het landgoed aankomen, dat diep in het Brabant
se land ligt, staat een montere en fitte zestiger voor ons.
'Dit boek dat ik nou geschreven heb, bedacht ik me
laatst' - Ernst is bezig koffie te zetten - 'gaat over verzet.
Of beter: protest. Protest loopt als een rode draad door
mijn werk, maar ook door mijn familiegeschiedenis.
Mijn betovergrootvader met zijn uitspraken over hoe
schandelijk de Nederlanders de Javanen behandelden.
Zijn zoon die voor de emancipatie van Indo's de krant
De Telefoon heeft opgericht. En mijn vader zat tijdens de
Duitse bezetting in Nederland in het verzet. Toen was hij
in de bloei van zijn leven.'
'Mijn vader. Hij voelde zich vaak verraden, op zeker
moment zelfs door mij. Terwijl hij de belangrijkste
persoon in mijn leven was! Hij gaf mijn leven eigenlijk
zin. Vooral omdat ik altijd moest zorgen dat hij zich, met
zijn oorlogsverleden, een beetje prettig voelde. Maar
na zijn vroege dood vond mijn zus een brief van hem,
gericht aan mij, waarin hij schreef dat ik hem in de steek
had gelaten. Van jongs af aan had hij naar vriendschap
en waardering en liefde verlangd, stond erin. Maar zijn
moeder had hem geslagen, zijn vrienden waren hem niet
trouw gebleven, en ook zijn geliefden niet, op één na,
maar zij stierf.'
'Mijn vader overleed precies in de periode van mijn
puberteit, net toen ik op de middelbare school kwam,
boezemvrienden kreeg, verliefd werd, me realiseerde
dat ik zo'n beetje mijn hele leven voor hem gezorgd
had. Ik voelde me gelukkig. Vrij. Krijg je zo'n brief voor
je kiezen. Dat hij zich vaak afgewezen voelde door mij,
dat ik dingen niet meer met hem wilde delen. Ik heb er
vervolgens mijn halve leven over gedaan om daar vrede
mee te krijgen. Vermoedelijk heeft hij mij die brief nooit
willen sturen, maar dat hij zich zo voelde, was nog vele
jaren een onverdraaglijke gedachte voor me.'
'Ik probeer openhartig te zijn in mijn boeken. Dat is een
gevolg van alle geheimen die zich door onze familie een
weg baanden. Toen ik een jaar of veertien was, vertelde
mijn vader mij dat mijn oudere zus een andere vader
heeft. Mijn ouders zijn een tijdje uit elkaar geweest en
mijn moeder kreeg in die periode een relatie met een
zoon van de sultan van Soemedang. Ik vond het op
zichzelf al een grote schok om dat te moeten vernemen,
maar veel moeilijker vond ik het nog dat ik dat geheim
aan niemand mocht vertellen en zéker niet aan mijn zus!
Vanaf dat ogenblik wist ik totaal niet hoe ik me naar haar
toe moest gedragen. Afschuwelijk was dat. Mijn zus zelf
wist het intuïtief wel, als klein meisje eigenlijk al. Ergens
voelde ze dat de man van wie ze een fotootje vond, dat
die heel belangrijk voor haar was. Ook herinner ik me
dat ze een keer de kamer binnenkwam met twee trouw
boekjes in haar hand en mijn ouders ter verantwoording
riep: Hoe zit dit? Jullie zijn gescheiden terwijl jij nog
zwanger was van mij? Nadat mijn vader overleden was
en mijn moeder tegen mij zei: Ernst, ik moet je iets ver
tellen, kon ik eindelijk zeggen dat ik dat al wist. Op mijn
aandringen heeft mijn moeder het aan mijn zus verteld.
Die zei meteen: Ik heb het altijd al geweten. Dét vond
mijn zus niet zozeer erg, dat ze een andere vader had,
maar ze had het van mijn vader zelf willen horen. Dat
heeft haar diep gekwetst, dat hij dat niet gedaan heeft.'
'Het grootste deel van dit boek gaat over mijzelf in de
jaren zeventig, een tijd van protest: we zijn het niet
eens met zoals het gaat en willen de wereld beter
maken. Na de verschijning van mijn eerste twee boeken
halverwege de jaren tachtig, ben ik meteen doorgegaan
met schrijven, dit keer over de jaren zeventig. Maar
mijn toenmalige vriendin vond het niet leuk dat ik uhm
bepaalde dingen opschreef, zodat ik ermee opgehouden
ben. Toen ik aan De Neerkant begon, bedacht ik me: Hé,
maar aan hetzelfde onderwerp was ik al eens begonnen.
Alles stond op zo'n grote flexibele floppy, weet je wel.
Ik probeerde de oude bestanden te openen, maar zag
alleen rare tekens op mijn scherm.'
'Uiteindelijk vond ik iemand met een vertaalprogram
ma waardoor ik de oorspronkelijke tekst weer had. Het
verhaal speelde in het jaar 2023 en ging over mijzelf
als oude man van 75, opgesloten, zoals ik me dertig
jaar geleden voorstelde, in een inrichting vanwege mijn
OKTOBER 15
Moesson #4 oktober 2017.indd 15
27-09-17 17:42
