INTERVIEW
Jubileumtournee
en toen hij zong was men het eens zo'n lied was
nooit gehoord/ alsof de wereld was veranderd bij
het horen van Bob's woord'
verdwenen de wouden de dieren in het veld
de zeeën dood vergiftigd door jouw geld
de halve wereld crepeert door schulden aan jou
meester van het geld is dat watje wou'
ik was een hippie
een hippie ben ik ooit geweest
ik was een hippie
ben het misschien nog steeds'
het is mij om het even
waar mijn graf of waar mijn as
want er was niets in dit leven
wat de moeite waard niet was'
Boek, cd én bonus-cd De
Neerkant verschijnen half
oktober bij uitgeverij In de
Knipscheer. De komende
maanden treedt Ernst Jansz
overal in het land op met
zijn nieuwe programma De
Neerkant, maar ook met zijn
oude bands CCC Inc en Doe
Maar. Tjek voor een actuele
speellijst www.ernstjansz.nl.
politieke overtuiging. In die inrichting had ik niets anders
te doen dan mijn memoires te schrijven over de jaren
zeventig. Aan ieder oorspronkelijk hoofdstuk heb ik nu
commentaar toegevoegd. Dertig jaar geleden was mijn
75ste jaar nog oneindig ver weg. Nu niet meer... Lijk ik nu
op mijzelf zoals ik toen dacht dat ik eruit zou gaan zien?
Op de allerlaatste bladzijde staan mijn alter ego en ik in
de spiegel naar elkaar te kijken.'
'Na Dromen van Johanna, waarop ik twaalf nummers van
Bob Dylan had vertaald, kreeg ik lange tijd geen woord
meer op papier. Ik had me zo intensief in Dylan ver
diept dat ik dacht: kan ik nou nog iets vertellen wat de
moeite waard is? Maar op een gegeven moment vroeg
iemand me om voor een avond met protestliederen iets
bij te dragen. Ik had wel een tekst geschreven, maar de
muziek die kwam maar niet en toen vroeg onze dochter
Luna: Zal ik het doen? En die schreef me toch iets prach
tigs. Samen hebben we die avond opgetreden. Daarna
ben ik op vakantie naar Sardinië gegaan. Op de gitaar
die ik bij me had, borrelde ineens het ene na het andere
liedje op. Zo zijn in korte tijd achttien liedjes ontstaan.'
'Ik maak nog steeds popmuziek, protestliedjes, maar
niet per se met de vuist op tafel. In mijn tijd behoorde
popmuziek toe aan de jeugd. Popmuziek was pop
muziek omdat onze ouders die onzinmuziek van ons ver
schrikkelijk lelijk vonden, net zo min als wij iets van hun
muziek wilden weten. Het was protest. Maar inmiddels
is dat helemaal veranderd. Dat is het mooie van deze
tijd. Ik sta er echt van te kijken dat onze kinderen al die
deuntjes zo goed kennen uit de jaren zestig, zeventig en
tachtig, alsof de muziek van hun is en dat is die ook! Wel
jammer dat "de jeugd" niet iets voor zichzelf heeft, maar
omgekeerd heel bijzonder dat oude mensen - waar ik
mezelf helaas toe moet rekenen - nog een plek hebben
in de popmuziek, zoals de Stones. Tijdens popfestivals
lopen ouderen en jongeren door elkaar. Ik vind dat
geweldig.'
'Ik dacht écht dat we een stukje aarde beter en mooier
konden maken, maar het is niet gelukt. Wat ik heel erg
vond, maar een aantal dingen zijn wél goed gegaan:
Amnesty International, Greenpeace - voortgekomen uit
eenzelfde gevoel. Ik blijf als onverbeterlijke wereldver
beteraar trouw aan m'n hippie-idealen en ik koester nog
steeds de illusie dat ons streven niet voor niks is geweest.
Zonder je ogen te sluiten voor alle problemen, moet je op
een positieve manier tegen de wereld blijven aankijken.
Vooral voor jongeren is dat niet makkelijk, zij krijgen
dagelijks zoveel negativiteit te verwerken. Onze zoon en
dochter verzuchten wel 's: "In de tijd van de hippies kon
je nog ergens voor strijden."'
'Dat ik nu zo onafhankelijk ben, is natuurlijk grotendeels
te danken aan het succes van Doe Maar. Ik hoef niet meer
elke dag opnieuw mijn dagelijks brood te verdienen, dus
ik ben vrij in mijn muziek, een luxe die voor weinigen is
weggelegd: als anderen wat ik gemaakt heb niet mooi
vinden, dan breng ik het tóch uit. Vind ik het wel jammer
dat niemand die muziek mooi vindt, maar ik doe het wel!
En het is heerlijk om de krontjong, die ik gratis heb mee
gekregen uit Indonesië, verder te ontdekken samen met
geweldige muzikanten met wie ik mijn roots deel.'
'Hoe ouder ik word, hoe meer ik me losmaak van andere
mensen, van de méning van andere mensen. In mijn
jeugd ging ik juist overal tegenin. Maar daarmee ben je
nog niet onafhankelijk. Kijk maar naar je puberteit: dat je
je los wil maken van je ouders, maar je de banden juist
bevestigt. Ik heb welbewust geprobeerd om familiepa
tronen te doorbreken in mijn leven. Om niet, zoals mijn
vader, de lasten die ik met me meetors op de schou
ders van mijn kinderen te leggen. Om er zelf mee af te
rekenen. Niet dat ik straks weg ben en dat mijn kinderen
ermee rondlopen. Ik heb me mijn halve leven schuldig
gevoeld naar mijn vader toe. Dat ik zijn geheimen moest
bewaren, dat hij vond dat ik hem in de steek had gelaten.
Daar heb ik geen last meer van. Heerlijk! Dat zijn indivi
duele vrijheden. De enige verantwoording die ik moet
afleggen, is tegenover mijzelf. Tegen niemand anders.
Dat je kunt zeggen: Ik heb de goede strijd gestreden.'
OKTOBER 17
Moesson #4 oktober 2017.indd 17
27-09-17 17:42
