repeteerde ik met mijn twee echte broers aan
de voorstelling Familiefeest, in de regie van
Annemarie Oster. Veel ging er toen vanzelf en
behoefde geen uitleg. Nu, met mijn twee nep-
zusjes, bekruipt me tijdens het repeteren vaak
hetzelfde gevoel. We hebben aan een half
woord genoeg. Vinden elkaar in hetzelfde ge
voel voor humor. Maar ook voor tragiek. Alleen
waar mijn broers zwijgzaam waren, babbelen
wij er altijd lustig op los. Maar misschien is
dat wel gewoon het verschil tussen mannen
en vrouwen. Tussen dat Indische kippenhok
zit Paul Knieriem, onze regisseur, blond en
Hollands welvaren. Vooral verbaasd en geamu
seerd ziet hij het allemaal aan, maar regelma
tig vraag ik me af of hij niet helemaal gek van
ons wordt. Van ons gekibbel en gelach.
Kibbelen en lachen
Want kibbelen en lachen doen we. En ook veel
eten. In het echt maar ook in de voorstelling.
Bodil schreef een fantastisch ontroerend en
hilarisch goed stuk over drie zussen die tot
elkaar veroordeeld zijn in een service flat. De
oudste Nonni (79) komt het huis niet meer uit
(last van likdoorns en ook wel wat overge
wicht) en is de hele dag bezig met koken. De
middelste Titi (75) heeft een minnaar en is de
meest zelfstandige van het stel, ze heeft een
auto, is getrouwd geweest en doet de bood
schappen. De jongste Son (71) is net als Nonni
vrijgezel en een veelvraat. Ze blijft echter
graatmager en vult haar dagen met het kijken
naar Golden Girls en de leesmap die elke don
derdag bezorgd wordt. We zien hoe de zussen
samen leven, hoe ze zich voorbereiden op
de komst van Broer, die zich al in geen tijden
heeft laten zien maar nu dan toch echt weer
eens gaat komen eten. Nonni is maar wat druk
met de dengdeng blado, zijn lievelingsgerecht.
Ondertussen zijn ze bezig met het opschrijven
van hun familiegeschiedenis op verzoek van
neefje Stef. Echter, met het in kaart brengen
daarvan wordt er een familiegeheim ontdekt
en dat brengt alles aan het wankelen. Hoe het
afloopt, verklap ik natuurlijk niet! Maar dat Bo-
dil zowel de grap weet te vangen als de traan
laat vloeien, dat durf ik wel te beweren. Zelden
las ik een eerste versie van een stuk waarbij ik
hardop heb zitten lachen en verderop echt een
brok van in mijn keel kreeg. Spijt had ik dus
allerminst van mijn blinde toezegging.
42 MOESSON
Moesson #4 oktober 2017.indd 42
27-09-17 17:43
