e www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
COLUMN
'RICKY, HOE LAAT MOET JE NAAR HUIS?
JANUARI 11
Ricky Risolles
We gaan zo eten.'
'Ohw... euhm... ik denk nu wèl', sèg ik wat on-
gemakkèluk. Nadat ik afscheid heb genomen
van m'n vriendje bij wie ik thuis aan het spelen
was, hoor ik mijsèlf sèggen tegen sijn moeder:
'Dank u wèl voor de gastvrijheid èn het spelen
mevrouw!'
De gemaaktè glimlach op mijn gesig, verdoe
zel de stem in mijn achterhoof: wat nu Rick?
Toen ik was uitgenodigd om na schooltijd te
komen spelen, froeg mijn moeder nog: 'Blijf je
daar ook makan?'
'Tüürlük', had ik geseg. 'Weet je hèt zékèr?',
froeg sè nog na. 'Ja, natüürlük mam!' Hij was
immers tog óók al meerdere keren bij ons
wezen makan na hèt spelen. Niet dat ik er mèt
hem specifiek óvèr had gehad, tapi waarom
zou dat nu nog expliciet uitgesproken moeten
worden. Nee, ik verzekerde mijn moeder
dat dit geen probleem was. 'Tidak apa-apa,
Nu moest désè fènt gaan bedenken wat hij de
komende twee uur moest gaan doen èn. wat
ik dan moest makan! Ik durfde niet tè vroeg
pulang, ofwel naar huis, want dan zou m'n
moeder fragen gaan stellen. Seperti polisi die
mama van mij! Helemaal yang mèt licht in mijn
gesig en druk sètten door middel van de door
de recherche afgewezen onderfragingstech-
nieken. Èn plus. dan sal sè de folgende keer
mij waarschijnlük niet meer geloven wanneer
ik só zeker van mijn zaak bèn, want: 'weet
je nog die ene keer dat je zei dat je bij jouw
vriendje mog makan?' Nggak bisa... dat gaat
mij niet gebeuren!
Makan is een kritisch ding bij Indo's. Èr is
kritiek als èr tè weinig is èn er is kritiek als er
genoeg is!
'Èn hoe haar makan?' 'Lekker, lekker.. maaarrr
sè gebruik te veel santen in haar ikan santen
weet je.' 'Haar gado-gado hoe?' 'Oh lekker
hoor, tapi haar saus lijk méér op petjil loh!' 'Èn
haar cendol?' 'Zoet, zoet. maar haar gesig
yang zuur!' Hoe dan óók, veel of weinig kritiek,
maar er was altijd makan om kritiek op te
geven! Anno 2018, hoef je daar géén sorgen
over te makan.
Ik liep destijds zeker twee uur op straat rond,
vóórdat ik naar huis durfde. Ik was marah,
ofwèl boos, op mijn moeder. Kenapa, waar
om, moest ze só navragen of ik wel mog
blijven makan? Dat dee sè vast alléén om mij
achteraf èr mee te kunnen pakken. Sè wist dit
al, daarom legde sè soveel druk op die twee
fragen. Hèt is haar schuld! Als sè dat niet had
gedaan, had ik allaang naar huis gedurf! Hèt
kèn het koude weer sijn geweest (hèt was
immers begin winter), hèt lange rondlopen,
of hèt doelloos dwalen dat er voor sorgde dat
mijn gedachten steeds meer een stukje helder
begonnen te worden. Hèt was niet mijn moe
der op wie ik boos was.
Offisiéél bekèn met voornemens was ik dès-
tijds nog niet, laat staan mèt goede, maar één
ding wist ik al zeker op die jonge leeftijd: tidak
pernah, ofwel nooit in mijn leven, zal ik ooit
iemand voordat ik ga eten naar huis sturen!
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
Moesson #7 januari 2018 KOPIE2.indd 11
23-12-17 15:23
