'IK BEN HALF INDISCH.
IK BEN GEEN ECHTE INDO,
SNAP JE, NOU JA, IK BEN
HET WEL, MAAR IK BEN
GEEN RASECHTE INDO'
INTERVIEW
de stress. Toen er weer een vacature vrijkwam in De
Lindehof dacht ik: ik ga terug om eerst beter te worden.
Ik geef mezelf daar twee jaar de tijd voor. Ik kreeg veel
commentaar. In dat eetcafé was ik de chef, en nu ging
ik terug naar mijn oude bedrijf voor minder geld en
meer uren. Ben je gek geworden? Je hebt een gezin
te onderhouden! Maar ik had het gevoel dat ik terug
moest. Een jaar later kreeg De Lindehof een tweede ster.
Voor mij was dat de bevestiging dat ik een goede keus
had gemaakt. Niet dat ik die tweede ster bij elkaar had
gekookt, maar ik maakte deel uit van het team dat daar
verantwoordelijk voor was.'
Naast de Q van Quincy, de naam van zijn zoon, heeft
hij twee sterren op zijn onderarm laten tatoeëren. 'Die
herinneren mij eraan dat ik op mijn gevoel af moet gaan
en niet altijd met mijn hoofd moet denken.'
Hij nam de stap om op eigen benen te gaan staan. Toen
het eetcafé in Helmond de deuren sloot, opende hij
met hulp van een
investeerder op
dezelfde locatie zijn
eigen zaak. Daarna
ging het razendsnel.
Op een dag kwam
een rapporteur van
Michelin eten, die
zich na afloop be
kendmaakte en hem
zei dat hij vanaf nu in de gaten werd gehouden. Hij kreeg
een vermelding in de Michelin Gids. 'Geen ster, maar we
zijn in the picture.' De GaultMilliau nomineerde hem voor
talentvol chef 2018. 'Ik heb hem niet gewonnen, maar ik
was wel een van de vijf genomineerden.'
Hij was een van de veelbelovende jonge topkoks die
werden gevolgd in de serie De nieuwe garde en hij werd
gevraagd als jurylid in het RTL-programma Topchef
Academy. In De nieuwe garde was ook te zien hoe hij
zijn vader bezocht in de gevangenis van Vught. Toen die
naar Nederland kwam voor de opening van het restau
rant van zijn zoon, werd hij gegijzeld vanwege te veel
onbetaalde rekeningen.
'Mijn vader wordt nu bestempeld als crimineel. Men
sen hebben snel hun mening klaar, maar als jij niet op
hetzelfde stuk grond gelopen hebt, kun je niet zomaar
over iemand oordelen. Als jij niet weet hoe het is om
nooit geld hebben, is het makkelijk praten. Mijn vader
vond maar één ding belangrijk en dat was dat wij te eten
hadden. Ik weet dat mijn vader geen crimineel is.
Mijn ouders wonen in Sukabumi. Ze zijn daar zeven jaar
geleden vanuit Nederland naartoe verhuisd. Mijn vader is
geboren in Jakarta. Als kind is hij met mijn opa en oma
naar Nederland gekomen, nadat zijn broertje tijdens het
spelen op hem was gevallen en zijn been had verbrijzeld.
Mijn vader moest geopereerd worden en dat kon het
best in Nederland. Mijn opa en oma zijn toen hier met
het gezin gebleven. Mijn oma sprak nog echt Indone
sisch. Ik ben nog nooit in Indonesië geweest. Deze zo
mer wil ik ernaartoe om een nieuwe lijn uit te stippelen.
Ik wil echt met omaatjes meelopen en dan neem ik een
notitieblok mee. Ik spreek geen woord Indonesisch. Ik
ben in die zin heel Nederlands. Maar ik denk dat als ik in
Indonesië rondloop er allerlei dingen loskomen.
We waren met z'n zessen thuis. Ik heb drie zusjes en
twee broertjes, allemaal jonger. De jongsten wonen
nog bij mijn ouders in Indonesië. Een groot gezin met
weinig geld. Mijn ouders deden creatieve dingen om
het ons naar de zin te maken. Mijn vader werkte in een
videotheek. Met Kerst nam hij de nieuwste films mee en
dan gingen we allemaal met één zak chips de nieuwste
films kijken. Ik ging op mijn vijftiende het huis uit. School
vond ik niks. Lang wist ik niet wat ik wilde. Ik deed maar
wat. Veel feesten. Drugs gebruiken. En intussen had
ik allemaal rotbaantjes: zaagsel vegen, deurverkoop,
post sorteren. Ik ben ook een jaar vuilnisman geweest.
Werk dat weinig betaalt. Ik kocht alleen de goedkoopste
dingen in de supermarkt. At elke dag bamisoep. Ik eet
dat nu nauwelijks meer omdat ik dat te veel in mijn leven
heb gegeten. Of rijst met sojasaus, nee geen ketjap,
maar van die Japanse sojasaus. Je kunt mensen niet
uitleggen hoe het is als je elke week twee deurwaarders
aan de deur krijgt. Dat je aan het eind van de maand uit
vijf rekeningen moet kiezen welke je gaat betalen. Elke
dag lig je met stress in je bed en ben je bang dat de
deurbel gaat.'
Laatst was hij op een beurs waar jonge mensen een
selfie met hem wilden maken. Ze vertelden dat ze ook
problemen hadden en hem als voorbeeld zagen. Dat
was een vreemde ervaring. Nu weet hij dat als hij zijn
verhaal vertelt, hij andere mensen inspireert. 'Eerst was
ik vuilnisman en nu heb ik een eigen restaurant.' Het
is zijn verhaal. Hij schaamt zich er niet voor om het te
vertellen. 'Dit soort interviews helpt daar bij. Ik heb de
kansen gekregen die mijn ouders niet hadden. Als jouw
kans voorbijkomt, moet je hem pakken. Dat is wat ik aan
anderen wil meegeven.'
JANUARI 17
Moesson #7 januari 2018 KOPIE2.indd 17
23-12-17 15:23
