'Als ik echt niet meer kan, dan stop ik,
maar zolang het gaat, ga ik door'
INTERVIEW
De operatie ging in twee sessies. Tussendoor was ze
aanwezig bij de presentatie van Team NL, de olympische
en paralympische sportploeg die voor Nederland naar
de Spelen van Pyeongchang in Zuid-Korea gaat. Haar
echtgenoot Edwin, tevens haar coach, plaatste op Fa-
cebook een röntgenfoto van haar hals, waarop is te zien
hoe ingrijpend de operatie was.
Vandaag is de laatste dag dat ze even niets doet, zegt
ze, maar morgen hervat ze gewoon de training weer.
Dan heeft ze nog een kleine twee maanden om weer in
vorm te raken en te proberen haar paralympische gou
den medaille te verdedigen.
Ieder ander mens zou na zo'n operatie in de lappenmand
zitten, maar niet Bibian Mentel. Bevlogen en energiek
vertelt ze Moesson aan de lange eettafel bij haar thuis
haar verhaal. Een bewonderenswaardig verhaal. Een
inspirerend verhaal. Een verhaal waarvoor je alleen maar
diep respect kunt hebben.
Elf jaar geleden stond ze voor de eerste keer op de cover
van Moesson. Toen vertelde ze hoe ze haar onderbeen
verloor als gevolg van botkanker. Een beenamputatie
moest haar leven redden. Een ingrijpende beslissing. Op
dat moment was ze meervoudig Nederlands kampioen
snowboarden en behoorde ze tot de wereldtop. Voor de
Olympische Spelen van Salt Lake City in 2002, waar het
snowboarden pas voor de tweede keer op het pro
gramma stond, behoorde ze tot de kanshebbers op een
medaille.
De artsen zeiden dat snowboarden voortaan tot het
verleden zou behoren, maar Bibian wilde daar niets
van weten. Ze ging de strijd aan. Vier maanden na de
amputatie stond ze alweer op een snowboard. En weer
drie maanden later werd ze Nederlands kampioen. Bij de
valide sporters. Ze was gevraagd om de prijsuitreiking
te doen bij het onderdeel halfpipe toen ze op de laatste
dag van het toernooi spontaan besloot om mee te doen
aan het onderdeel snowboardcross. Ze won.
Bibian Mentel: 'Dat ik kort na mijn amputatie weer op
een snowboard stond was al geweldig en dat ik weer
Nederlands kampioen werd, was helemaal fantastisch.
Toen ik mijn vriendjes en vriendinnetjes zag meedoen
aan het NK, begon het te kriebelen. Gekscherend zei
ik: mag ik niet meedoen? Ja natuurlijk, hup, hier heb je
een starthesje. En ja, ik stond lekker op mijn board, ik
heb veel ervaring en uiteindelijk gebeurde het dat ik
won. Maar dat was helemaal nooit de intentie. Voor mij
was toen de cirkel rond. Ik zag het als de afsluiting mijn
snowboardcarrière.'
Toch was dat geenzins wat er gebeurde, want Bibian
Mentel besloot de drijvende kracht te worden achter de
beweging die het snowboarden op de Paralympische Spe
len wist te krijgen. Ze zat een keer tv te kijken toen er een
reportage over snowboarden voorbijkwam. 'Ik dacht: wat
leuk dat er aandacht voor mijn sport is, maar er zullen nu
ook een heleboel kinderen met een lichamelijke beper
king kijken, die denken dat snowboarden niet voor hen is
weggelegd. Snowboarden wordt toch als extreme sport
gezien. Hoe geweldig zou het zijn als ik kan laten zien dat
het tegendeel waar is. Als ik het kan, moeten anderen het
toch ook kunnen? Niks is te gek, als je kijkt naar de moge
lijkheden in plaats van naar de beperkingen. Het grootste
platform om dat uit te dragen zijn de Paralympische
Spelen. Ik kende natuurlijk al heel veel mensen binnen de
snowboardwereld en ben rond gaan vragen ze wat zij er
van vonden.'
Daarna begon ze aan haar lobby, die acht jaar zou duren.
Mensen enthousiasmeren, bestuurders overtuigen, maar
vooral: uitdragen wat voor een geweldige sport snow-
boarden is. Door het zelf te laten zien.
Zo werd Bibian Mentel de belichaming van haar eigen
missie. Ze richtte haar Mentelity Foundation op om kin
deren en jongvolwassenen aan het sporten te krijgen. In
de jaren die volgden kwam de kanker regelmatig terug in
haar longen, maar Bibian bleef doortrainen en aan wed
strijden meedoen. Vijf keer werd ze wereldkampioen.
In 2014 stond het snowboarden voor de eerste keer op
het programma van de Paralympische Spelen in Sotsji. Ze
won een gouden medaille.
Bibian: 'Alles kwam bij elkaar. Nederland deed mee met
vier snowboarders. Ook de andere drie kwamen voort uit
mijn eigen stichting. Die beschouw ik als mijn kids. Tijdens
de openingsceremonie mocht ik de Nederlandse vlag naar
binnendragen. Eigenlijk had ik op dat moment al gewon
nen. Mijn sportieve prestatie was de kers op de taart. Ik
wist dat ik de favoriet was en een grote kans had om te
winnen. Alleen, je kunt altijd vallen en dan is het klaar.'
Wie wil winnen moet gefocust blijven. 'Je bent met maar
één ding bezig en dat is snowboarden. Als je aan je run
FEBRUARI 15
