m
'Mensen die van een eiland komen
willen altijd van het eiland af, maar
ook altijd naar het eiland terug'
INTERVIEW
dat ik schrijf. Vanwege mijn achtergrond zit er toch een
soort oer-melancholie in mijn persoonlijkheid. Ik schrijf
om dingen vast te kunnen houden, en in die zin te ver
eeuwigen. Mensen die van een eiland komen willen altijd
van het eiland af, maar ook altijd naar het eiland terug.
Dat is wat melancholie is: je verlangt naar een toekomst,
of naar een andere plek, maar ook om geen afscheid te
nemen, je wilt altijd weer terug.'
Hoe was het voor jouw grootouders om in Nederland te
komen vanuit Indonesië?
'Mijn Molukse opa heeft het niet makkelijk gehad, maar
voordat hij overleed vertelde hij ons dat hij terugkeek op
een mooi leven. Mijn Javaanse oma leeft nog en woont
in een verzorgingshuis. Mijn opa was in zijn jongere
jaren actief bij de Committee Rehabilitation Army-men
of Maluku Selatan (CRAMS), die zich beijverde voor het
rechtsherstel van oud-KNIL-militairen. Hij was heel actief
binnen de kumpulan Nusa Bupolo, de eilandvereniging
van mensen afkomstig van Buru. Ook heeft hij in de
wijkraad gezeten van Hoogeveen. Mijn oma vond het in
het begin lastig als Javaanse uit Solo te midden van de
Molukse vrouwen, maar in Hoogeveen werd ze volledig
geaccepteerd. Mijn grootouders waren het langstlevende
KNIL-echtpaar van de wijk in Hoogeveen. Dat zag je ook
bij de troostdienst die voor mijn opa werd georgani
seerd: van heinde en verre kwamen mensen naar deze
dienst toe. Dat vind ik het mooie aan Molukse rituelen,
dat er een groot saamhorigheidsgevoel is.'
samenleving. Mijn roman is daar in feite ook een pleidooi
voor: voor medemenselijkheid, en meer interesse in elkaar.
Het maatschappelijke, je meer inzetten voor de publieke
zaak zonder meteen de politiek in te gaan, dat kan al in je
eigen buurt, denk bijvoorbeeld aan vrijwilligerswerk. Zo
zit ik bijvoorbeeld in de Raad van Toezicht van De Krake
ling, het grootste jeugdtheater in Amsterdam. Wat betreft
vrijwilligerswerk hoef je het niet heel ingewikkeld te ma
ken: begin bij kleine dingen die dicht bij jezelf liggen, dan
is het ook leuk en kun je het makkelijker volhouden.'
Hoe heb jij jouw multiculturele achtergrond ervaren als
kind?
'Mijn vader, Juan Seleky, heeft samen met oud-Vrij Neder
/and-journalist Tessel Pollmann twee boeken geschreven
over de Molukse geschiedenis, dat was verplicht leesvoer
voor ons; hierdoor wisten we veel over onze achtergrond
en geschiedenis af. Mijn moeder, Désirée Martis, was
journaliste bij de Wereldomroep en NOS waarvoor ze veel
programma's maakte voor Antillianen en Arubanen in
Nederland. Omdat zij betrokken waren bij de community
Mis je dit saamhorigheidsgevoel binnen jouw eigen
generatie?
'Zelf ben ik actief in allerlei besturen en clubs, ik heb ook
al jarenlang dezelfde vriendenclub. Ik breng graag een
groep bij elkaar, zo heb ik onder andere in het reünis-
tenbestuur gezeten van mijn studentenvereniging en
ben ik erelid van mijn dispuut bij het Amsterdamsch
Studentencorps. Ik organiseer daarnaast veel evenemen
ten: dat is letterlijk mensen bij elkaar brengen om samen
een ervaring te delen. In de wereld om ons heen is er
veel individualisme, terwijl ik ervan ben overtuigd dat
we geen enkel groot vraagstuk alleen kunnen oplossen,
dat moet in coalities gebeuren, met andere mensen.
We mogen denk ik best wat vaker een beroep doen op
de ander. Bij ons thuis was de publieke zaak een groot
goed, en werd en wordt er nog steeds gesproken over
wat er in de maatschappij gebeurt, er heerst bij ons
thuis een bepaalde dienstbaarheid ten opzichte van de
hebben we de politieke geschiedenis altijd goed meege
kregen. Tegelijkertijd konden we ook goed mee komen
in de Nederlandse cultuur. Mijn broertje en ik zijn altijd
trots geweest dat we al die verschillende achtergronden
hadden en we dragen ze met ons mee, maar we hebben
ook onze plek in de Nederlandse samenleving gevonden.
Ik denk dat we nu pas, nu onze opa is overleden en we de
dertig zijn gepasseerd, een hernieuwde interesse hebben
gekregen in onze achtergrond en zelf naar de Molukken
willen. Op Buru wonen nog veel Seleky's, maar geen di
recte familie. Mijn vader, broertje en ik willen eigenlijk nog
vóór 2020 deze reis maken.'
Laten we het hebben over je roman. Wat is de link met
jouw multiculturele achtergrond?
'Een van mijn personages uit het boek, Max, komt uit
de Bronx, uit een arm milieu. Hij klimt op en komt in de
MAART 15
Moesson #9 maart 2018 V2.indd 15
22-02-18 12:28
