j j ff
COLUMN
vtor
INDISCHE BRUINEBONENSOEP
mern
heb ik altijd wat
er varkenspoten iin plaats van speklapjes en. Zó goor: die centemrter
dde varkenshuid om dat muffe dn'Juvlees. Bovendien zat er naar
jog haar opi \Jo1genjp'^mign moeder slaat dat nergens op en
moedeer slaat dat nergens op en
■m
:0
Patricia Jacob
<k-
ÏL A
'Xl
Als kind kreeg ik iedere maand Indische brui-
nebonensoep met varkensvlees én rookworst.
Soms zaten er varkenspoten in plaats van
speklapjes in. Zó goor: die centimeter dikke
spekgladde varkenshuid om dat muffe dril-
vlees. Bovendien zat er naar mijn beleving ook
nog haar op. Volgens mijn moeder slaat dat
nergens op en 'heb ik altijd wat'.
In mijn bruinebonensoep doe ik alleen worst.
Toen ik het gerecht pas maakte, dacht ik terug
aan mijn recente vakantie in Panama. We zaten
toen onder meer in het afgelegen San Blas, een
archipel met 365 eilanden aan de Caribische
kust. Het toerisme hier wordt beheerd door de
Guna, een Indianenstam.
Op 'ons' eiland was een winkeltje waar je kokos
noten kon kopen. Bij de zee zat een bar-restau-
rantje met een dagmenu. We lunchten en di
neerden er met rijst en bonen, sla en gefrituurde
kip of vis. Geen gastronomische hoogstandjes,
dus. Maar ja, wat verwacht je dan?
Een Engelse dacht daar kennelijk anders over.
Zij rook aan haar slablaadje en ploegde met
haar vork de rijst om. Ze peuterde het korstje
van haar vis en liet de ober komen. Ik hoorde haar klagen over
E-nummers, lactose en gluten. Toen hij er niets mee kon, liet ze
de kok komen en daarna ook de manager. Na een uur leek het
of de hele stam met haar bezig was. Malu, toch? Nou, dat vond
zij niet. Zij straalde. En dineerde vervolgens met gekookte vis
en watermeloen.
Blijkbaar kon ze leven van lucht en goed voor zichzelf opko
men. Een tergend wicht! Toch bewonderde ik haar stiekem een
beetje. Kijk, moeilijke eters moeten niet naar San Blas komen
óf zelf eten meenemen. Maar ik zou best wat van haar asserti
viteit willen hebben. Dat heb ik van huis uit niet meegekregen.
Mijn moeder kreeg ooit een broodje met een bedorven
kroket en at dat gewoon op. Als ik zeker weet dat iets
verrot is, zeg ik het wél - voorzichtig. Aanwijzingen ge
ven, zo van 'ik wil dit en dat' vind ik moeilijker uit angst
gedoe te veroorzaken. Immers: dat hoor je als Indo niet
te doen. Wat een bullshit, eigenlijk. Waarom zouden
wij niet mogen krijgen wat we willen?
Patricia Jacob is culinair journalist en blogger.
Op www.amsterdambitestodiefor.com
beschrijft zij de beste pittige, hartige en zoete
hapjes van haar woonplaats Amsterdam.
MAART 41
Moesson #9 maart 2018 V2.indd 41
22-02-18 12:29
