COLUMN
'GEEF MIJ EEN REEEN WAAROM JIJ ME
Ricky Risolles
niet wil meis.'
'Simpèl', sèg se. 'Jij bent toch een Indo?'
'Ja.'
'Èn Indo's zijn een mix toch?'
'Ja.'
'Nou, ik heb altijd geleerd om nooit te veel
mixjes achter elkaar te nemen, want daar word
je misselijk van.'
Kees closet.
Wij Indo's foelèn ons over het algemeen niet
só cepat gediscrimineerd èn als ik mij dat dan
foel, dan is dat vaak óók nog eens doordat sè
mij verwisselen met een Turk, Marokkaan, La
tino of knappe Albanees. Kom dat dan voor?
lya, dat kom voor. Tapi, hoe donker de Indo
ook is, of hoe extreem Asian die fènt er ook uit
ziet, sèlden tot tidakpernah, nooit, fin ik dat er
sprake is van discriminasie van Indo's. Èchter
recènteluk voelde ik désè tog tijdens Carnaval
in Oeteldonk, ofwèl 's Hertogenbosch. Alléén
kwam het in een ander jasje. Letterluk!
De afgelópen 10 jaar vier ik dit gè-WÈL-dige
feest in Oeteldonk. Als laatbloeier èn groot fan
van verkleedpartijèn is dit een feest op mijn
badan, lichaam, geschreven. Hèt feit dat ik
geen ander bier dan bintang drink (en dan óók
nog eens alleen in Indonesia), maak ik goed
mèt de Jagermeisters. Afijn, puur genieten
èn selalu, altijd, in fol ornaat verkleed, als ook
mijn entourage.
Aan dit feest is de afgelopèn vijf jaar wel hèt
een èn ander veranderd. Daar waar de mééste
lui 5 jaar geleeën nog verkleed gingen als
indiaan, kèboy (lees: cowboy), stewardess,
of koe, draag ongeveer 80 pèrcent van de
feestgangers tegenwoordig een colbertje mèt
Oeteldonkse emblemen erop èn natuurluk de
sjaal mèt de kleuren van Oeteldonk. Natuurluk
waren èr altijd lui, die niets anders deeën als
désè dragen, tapi nu waren hèt wèl opvallèn
veel. Tidak apa-apa, ofwel geen probleem
natuurluk, ware hèt niet dat er tog wel wat
minderwaardig gedaan wèrd naar de lui die
zichsèlf wèl hadden verkleed. Een beetje 'wij'
(ik zet tussen haakjes, want veel komen ook
niet oorspronkelijk uit Den Bosch) tegen die lui
van buiten de stad (lees: lui soals ikzelf).
Sit allemaal in jouw kepala fènt, sèg die meid
van mij. Tot ik een echte Bosschenaar sprak
van een jaar of 53. Geboren èn getogen, sèg hij
trots! Ik vertèl hem mijn gevoel èn warempèl
die fènt hij erkènt! Was sèlf geweigerd mèt sijn
zebrapak èn werd pas binnengelaten toen hij
daaronder sijn colbertje kon tonen. Belachelijk
vond hij zelf. Het is toch juist geweldig dat
er mensen van buiten de stad met ons feest
willen vieren. Dat fin ik nou ook.
Lang hèb ik nagedacht of ik dit in mijn column
moes schrijven, omdat ik dit niet ècht een
grappig verhaal vond èn dat klop, dat is hèt
ook niet. Eigenluk mijn gevoel yang sedih, ver
drietig, als ik hieraan denk, want momenteel
zien we désè tendens op steeds meer plekken
in de wereld. Sèlfs in mijn geliefd Indonesia
èn nu dus óók tijdens mijn geliefd Caranavals-
feest.
Toen mijn family aankwam hier in Nederland,
hèbben sij genoeg te maken gehad mèt
gevoel van anders sijn. Sè hebben er hard voor
gewèrkt om met behoud van onze cultuur
èn achtergrond zich aan te passen. Iets waar
ik nu de buah, vruchten, van mag plukken.
Dus heb ik besloten om folgend jaar mij wat
meer aan te passen door over te gaan van de
jagermeister op het lokale bier èn wie weet
behandelen sommige colbertjes mij dan weer
iets gelijkwaardiger.
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
APRIL 11
Moesson #10 april 2018.indd 11 28-03-18 14:57
