e www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
COLUMN
NET ALS DE MEESTE INDO'S, HAD OOK
MEI 11
Ricky Risolles
ik vele ooms en tante's die niet daadwerkelijk
oom of tante waren van mij. Hoe dat pèrsies
sat, wist ik niet altijd, tapi als de desbetreffèn-
de vriend of vriendin van mijn mama ruim
ouder was, noemde wij désè standaard oom of
tante. Natuürlük had ik ook èchte ooms, soals
mama's oudere broer die bekènd staat om sijn
moppen als: 'Rèkk, als Adam èn Eva Chinezen
waren, dan leefden we allemaal nog in para
dijs, want dan aten ze de slang in plaats van
de appel!' En mijn tante met haar gevleugèlde
uitspraken als: 'Èy, nèks doen is zwaar loh, je
weet nóóit wanneer je klaar bèn! Bakermat èn
inspirasiebron voor menig van mijn verhalen.
Alleen was daar óók een Indische oom die
weliswaar geen offisiële was, tapi minstens so
belangrijk.
Èn hoewèl hij er alleen was mèt periodes,
kwam hij selalu binnen mèt een lach op sijn
gesig, stopte hij uang in mijn hand als niemand
keek èn refereerde hij aan mijn oma als 'die
ouwe', tèrwijl hij sèlf niet meer dan zes jaar
mèt haar scheelde. Standaard maakte hij de
blits mèt sijn Liefeisch 501, sijn Rolèks èn sijn
Béé-NW 3 serie èn was hij nog geregeld te
vinden in de club IT in Amsterdam. Óók had hij
hèt geregèld over sijn meiden, die hij jonkies
noemde, waarvan ik later pas begreep dat dit
tog al dames van eind veertig waren. Dit in de
tijd dat hij sèlf al lang èn breed mèt pensioen
had moeten gaan, tapi doordat hij altijd voor
Amerikaanse bedrijven had gewèrk, kende sijn
situasie niet iets als een pensioenregeling.
Hij heef nooit kinderen gehad, tapi als ieman
froeg of hij kind'rèn had, dan zei hij: 'lya, vijf!'
refererend aan de kinderen van mijn moeder
destijds. Hoewèl hij ruim twintig jaar ouder
was dan mijn moeder, leek hij gezien het ple
zier in sijn ogen wèl twintig jaar jonger. Nanti
als ik groot bèn, wil ik nèt so worden als hij,
dacht ik toen al.
Sijn leven was altijd een mysterie besar voor
mij, ik denk voor de hele family. Hoe en of wat,
je wis nooit pèrsies bij hem. Hij zei dat hij niet
kon zwemmen, maar toen we uitgezwommen
weer aankwamen bij sijn auto, deed hij de
achterklèp opèn en lag daar sijn zwembroek
uitgestald om na sijn onhulling in een schater
lach te schieten. Óók zat sijn been onder de
brandwonden, doordat hij tijdens het tanken
een keer benzine over sijn kaki heen kreeg, dat
daarna in de fik was gevlogen. Ik hoorde, dat
hij daarna nog op eigen houtje naar de EHBO
was gereeën. Otot kawat tulang besi.
Óók was het hij die ons introduceerde aan
Fat Kee: de babi panggang spèk spesialist
van Den Haag. Iets waar ik hèm tot op de dag
van vandaag nog minimaal 12 keer per jaar
dankbaar voor bèn. Niet meegerekèn de keren
dat mijn neef daar sit en mij foto's stuurt, hoe
hij mèt een duivelse grijns een babi panggang
spèk sèlf ie maak. Hij ken de klérèn krijgen.
Hèt bijsondere van mijn oom Max, is dat hij
mij nooit sèlf désè verhalen vertelde. Altijd
bleef hij bescheiden, positief èn was hij besig
mij sèlf te laten nadènken. Hoewèl dat laatstè
mission yang impossible, was sijn echtè kracht
dat hij alles deed vanuit gelijkwaardigheid.
Hoe kèn nou een fènt van dik in de zestig
gelijkwaardig spreken mèt een kleine oepil van
amper negen jaar. Tidak tahu, maar juist daar
door wil ik later als ik groot bèn, nog steeds
worden soals hij.
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
25-04-18 15:38
