COLUMN
Gouwe
Ouwel
O
I f t'^rO. t LL,A':
Poirrié's Perikelen
Eigenlijk mocht je als kind niks en moest
je veel van de volwassenen. En als je
een keer moest opdraven, was het al
leen maar omdat de ouwe lui wilden
pronken met je piano- of vioolspel.
Dat mocht mijn zus altijd. Ik nooit,
want ik kon alleen maar Sarie Marijs
en Terang Boelan op de mondhar
monica spelen.
Omdat ik meestal buitengaats was,
vond ik dat allemaal niet zo erg.
Maar het was natuurlijk wel zo dat ik
door het vaak afwezig zijn, verstoken
bleef van de sociale contacten die later
van groot belang hadden kunnen zijn voor
mijn carrière. Het gebeurt immers vaak dat
iemand op het goede spoor voor een geweldige
maatschappelijke positie wordt gezet door een bekende
uit zijn of haar jeugd. Dat wordt wel kongkalikong genoemd
of gewoonweg corruptie, maar feit is dat het er bij hoort
en vaak veel effectiever is dan een koffertje vol diploma's.
Ik weet van een geval, waarin een personeelschef bij het
inkijken van het cv-tje van een sollicitant plotseling verrast
uitriep: 'He, bent u niet het jongetje dat destijds op het
veertigjarig huwelijksfeest van mijn ouders
die prachtige piano-uitvoering heeft
gegeven? Mijn complimenten, ze
praten er nog steeds over.'
Van de 67 sollicitanten die zich
hadden aangediend, werd die
ene pianospelende slijmjurk van
vroeger aangenomen. Later
vernam ik dat hij bij hetzelfde
bedrijf de ene promotie na de an
dere had gemaakt, omdat hij in
het verleden ook z'n kunsten
had vertoond op een soort
gelijk feest van de ouders
van een directielid. Het
meest storende aan dit soort voortrekkerij
is nog dat er zelfs onderscheid wordt
gemaakt tussen de verschillende
instrumenten. Los van de discrimina
tie van het mondorgel, kun je stellen
dat ook de ukelele nauwelijks wordt
gerespecteerd. Behoudens in Hawaï
en enkele andere landen, maar ook
daar zal een uitvoering op dit instru
ment wel enig applaus ontvangen
maar nimmer fraaie toekomstpoorten
openen. Bewijzen genoeg.
Toen wij voor de oorlog met verlof naar
Holland gingen, hadden mijn ouders
Joop Viele tijdelijk onder hun hoede. Joop
v/as de zoon van de onderluitenant Viele, die
met zijn gezin naast ons woonde in Kotaradja.
Die jongen was een paar maten slimmer dan ik en zou in
Holland gaan studeren. Bovendien was hij een verdienstelijk
'ukeleler' en kon hij goed zingen. Toen we goed en wel op
de Van Oldenbarnevelt van de Stoomvaartmaatschappij
Nederland zaten, had hij het vrijwel meteen voor elkaar.
Op het overdekte tussendek van de tweede klas gaf hij een
concert weg om van te rillen. De toegestroomde passagiers
vonden het hartstikke gezellig en zongen naar hartenlust
mee. Ik was er ook bij met mijn ukelele, maar ben toen
stilletjes door de achterdeur weggeglipt. Hoewel Joop veel
succes oogstte met zijn uitvoering, weet ik zeker dat hij
daar geen voordeel van heeft gehad in zijn maatschappe
lijke carrière. Daar zou hij tenminste een vioolconcert voor
hebben moeten geven. Komt bij mij ineens opborrelen dat
we aan boord tijdens een zwerftocht door allerlei gangen in
het voor ons verboden eerste klas gedeelte belandden en
daar een clandestiene tafelvoetbalwedstrijd speelden tegen
twee arrogante jochies. Verloren we ook nog. Als een zoon
van een van die twee nu bij mij zou komen solliciteren, zou
ik zeggen: 'He, was jouw vader niet dat geniepige ettertje
dat zo akelig vals speelde op de Van OldenbarneveltKon
hij meteen naar huis.
Jack Poirrié werd geboren in Batoeradja en woont sinds 1951 in Nederland.
Elke maand schrijft Jack Poirrié in Moesson over zijn perikelen.
JUNI 19
Moesson #11 juni 2018 V2.indd 19
25-05-18 13:58
