'BIJNA ALLES
VAN WAT IK DOE OP
GITAAR... ALS IK UIT
HET BOEKJE HAD
LEREN SPELEN,
ZOU IK ER NOOIT
OP GEKOMEN ZIJN.
HET JAAR 1978
ver te onderzoeken, te perfectioneren en tot
een aparte stijl te ontwikkelen. Vanaf 1978
probeerde iedereen, waar ook ter wereld, te
spelen zoals Eddie van Halen, de hele jaren
tachtig. Die goeie, ouwe Michael J. Fox en
zijn ode aan Chuck Berry en Eddie van Halen
als hij is terug gereisd naar het jaar 1955 in
Back to the Future'I guess you guys are not
ready for it yet. But your kids are gonna love
it.' Of Eddie's solo in Michael Jackson's 'Beat
it' - waarvan wel gezegd werd dat hij die thuis
vanuit zijn luie stoel had opgenomen en een
cassettebandje per post had ingestuurd. Het
zou zo maar kunnen.
Eddie's levensverhaal is een bevestiging van
The American Dream. Hij had geen last van
een remmende voorsprong, maar van een
stimulerende achterstand: 'De voornaamste
reden waarom ik zo veel tracks of technieken
uit mijn gitaar perste, was bittere noodzaak.
Ik kon de pedals, een wah-wah pedaal, een
fuzz-box - al die speeltjes die andere jongens
wel hadden - niet betalen. Om zoveel mogelijk
geluiden uit mijn gitaar te toveren, kon ik
alleen mijn vingers gebruiken.'
VINGEROEFENING
En net als Jimi Hendrix en ook veel andere
Indische muzikanten kon Eddie geen noten
lezen. Nooit geleerd: 'Ik ben gezegend met
een goed gehoor, keek naar zijn vingers en
deed mijn pianoleraar na. Op een dag speelde
hij een nieuw stuk en vroeg me de bladzijden
om te slaan wanneer dat nodig was. "Wat is
er met je, ik vroeg je om de bladzijde om te
slaan." "Ik kan geen noten lezen." "Wat?!" Dat
was na een jaar of vijf piano spelen.'
Zijn gebrek heeft Eddie nooit gehinderd, inte
gendeel: 'Bijna alles van wat ik doe op gitaar...
als ik uit het boekje had leren spelen, zou ik er
nooit op gekomen zijn. Door alle technieken
die ik heb geïntroduceerd, moesten ze een
hele nieuwe tabulatuur schrijven, want het
notenschrift schoot tekort. Ik kon dus al geen
42 MOESSON
noten lezen en van die nieuwe manier van
noteren, daar begrijp ik al helemaal niks van.
Geen idee of het klopt wat er staat.'
Op het afscheidsconcert van Tjendol Sunrise
op de Tong Tong Fair enkele jaren terug, voer
de Patrick Kerger 'Eruption' uit als een ode
aan Eddie van Halen. 'Eruption' is toch voor
de popmuziek wat de maanlanding was voor
de luchtvaarttechniek? Als je het stuk voor het
eerst hoort, denk je: dit kan niet. De burger
mannetjes onder ons reageerden dat het niet
zoveel voorstelde om op een elektrische gitaar
zo virtuoos te lijken. Vervolgens liet Eddie op
Van Halen II horen dat hij met een akoestische
gitaar evengoed raad wist, op het nummer
'Spanish Fly'. Ik herinner me hoe de bladmu
ziek eruit zag toen ik zelf als tiener een poging
deed om 'Spanish Fly' in te studeren: een stuk
van amper een minuut waar iets van tien pagi
na's notenschrift voor nodig waren.
'Eruption', waarmee Eddie zijn reputatie in
1978 vestigde, was van oorsprong een vinge
roefening, een étude, zo je wilt. Het had weinig
gescheeld of het nummer was niet op het
debuutalbum terecht gekomen, weet Jed Got
tlieb ons te vertellen op ultimateclassicrock.
com. Eddie was een keer ruim op tijd in de
studio om op te warmen voor een optreden.
Toen producer Ted Templeman toevallig langs
liep, aarzelde hij geen moment: dat nemen we
op! De eerste take kwam gelijk op de elpee.
Op Van Halen II, ik realiseerde het me pas bij
het schrijven van dit stuk, had Eddie van Halen
onder andere ontdekt wat je allemaal met
flageolet kunt doen, ook weer met tapping.
Op 'Somebody get me a doctor', 'Dance the
night away' en vooral het intro van 'Women in
love'. Unheard of. Op het openingsnummer op
de vierde elpee Fair Warning ging hij nog weer
een stapje verder.
Muziek die je vroeger mooi vond, kan je in
één klap terugvoeren naar een andere tijd of
plaats, naar de persoon die je vroeger was, de
dromen die je had, de prinses in het luchtkas
teel, het huis waar je je veilig voelde. Sommige
muziek blijkt jaren later eigenlijk toch niet zo
veel voor te stellen. Soms doet dat voor ande
ren wél, maar voor jou niets af aan de magie.
Het zijn doorgaans niet de composities van
Van Halen die de band zo bijzonder maakten.
Dan meer de muur van geluid, de energie van
de ritmesectie (broer Alex van Halen met bas
sist Michael Anthony) en de nieuwe betekenis
die Eddie aan het woord virtuositeit gaf. Van
Halen heeft veertig jaar later niets aan kracht
ingeboet.
Wat vond hij ervan dat iedereen hem na
begon te doen? 'Eerst dacht ik: klootzakken.
Toen: mijn god, wat heb ik gedaan?' Maar
dankzij wijze woorden van zijn vader en broer
kwam Eddie tot het besef dat imitatie het
grootste compliment is dat je als artiest kunt
krijgen.
Citaten zijn afkomstig uit Smithsonian Event: What it
means to be American tenzij anders aangegeven.
Moesson #11 juni 2018 V2.indd 42
25-05-18 13:59
