COLUMN
TWEE BROERS VOCHTEN IN SURABAYA
RickyRisolles
OKTOBER 11
op een feest om wie die mooie cewek in die
prachtige jurk naar huis mog brengen. Hoewèl
sè wèl raar vonden dat de rode druppèls van
de wijn die sij dronk geen één vlèkje achter
lieten op haar sneeuwwitte jurk, besloten de
twee heren haar halverwege hèt feest, op haar
verzoek, naar huis te rijden. Tijdens de rit vroeg
sè of zè héél even langs de begraafplaats kon
den gaan. Daar stapte sè uit, maar kwam niet
meer terug. Na een korte zoektocht besloten
de twee naar haar adres te rijden. Wellicht dat
sè niet senang was mèt twee heren in één auto,
soals dat in die tijd weleens anders geïnterper-
téérd kon worden. Toch maar even checken of
sè veilig thuis was gekomen. Na aanbèllen bij
haar huis, deed een oudere vrouw open. De
broers vertelden hèt verhaal van die avond,
met de vraag of of ze al was thuisgekomen.
'Droeg sè désè jurk?' vroeg sè de beide heren.
'Iya!' sèiden de twee broers: 'Sè is al thuis dus?'
'Nee', antwoordde de vrouw, 'désè jurk had
sè speciaal gemaak voor dit feest, maar sè is
vorige week overleden.'
Hèshtèk rilling désè!
Dit is maar één van de verhalen van opa
Westbroek die ik mij nog goed kèn herinne
ren; als anak kecil zaten wij dan aandachtig te
luisteren. Hèt was meestal mijn moeder of oma
die dan riep: 'Hey, ga niet só vertellèn-vertèllen
voor die kind'rèn, daluk sè kènnen weer niet
slapen!'
'Maar mam, is tog maar verhalen, is tog niet
ècht!'
In de hoop dat sè ons gerust zou stèllen, rea
geerde sè juist tegenovergestèld met: 'Is ècht
loh! Ach, ik hèb nog engere dingen meege-
maak daar, maar ayo, nu naar bed allemaal.'
Nou was ik al géén hèld als aankom op gees
ten, maar als ik een meid in sneeuwwitte jurk
zie, dan gooi ik mijn babybroertje van 14 maan
den gewóón naar haar toe! Mij krijg sè niet!
Takut; ik ben maar voor een paar dingen èn
penting, ofwèl belangrijk, om je eigen angsten
www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
te kennèn tog? Je kèn dan wèrken om over
deze angsten héén te komen èn sterker te
worden. Geesten, spinnèn, insèkten èn vliegen
in een vliegtuig sijn maar een paar van mijn
angsten èn in Indonesia kèn je sómaar mèt alle
maal tegelijk te maken krijgen. Ik vergelijk even
mèt oversteken in Surabaya. Dag één: je weet
nog niet hoe. Dag dèrtig: je loop sèlfversékerd
als een polisi-agènt mèt uitgestoken hand over
de weg. Al kom een tank aan, hij stop maar. Ik
ben even aan hèt oversteken. Begitu!
Alléén soms creëer je tijdelukke nieuwe ang
sten, soals 'Staat èr nog genoeg uang op mijn
rekening voor dit pakje bamisoep?', 'Gaat die
meid erachter komen dat ik mèt mijn ex-vrien
din bij Fat Kee ga lunchen?', of 'Heef ieman tog
mijn kentut geroken èn doen sè gewoon alsof
sè niet ruiken?'
Mijn laatste angst bestond uit: ga ik wel kaarten
verkopen voor mijn theatershow? Daluk sitten
alléén mijn moeder èn mijn zus binnen, omdat
mijn broertje jam karet èn mijn andere zus
waarschijn'luk wéér verkeerd is gereeën. Sta ik
daar... met mijn moed in mijn gouden schoenen.
Wat kèn je doen?! Dit is exact de reden waarom
désè fènt niet éérder een theatershow heef
gedaan. Angst. Èn hoewèl désè een slechte
raadgever, hij is overtuigend lho! Maar hoe kèn
je groeien als je selalu maar sèlfde blijf doen?
Nggak tahu... daarom tog maar na al die jaren
gewoon doen, want óók al lijdt désè Indo het
meest door het lijden dat hij vreest, só lang dat
wat hij vreest geen sneeuwwitte jurk aan heeft,
gaat hij helemaal los!
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
