COLUMN
SCAKE
raam, op een stoel
j stukjes van zin
oor
-ojvoriete
met
een
een
krenten,
Patricia Jacob
Mijn vader overleed kort na zijn vervroegd
pensioen. Zijn laatste maanden bracht hij voor
al zittend door. Voor het raam, op een stoel
die tegelijkertijd naaikist was, dronk hij thee
en plukte hij stukjes van zijn favoriete cakes:
een kolombijntje, een cakeje met krenten, en
sponscake. Terwijl hij at, leek hij te verzinken in
zijn gedachten en herinneringen. Als ik bene
den kwam, keek hij op en vroeg hij wat ik ging
doen. Ging ik naar het winkelcentrum, dan gaf
hij geld voor twee patat mayo: één voor mij en
één voor een vriendin.
Als ik terugkwam, zat hij er nog steeds. Alleen
stonden er nu meer fronsen op zijn voorhoofd.
Hoe dat kwam, boeide me toen matig. Op
mijn twaalfde had ik 'belangrijkere dingen'
aan mijn hoofd. Bovendien sprak hij niet graag
over vroeger. Ik wist dat hij ooit in Balikpapan
de vlechten van twee Chinezen aan elkaar
had geknoopt en dat hij had gevochten met
krokodillen en koppensnellers. Maar naar zijn
ervaringen als KNIL'er kon ik enkel gissen.
Als hij het weer eens uitschreeuwde na zijn
zoveelste nachtmerrie, lichtte hij onbewust een
tip van de sluier.
DECEMBER 45
Inmiddels heb ik veel over Indië gelezen en kan ik me
beter voorstellen welke beelden hem 's nachts overvie
len. Toch heb ik nooit eerder zo veel inzichten gekregen
als via het laatste boek van Reggie Baay, Het kind met de
Japanse ogen.
Het militaire verleden van Baays vader is in grote lijnen
gelijk aan dat van mijn vader. Beide KNIL'ers overleefden
hun dwangarbeid aan de Birma-Siamspoorlijn en werden
aansluitend als soldaten van de Gadja Merah-brigade de
Indonesische onafhankelijkheidsoorlog in gestuurd. Door
Baay heb ik meer ondertiteling gekregen bij het gepieker
van mijn vader. Meer dan ooit realiseer ik me waar hij bij
dat raam aan dacht: de gruwelijkheden van de Japan
ners, zijn eigen acties om zijn geliefde Indië te behouden,
zijn haat-liefdeverhouding met de Indonesiërs én de
Nederlanders, die Indo's niet als gelijken behandelden.
Met al die ingehouden woede, frustraties en pijn is het
nog knap dat hij 56 is geworden. In 1980 overleed hij
aan zijn zoveelste hartaanval.
Patricia Jacob is culinair journalist en blogger. o
Op www.amsterdambitestodiefor.com o
1 Q
~z.
beschrijft zij de beste pittige, hartige en zoete
hapjes van haar woonplaats Amsterdam. o
