INTERVIEW
Frans, geen Spaans, geen Roma en Sinti maar door de
muziek kon ik met ze communiceren. Dat was geweldig.
Ons voornemen was op te treden zoals we met hen rond
het kampvuur speelden. Alleen met Spaanse gitaren.
Muziek, gebaseerd op Manitas de Plata, de oom van The
Gipsy Kings. Heel rauw en authentiek. Maar ik heb nooit
die gipsymuziek alleen maar nagespeeld. Dat is altijd
mijn eigen interpretatie, een mengeling van jazz, blues
en Spaans. Als ik dat speel op een Spaanse gitaar zeg
gen mensen: Dat is Django Reinhardt-muziek, maar ik
speel dat toch anders. Ik speel ook nooit een solo twee
keer hetzelfde, ik improviseer altijd. Ik wil altijd spelen
vanuit het hart.'
Toen sloeg het noodlot toe en overleed Fritz na een
auto-ongeluk. 'Ik had geen zin meer in muziek maken.
Mijn soulmate was weg. Wij voelden elkaar intuïtief aan,
dat was telepathisch muziek maken.'
Twee jaar geleden kreeg hij het aan zijn hart. Zijn
kransslagaders waren dichtgeslibd. Hij werd gedotterd.
Vier stents werden er geplaatst. 'Ik heb toen een tijd niet
gespeeld. Ik was net klaar met de opnamen van een cd.
Ik ben de cd gaan beluisteren, heb alles weggegooid en
ben opnieuw begonnen.'
Los Perdidos heet zijn nieuwe muziekcollectief, dat ver
der bestaat uit zangeres Paule van Wijngaarden en zijn
stiefzoon Joshua Smits, Morena's zoon, als slaggitarist.
Van de zomer komt hun nieuwe cd uit die is opgenomen
in de Stylesound Studio, hier in Brabant. Daar nemen
ze muziek zo puur mogelijk op. Nu nog een nieuwe
impresario.
Het is niet het enige waar hij mee bezig is. Hij pakt een
instrument dat hij zelf heeft gemaakt van een sigaren
kistje waarin onder meer het deksel van een verfblik en
een afvoerputje zijn verwerkt. 'Ik was op zoek naar het
oude bluesgeluid. Als je een dobro neemt en een bott
leneck gebruikt, heb je toch niet het echte bluesgeluid.
Wat nou als je een instrument maakt zoals slaven zelf
maakten?'
Als hij begint te spelen, klinkt het alsof blueslegende
Robert Johnson in de kamer is.
'Ik heb Robert Johnson leren kennen toen ik vijftien
was. Maar ik heb altijd het gevoel gehad, dat er iets met
die muziek niet klopt. Met de afspeelsnelheid. Het is
inmiddels al jaren in kleine kring bekend, maar het lijkt er
sterk op dat de opnames versneld zijn afgedraaid. En dat
is door iedereen ruim tachtig jaar klakkeloos overgeno-
MAART 15
men. Al zijn liedjes staan in bes. Draai je het een halve
maat langzamer, dan kun je ineens met Robert Johnson
meespelen, dan valt alles op zijn plek. Als je blues speelt,
speel je in E of in A.'
Hij laat een nummer horen vanaf zijn mobiele telefoon.
'Moet je nu eens naar zijn stem luisteren. Als je dit hoort,
hoor je een hele hoge stem. Je hoort niet een mooie lage
zwarte stem, om het zo maar te zeggen. Daar gaat het
mij dan vooral om. Vergelijk het hiermee. Ik ben er heilig
van overtuigd dat dit Robert Johnson is. Robert Johnson
slow. Hier hoor je echt een zwarte man zingen.'
En dan heeft Remko Willems nog een onvermoede
passie. Hij doet aan astrofotografie. 's Nachts fotogra
feert hij sterrennevels. Ik fotografeer nevels die niet met
het blote oog zijn te zien. Door allemaal foto's op elkaar
te stapelen, krijg je foto's als van de ruimtetelescoop
Hubble. Kijk, dit is de Orionnevel. Die heb ik eergisteren
gemaakt. Dit doe ik al jaren voor mezelf. In de zomer zit
ik buiten in de tuin. In de winter blijf ik binnen en bestuur
ik mijn telescoop en camera met een laptop. Het vergt
heel veel werk om die goed af te stellen en de foto's te
maken. En het bewerken is ook een kunst, want je moet
hónderden foto's op elkaar stapelen voor een volledig
beeld. Ik vertel dit eigenlijk nooit. Moesson is de eerste
aan wie ik het vertel. Een kijkje naar een andere wereld
honderd jaar terug in de tijd, de oertijd van de blues, dat
kun je vergelijken met sterren kijken. Jij bent klaarwak
ker, terwijl de wereld om je heen in diepe slaap is.'
Voor meer informatie: www.gipsymusic.nl
