TWEEDE TERMIJN
voor president Joko Widodo
Woensdag 17 april gingen 198 miljoen Indo
nesiërs naar de stembus om een president en
nieuwe volksvertegenwoordigers te kiezen.
Dat maakt Indonesië na India en de Verenig
de Staten de derde grootste democratie in
de wereld. Met alles wat er misschien aan
te merken is op die democratie, is dat toch
een hele prestatie. Zeker in een regio waarin
autoritaire regimes (denk aan Thailand en de
Filipijnen) eerder regel dan uitzondering zijn.
DOORWIM MANUHUTU
De strijd ging tussen twee mannen die ook
in 2014 tegenover elkaar stonden: zittend
president Joko Widodo (Jokowi) en Prabowo
Subianto. De eerste werd gesteund door een
coalitie onder aanvoering van de PDIP, de
partij van oud-president Megawati Soe-
karnoputri, terwijl Prabowo werd gesteund
door een coalitie onder leiding van zijn eigen
Gerindra-partij. Waar Jokowi vooral campag
ne voerde op basis van een programma van
economische ontwikkeling en wees op de
vooruitgang die onder zijn leiding is geboekt,
presenteerde Prabowo zich als de sterke leider
die Indonesië nodig zou hebben. Ook verbond
hij zich met groepen die willen dat het land
een meer islamitisch karakter krijgt. Zodoende
hoopte hij stemmen te winnen bij gelovige
moslims. Om dat effect tegen te gaan, koos
Jokowi als running mate de conservatieve
moslim geestelijke Ma'ruf Amin. Een keuze die
niet bij al zijn aanhangers goed viel, omdat die
juist benadrukken dat Indonesië haar seculiere
karakter moet bewaken. Voorafgaand aan de
verkiezingen werd ook actie gevoerd om een
blanco proteststem uit te brengen, Golput,
omdat beide kandidaten geen echte vooruit
gang voor het land zouden brengen.
Ondanks zorgen dat de felle campagnes zou
den leiden tot onrust, zijn de verkiezingen over
het algemeen vreedzaam verlopen. Op verkie
zingsdag verschenen overal foto's van lange
rijen voor de stembus; ook bij de Indonesische
ambassade in Den Haag. Wel kwamen uit
meer afgelegen delen van het land klachten
over stembureaus die geen stembiljetten of
stembussen hadden.
Al snel werd duidelijk dat Jokowi met een
ruime marge verkozen is tot nieuwe president.
Hoe Prabowo met zijn verlies om zal gaan, is
mede bepalend voor de politieke rust de ko
mende tijd. Daarbij weet Jokowi zich gesteund
door het feit dat de PDIP met afstand de
grootste partij is geworden in de parlements
verkiezingen die tegelijkertijd plaatsvonden.
Dat zijn coalitie een meerderheid heeft in
het nationale parlement, zal het uitvoeren
van beleid alleen maar makkelijker maken.
Dat beleid zal net zoals in de afgelopen jaren
vooral gericht zijn op economische ontwikke
ling en infrastructuur. Dat moet ook wel met
een groeiende, jonge bevolking waarbij ieder
jaar miljoenen jongeren afstuderen en op de
arbeidsmarkt komen.
Dat Jokowi, ondanks dat niemand twijfelt aan
zijn persoonlijke integriteit, weer de strijd zal
moeten aanbinden met zaken als corruptie en
nepotisme, is ook een politieke realiteit.
