COLUMN
AL VANAF FROEGER MOESTEN WIJ als
JUNI 11
RickyRisolles
kids onse uang sèlf verdienen. Ons zakgeld was
tidakpernah, nooit, een zak mèt geld, maar hèt
maakte wèl duidèluk dat uang niet iets was wat
je zomaar even kon krijgen. Mèt zeven kids en
met alléén een hardwerkende mama, was geld
só schaars als een botol cebok bij een Belanda.
Als je geluk had en je zat in de shit, dan was
het er. Daardoor liep dese fènt al sijn éérste
krantenwijk op de leeftijd van 11 èn hadden wij
als bijbaantje niet tomaten, tapi grijze haren
plukken. Tien cènt per 5 grijze haren èn mèt
een hardwerkende mama, kon dat bedrag flink
oplopen! Èn dan hadden wij ook nog altijd
de mogelijkheid om onse mama te pitjit. Dit
duurde hèt langst, maar verdiende het snèlst.
Eén gulden per uur! Sèlfs in Indonesia kom je
daar niet ver mee, tapi in ons huis, was dat de
standaard rate. Graag of niet, soals mijn mama
dan sou seggen.
Het sorgde dat mijn pitjit-skills vandaag de
dag op het niveau van de gemiddelde zwart
werkende tukang pitjit zit en dat ik daarnaas
een bintang ben in het kneden van roti-deeg.
Probleem is alleen dat ik in beide vandaag de
dag maar weinig sin heb. Ik laat mij graag pitjit
en eet nog grager, tapi het self doen, is weer
een different story.
Als mijn tangan capek, mijn handen moe
waren, dan mochten wij ook altijd over mijn
mama's rug lopen. Hoewel se altijd sei: 'hèt
geld groei mij niet op mijn rug', was dat nou
nèt de plek waar wij als kinderen ons geld van
daan konden halen. Mèt onse handen steunend
op de rugleuning van onse grijs geribbelde
corduroy hoekbank èn mèt onse kaki's balan
cerend op de rug en benen van mijn mama.
Rug was mudah, makkelijk, tapi op de benen
balanceren was nog een uitdaging. Vandaar
kèn ik tegenwoordig héél makkèluk op mènsen
hun tenen staan.
Lima tahun yang lalu, ofwel 5 jaar geleeën, wèrd
ik op de Tong Tong Fair aangesproken door een
dame. Of ik bij een tante van haar vriendin kon
optreeën. 'Helaas hèb ik die dag al een ander
optreeën meis en mijn badan, lichaam, is niet
gebouwd om meer dan 2 uur te werken op 1
dag.'
'Ahhh', sèg se, 'dan rijden mijn zus en ik jou naar
beide optreeëns en brengen we je daarna weer
thuis.' Ach, dacht ik, waarom ook niet. So geseg
so gedaan, hèt was een heerlukke dag, waarbij
we veel hebben gelachen. Beide optreeëns gin
gen gèwèldig en ik kon lekker achterover leunen
in de auto zonder te hoeven rijden. Ik dacht, ik
moet mij vaker laten rijden door twee onbeken
de Indische dames, tapi mijn pacar, vriendin,
vond van niet.
Nu kreeg ik niet so lang geleeën een appje
van diezelfde dame. Dat se een opleiding was
begonnen tot voetreflex therapeut en of sè
mij en mijn vriendin(-nen) mocht pitjit. Voor
gratis! God, de Belanda kwam meteen in mij
naar boven en ik dacht: natuurluk!! Ik sou gila,
gek, sijn, om hier nee op te sèggen, dus meteen
de afspraak gemaak! Èn kèn u dat, dat je op de
massagetafel lig en dat je jesèlf wakker snurkt?
Nou, dat gebeurde mij drie maal, só lekker was
het èn elke keer weer sèg ik tegen mijsèlf: doe
dit nou vaker! In Indonesia ik ga elke twee da
gen laten pitjit, want daar is murah, goedkoop.
In Holland prijs berbeda, is anders, dan doe ik
niet. Bodoh! Dom! Als seg ik het sèlf, want héél
eerlijk, hoe veel is mijn eigen ontspanning dan
eigenlijk waard?
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
