COLUMN
V
WE RIJEN IN DE HETE SUN EEN SMALLE,
Ricky Risolles
afgelegen weg op ter hoogte vin 's-Hertogen-
bosch. 'Hier kèn het niet sijn', ik sèg tegen
mijn Indo teman (vriend) die naas mij in mijn
auto sit. We sijn sojuist teruggekomen van
Bronbeek, waar we hebben genoten van een
héérlukke rijstafel en op ons gemak hebben
rondgelopen in het museum. Het is de week
van Indo, want mijn teman is all the way from
the United States naar Hollan gekomen om
Bronbeek, het Indisch monument en de Tong
Tong Fair te komen bezoeken, alle Indische
makanan te makan die hij maar vinden kan èn
daarnaas op zoek te gaan naar het graf van sijn
Indische oma.
Toeval wilde dat één dag voor sijn vertrek uit
the States, hij in een oud fotoboek van sijn
tante de factuur van sijn oma's begrafenis vond
met daarop een adres. 'Can we go there?'
Tentu sajaNatuurlijk!
Mijn navigasie folgend kwamen we echter aan
op een plek die er meer uitsag als een tot swin-
gersclub omgebouwde boerderij en niet echt
de vibe van begraafplaats afgaf.
'Nggak, dit kèn het niet sijn.' Wij de foto van de
factuur erbij gepak en het nummer gebel. Op
dat momen was het al kwart voor vijf. We den
ken: die lui sullen wel niet meer aanwezig sijn,
als plots wordt opgenomen! Wanneer ik vertel
waar wij staan en naar wie we op zoek sijn,
vertel hij ons dat daar inderdaad geen begraaf
plaats sit. Verhuisd en nieuwe eigenaar. 'Orthen
begraafplaats moet u zijn, maar u kunt beter
morgen even terugbellen voor een afspraak.'
Mijn teman fraag: 'Wat wil je doen?'
'Terserah!' Ofwel: jij mag het sèggen.
'Dan wil ik toch nü gaan', seg hij.
Ayo, let's goSeperti twee detectives rijen we
naar de begraafplaats, waar we het graf van
sijn oma hopen te vinden. Het hek is gelukkig
nog open en tegen het begin van de avond lopen
we een verlaten begraafplaats op. Een vreemde
gewaarwording, want voor het eerst in mijn leven
ben ik blind op zoek naar een grafsteen en kèn u
seggen: er liggen er daar héél veel. Tidak apa-apa,
geef niks, solang we niet hier hoeven te jalan in
donker, fin ik alles prima. Één voor één gaan we
alle grafstenen af.
Na ruim een half uur zoeken komen we halver
wege bij een kapel en hebben we sijn oma's graf
nog steeds niet gevonden. Èven maar een kaarsje
branden voor haar. We gaan de kapel binnen en
branden een kaarsje. Ik hoor mijn teman seggen:
'Maybe, she will hear and help us find her grave.'
We gaan naar buiten en willen eerst naar links
jalan, tapi ik wijs hem dat rechts ook nog stenen
staan. Ayo, kanan it is! We beginnen weer één
voor één de stenen af te lopen en merken dat
we qua data in de buurt sitten. Mijn teman loopt
alvast een stuk vooruit en staat plots stil. Hij heeft
sijn hand voor sijn mond. Direk snap ik dat hij haar
heeft gevondenl
De laatste keer dat hij haar zag, was hij rond de
zes jaar oud, na haar overlijden heeft hij nooit
haar graf kunnen bezoeken. Met sijn zoektocht
naar sijn eigen Indisch achtergrond, maakt het dit
extra bijzonder, emotioneel en penting (belang
rijk) voor hem. We hebben daar best nog even
gestaan, gesproken over sijn herinneringen en het
graf schoongemaakt. Op dat moment
stonden we beiden even echt
stil bij ons Indisch sijn.
Daarna op mijn verzoek
tog wel voor donker
naar huis gegaan!
Sampai jumpa lagi!
Ricky Risolles
www.rickyrisolles.nl
facebook.com/RRisolles
SEPTEMBER 11
