COLUMN
D
PatriciaJacob
Vorig jaar vierde ik mijn vijftigste verjaardag in
Indonesië. Vanuit Malang belde ik mijn moeder.
Ik vertelde haar dat ik net mie bakso had
gegeten; de beste lunch ever met goed stevige
balletjes en een waanzinnig verkwikkende
bouillon. Terloops zei ik dat ik het hier zó fijn
vond - qua sfeer, qua mensen - dat ik zeker
vaker naar Indonesië wilde gaan. Ik had er mijn
hart een beetje verloren. Eventjes zweeg ze.
Daarna zei ze: 'Ik ben blij dat je dit zegt. Nu
begrijp je eindelijk waarom ik zo van het land
houd.'
Toen pas realiseerde ik me wat ik haar had
aangedaan. In de afgelopen jaren had ik vrijwel
alle continenten gezien. Ik was ontelbare keren
naar Azië gevlogen. Vooral naar Thailand, maar
ook naar Taiwan en zelfs naar Bangladesh.
Maar er was één land dat ik jarenlang had
gemeden, en dat was Indonesië. Door uitgere
kend het land over te slaan waar een deel van
haar roots lag, had ik haar keer op keer afge
wezen. Hoeveel pijn moet dat hebben gedaan?
Maar dat was nog niet alles: ik had er ook een
deel van mijn identiteit mee ontkend.
Als kind hoorde ik thuis elke dag wel iets over
Indië; de warme mensen, de heerlijk geur van
de melati, het geweldige eten, de zoete dansfeest-
jes. Maar om die luchtigheid zweefde iets zwaars;
een aura van onbeantwoorde vragen - over de
oorlog, de repatriëring. Op die manier had ik een
soort angst voor Indonesië ontwikkeld. Wat zou ik
er ontdekken? Welke emoties zou het aanboren?
Maar, zoals een vriendin ooit zei, you can runbut
you can't hide. Het verleden liet me niet los; ik
moest er iets mee. De afgelopen jaren heb ik met
artikelen en boeken het zwijgen van mijn ouders
kunnen ondertitelen. Zo proefde ik wat van hun
verdriet, frustraties en boosheid. Mijn respect voor
hun veerkracht groeide. Mijn verlangen om Indo
nesië te ontdekken ook. Na een tripje naar Bali in
2016, volgde vorig jaar het échte werk; op naar
Java, mijn moeders geboorte-eiland! De mensen
raakten me. Het viel me nu pas echt op hoe voor
komend, vriendelijk en gul ze waren. Ik herkende
veel eigenschappen die mijn moeder ook heeft.
Hopelijk heb ik die kenmerken ook.
Patricia Jacob is culinair journalist en blogger.
Op www.amsterdambitestodiefor.com
beschrijft zij de beste pittige, hartige en zoete
hapjes van haar woonplaats Amsterdam.
OKTOBER45
