COLUMN
PatriciaJacob
Zo'n acht jaar terug werkte ik bij een com
municatiebureau in Bloemendaal. Collega's
noemden de kamer die ik met Urtha deelde
'de Gordel van Smaragd'. Dat ze dat met veel
respect zeiden, kwam vooral door mijn kamer
genoot; door haar gedrevenheid en discipline,
haar trotse houding en haar enorme stijlgevoel.
Urtha droeg altijd zwarte kleding, bij voorkeur
iets van Yohji Yamamoto. Stapte ze in haar
zwarte Alfa Romeo Giulietta, dan deed ze eerst
ragfijne handschoentjes aan. In haar werk had
ze alle touwtjes strak in handen. Ooit had ze
een jongere collega een lel gegeven, omdat hij
maar niet luisterde. Dat joch bedankte haar; hij
waardeerde het dat zij hem corrigeerde. Ik zei
tegen haar dat ik dat tolol van hem vond en
dat ik terug zou meppen als ze dat bij mij zou
flikken. Ze lachte, maar geloofde daar waar
schijnlijk niets van.
Toch was deze Molukse 'barones' de enige
in het pand met wie ik me écht verbonden
voelde. Op vrijdagen, als er vrijwel niemand
was, deed ze meestal de muziek aan. Empire
State of Mind van Alicia Keyes bijvoorbeeld
of iets van Massada. De eerste keer dat ze
Sajang aanzette, herinner ik me nog goed.
Ik verstond er niets van, maar de melancholie en
nostalgie dropen ervan af en grepen me bij de
strot. Ik dacht aan mijn ouders en het land dat zij
hadden verloren. Maar toen ik al met één been in
Indië stond, zei ze: 'Kom, lunchen.' Urtha leek altijd
wel lol te hebben in die eeuwige broodmaaltijden.
Zij maakte er een soort spelletje van. Als ze drie
boterhammen met iets gezonds had gegeten,
mocht ze van zichzelf iets 'stouts': een broodje met
boter, pindakaas én suiker.
Geregeld nam ze iets lekkers voor me mee, zoals
de rempejek die haar broer vaak maakte. De knap
perigste die ik ooit had geproefd. We knabbelden
eraan als eekhoorns. Er ging nog net geen bordje
'gesloten' op de deur. Onlangs proefde ik weer wat
lekkers van haar familie. Dat was toen we afscheid
van haar namen. Zangeres Jennifer Manuputtty
zong Sudah Berlayar. Wéér verstond ik er niets van.
Maar één ding wist ik wel. Deze performance was
als Urtha zelf: lief, verfijnd én krachtig.
Patricia Jacob is culinair journalist en blogger. 0
Op www.amsterdambitestodiefor.com
Q
beschrijft zij de beste pittige, hartige en zoete
hapjes van haar woonplaats Amsterdam. t
NOVEMBER45
