Tante Lilian, zo noemde ik haar.
Oma was een eehtepowervrouw. Zo'n vrouw die alles
kon én ook nog eens bloedmooi was. Geweldig om daarnaar op te kijken. Ik
merkte als klein meisje al gauw dat mijn oma anders was dan andere oma's.
Geen kopje-thee-met-één-koekje-oma.
Ik merkte wel dat volwassen mensen anders naar mijn oma keken. De
meesten met eerbied en ontzag, sommigen angstig. Want je wilde oma
niet tegen je hebben, dat wist ik wel. Naarmate ik ouder werd kon ik daar
verschrikkelijk om lachen, want ze was ook nog eens ontzettend grappig.
Ik heb geluk gehad, ik heb een geweldige oma gehad, al heb ik veel te
vroeg in mijn leven afscheid moeten nemen van haar. De laatste keer dat
ik haar zag lichtte haar norse gezicht op toen ze me zag. 'Weet je wie dat
is?' vroeg mijn oom, oma had haar bril niet op. 'Natuurlijk weet ik wie dat
is' riep ze terwijl ze boos naar mijn oom keek. 'Dat is Stacy.' Ik heb ooit
gehoord dat de klank van iemands stem een van de eerste dingen is die je
vergeet als iemand overlijdt, maar ik hoor het haar nog zeggen.
Ik heb haar dan ook vaak mijn naam horen zeggen, al was dat meestal de
combinatie Stacy en krrreng. Toen ik mijn vriend voor het eerst mee op
bezoek nam werd hij direct gewaarschuwd. 'Ze kan echt een engeltje zijn,
maar ook een ontzettend krrreng. Pas maar op!' En dan volgden er verhalen
waaruit bleek dat ze de waarheid sprak, met een liefdevolle blik, terwijl ik
met het schaamrood op m'n wangen naast hem zat te hopen dat het hem
niet zou afschrikken. Dat heeft het gelukkig niet gedaan, we zijn inmiddels 5
jaar getrouwd en hebben sinds vorig jaar een prachtig dochtertje. Madison.
Lilly Madison. Ik hoop dat ze in alle opzichten net zo'n prachtige power-
vrouw wordt, zo eentje die haar mannetje staat en met veel humor door het
leven gaat. En dat oma, waar ze ook is, trots op ons is.
Stacy Roosens-Visser
Zij was, voor mijn bestaan, een vriendin van mijn moe
der geweest. Na een lange periode van gescheiden
vriendschap ontmoetten deze twee dames elkaar weer
eens op een pasar malam in Amsterdam. Dat was een
hele begroeting; mooie verhalen en mooie herinnerin
gen van toen kwamen allemaal weer naar boven. Al
gauw maakten zij een afspraak, om bij elkaar te komen
ngobrol. En natuurlijk werd er gegeten! Ma vroeg aan
pa: 'Wat zal ik maken?'
'Maak maar wat lekkers, als je maar mijn lombok rawit
niet vergeet, en wat saus', zei pa.
Toen brak de dag aan dat oom Tjalie en tante Lilian bij
mijn ouders kwamen.
'Mmmmm', riep oom Tjalie 'bau enak... makan apa wij?'
Aan tafel werd tot laat ge-ngobrol, over van alles! Het
eten heeft hen goed gesmaakt. Tante Lilian had het
erover dat zij bij de eerste pasar malam een modeshow
wilde geven. Toen kwam mijn naam ter tafel, zo van:
'Ja! Joan is mannequin, zij kan voor jou showlopen, en
misschien samen met Els, een vriendin van Joan. Ook
Joke Joenoes kwam ter sprake, zij werd ook gevraagd.
Tante Lilian had mooie kaftans: lange jurken van batik
en zijde. Op een paar foto's die we hebben gevonden,
zien we dat tante Lilian haar shows goed begeleidde.
Joan Nunumete
DECEMBER 31
