In de garderobe bij een promotie
Door het overlijden van onze moeder
het JAAR 1919
in Amsterdam vroeg Wim Willems mij of ik medelezer wilde
zijn van het manuscript van zijn Tjalie Robinson. Biografie
van een Indo schrijver. De volgende dag ging ik bij Lilian aan
de Haagse Voltastraat langs om haar het verzoek van Wim
Willems te vertellen. Op haar vraag: wat was je antwoord?,
zei ik: 'ja'. Lilians verrassende antwoord was: 'Ik vind het
goed. Je hebt Indonesië gekend en je hebt Tjalie gekend.
Maar (terwijl ze mijn mouw greep) je moet één ding goed
onthouden: als je Indonesië niet gekend hebt, zal je er nooit
een bal van snappen.' Vanuit respect voor haar zeer ruime
persoonlijke ervaringen meende ik hier niet tegenin te moe
ten gaan. Onze laatste ontmoeting was op een stralende dag
op de Frederik Hendriklaan, toen zoon Mark met Lilian in een
rolstoel langs de winkels een wandeling maakte. Zichtbaar
blij met het onverwachte weerzien, hield ze mijn hand vast
terwijl wij de wandeling voortzetten. Het ontroerde mij. De
gevoelige zijde van een bijzondere, vaak omstreden vrouw
als teken van wederzijds respect en waardering bij een
komend afscheid.
Ami Emanuel
in Indonesië kwamen mijn broer en ik, toen (bijna) 13 en 15 jaar oud
in Den Haag terecht, waar onze vader Rogier leefde. Helaas liet zijn
gezondheid het hem niet toe voor ons te zorgen. Hij woonde in bij zijn
stiefmoeder, voor ons: oma Lilly. Bijna elk weekend fietsten we naar Ro
gier en oma Lilly in het Statenkwartier. In de eerste jaren dat we hier in
Nederland acclimatiseerden, werd dit onze vaste prik in het weekend.
Nergens konden we die ultieme home cooking krijgen zoals bij oma
Lilly. In de talloze Indische toko's of restaurants in Den Haag was deze
maaltijd niet te bestellen: wat rijst, met lichte groentesoep, gebakken
kipkluifjes gemarineerd in assem en knoflook, emping en zelfgemaakte
sambal oelek. AL. Binnen een uur stond deze happy meal op tafel.
Onze traktatie na al dat troost-eten was de all American rootbeer float
als toetje! Een bolletje vanille ijs in een longdrinkglas en vervolgens
daarover - heel voorzichtig - het glas volschenken met rootbeer of cola.
Oma Lily was geen purist in de keuken, ze gebruikte bouillonblokjes en
knoflookpoeder zonder concessies te doen aan de smaak. Haar roedjak,
was net zo bedrieglijk eenvoudig: stukjes komkommer en Granny Smith
appel, met ernaast de pittige palmsuikersaus uit de verpakking. Nee, de
Granny Smith is niet authentiek Indonesisch, maar belangrijker was de
poging tot het creëren van de juiste smaak door makkelijk te verkrijgen
ingrediënten te gebruiken. Dat is wat mij ook is bijgebleven: aanpassen
zonder de essentie te verliezen. Als dat niet authentiek Indisch is...
Leslie Boon
een
ff £-4
haar vele vsA e\ ls-\<s-\s>os
DECEMBER 33
