esmnD
TOM ADO hulpen onmisbaar!
Voor Uw keuken zijn de praktische
Vraag Uw winkelier naar de handige kleine Tomadocatalogus
..HARTEWENSEN VAN ELKE HUISVROUW
of schrijf naar Tornado - Dordrecht Afdeling j Reclame
1
IK EN BENTIET
Op een dag ik ontmoet Si Bentiet van achter. Ik
zing de welbekende lied: „Zie de maan schijn door
de bomen. Sinterklaas kepala botak!" Si Bentiet
hij draai om fliehensfluh en beuk. Maar ik pareer.
Ait! Hij beuk weer. Ik pareer weer. Ait! Hij trap.
Ik stap atreit, angkat sijn poot. Pok! Hij fal. Per-
baas, Si Bentiet.
Hij zeg: „Jij kén poekoelan-Depok fanwaar!"
Ik zeg: ,,Ik leren van Gandam. Goeroe Pasar Tji-
plak!"
Ondertussen niet waar. Alleen prongeluk mijn gre
pen hoet. Maar Si Ben tiet, fol onzach sèh.
Hij zeg: „Jij leren mij, Tjalie!"
Ik zeg: „Hoe kèn. Ik betalen duur en dan foor neks
ik leren jou. Onbestaanbaar."
Hij zeg: „Hoefeel jou onkos."
Ik zeg: „Per maan ah pop fijftien sen.
Hij zeg: „Fijftien sen-nja foor wat." (Onhelofih).
Ik zeg: „Foor séhel."
Hij zeg: „Oooo."
Ik zeg: „Je dèng ik ferlak.
Hij zeg: „Bijna maar ik deng je ferlak.
Ik zeg: „Bijna maar ik goenting jou arm tot he-
broken. Jij si, jij fal aan."
Hij zeg: „En dan blédihen mij. Kepala botak!
Ik zeg: „Apalagi botak, 'ntiet! Litjin jou kop. Tot
kilap in de son, seh. Waarom!"
Hij zeg: „Spelen in de tuin."
Ik zeg: En toen."
Hij zeg: „Heraak getah nangka.
Ik zeg: „En toen."
Hij zeg: „Knippen."
Ik zeg: „En toen."
Hij zeg: „En toen tjongkèl lelijk."
Ik zeg: „En toen."
Hij zeg: „Mijn moeder boos. Di tondeuze.
Ik zeg: „En toen."
Hij zeg: „Spelen in de tuin."
Ik zeg: „En toen."
Hij zeg: „Heraak getah nangka weer."
Ik zeg: „En toen."
Hij zeg: „Di tjoekoer tot op."
Ik zeg: „Tsk-tsk-tsk. Jou moeder. Streng seh.
Hij zeg: „Wat streng! Wreet! Sij seh: als nou kena
getah nangka, fèl-nja ik halen draf."
Ik zeg: „Adoeh, di-skalpeer seh."
Hij zeg: „Laat maar bebloet tot dood. Als so
waarfoor lefen, ja of niet.
Ik zeg: „Ie-ja."
En toen somber alle twee. En lopen door. Tot
sien tjapoeng njang mooi. Ik zeg: „Jo fangen tja-
poeng, 'ntiet!" Hij zeg: Aseesee." En dan ik zeg:
„Halen getah nangkah eers." En toen sonder reden
hij beuk mij. Heloof je!
TJALIE ROBINSON.
GEEN AFSCHEIDING.
U wilt geen afscheiding? Klopt. Wij ook niet.
Maar help dan mee door abonné-werving zoveel
leden te krijgen, dat wij niet langer een orgaantje
zijn van een handjevol zeurpieten, maar een zelf
bewust blad in de rij van Nederlandse tijdschrif
ten. Niet LEUTEREN over AFSCHEIDING
maar DOEN voor INTEGRATIE!
MY HOME IS MY CASTLE.
In de contractpensions Oldevecht (bij Ommen),
Olympia (bij Nieuwenhagen, Limburg), worden
de vrijgezellen ondergebracht. Het is er allerge
zelligst, maar met gezelligheid alleen koop je na
tuurlijk niet veel, want we moeten aan de slag
en wel met de meeste spoed. Want elke dag ver
blijf in deze pensions zonder dat je werk hebt,
betekent: je schuld wordt groter. Teroes tambah!
Dat is niet zo best. En dan ook: je begint je akelig
te vervelen. Elke dag niksen maakt een flinke
vent dol van verveling. En je hebt te weinig geld
om iets te doen of te kopen.
Ik begon dus de eerste de beste dag al met te in
formeren, hoe ik aan de slag kon komen. Gelukkig
zijn er maatschappelijk werksters met wie je het
een en ander kunt bespreken. Die helpen meezoe-
ken. Heel vaak helpt dat goed, een enkele maal
lukt het niet direct om iets naar je zin te krijgen.
Ik heb daarom een andere weg gevolgd, niet uit
eigenwijzigheid, maar ook omdat ik in mezelf de
neiging heb, om mijn eigen boontjes te doppen.
Van de maatschappelijk werkster kreeg ik een
woonadres in de hoofdstad. Ik moet bekennen, dat
ik wel even geaarzeld heb, of ik het zou doen of
niet.
„Ajo, peh, brani dong! Nou, vooruit, niet te lang
zeg. Ajo, samen maar." En zo vertrokken we op
een dag in de richting van het avontuur in Am
sterdam, Henk en ik.
We hadden behoorlijk bericht gegeven van onze
plannen, kregen daar reisgeld voor en in de hoofd
stad was het eerste wat we deden, nadat we in
het pension waren aangeland, ons op weg
begeven naar de afdeling Sociale Zaken van de
Gemeente. Dat is allemaal niet moeilijk te vinden,
als je maar vraagt. Iedereen doet dan zijn best je
vooruit te helpen. Van die dienst kregen we steun
voor de tijd dat we nog geen betrekking hadden.
De tweede stap was een bezoek aan het Geweste
lijk Arbeidsbureau. Dit staat ook wel in practisch
iedere stad. Je krijgt dan een kaart mee en die
helpt iets voor je te zoeken, waar we dankbaar
gebruik van gemaakt hebben. Gelukkig slaagde ik
erin zelf wat te vinden via een advertentie uit de
krant en Henk kreeg iets goeds door de hulp van
het Bureau. Never mind. We verdienen wel niet
veel, maar het eerste wat we deden, nadat we een
maand lang ons weekloon hadden geincasseerd,
waseen gezellig kamertje zoeken voor niet te
veel geld. Weg uit het pension, my home is my
castle
Dat is een gezellig avontuur. Maar daarover een
volgende keer.
P. G. DESSAUV AGIE.
BELASTINGDESKUNDIGE,
stelt zich vanaf heden ELKE WOENS
DAG en ZATERDAG beschikbaar voor
het verstrekken van
GRATIS ADVIEZEN
in belastingzaken voor atonné's van
TONG-TONG.
HET PROJECTIEL.
Het was in oorlogstijd verboden, zich tijdens het
alarmsignaal buitenshuis te begeven, om naar vij
andelijke vliegtuigen in de lucht te kijken. Over
treding hiervan werd met opsluiting in de Kempei-
tai gestraft. Overdag waagde niemand zich dan
ook aan een dergelijk experiment. Maar op een
stille, donkere tropennacht hoorden mijn huisge
noten en ik het zwaar geronk van een bommen
werper, nadat 't alarmsignaal geklonken had. Ik
zag mijn huisgenoten één voor één om de hoek
van hun kamerdeur gluren om te zien of de
anderen hetzelfde deden. Wij begrepen elkaar en
als vanzelfsprekend slopen wij zwijgend naar
buiten, om te wachten bij ons schuilkeldertje.
Het hart klopte mij in de keel. Het gestadig ge
ronk, zonder iets te zien maakte ons bang Wat
ging er gebeuren? Onze zenuwen waren tot 't uiter
ste gespannen, juist omdat er niets gebeurde, maar
ook omdat wij vreesden ontdekt te zullen worden.
Opeens hoorden wij een rollend geluid, gevolgd
door zó een harde klap op 't zinken dak van ons
huis, dat wij van schrik op onze benen stonden
te trillen.
Mijn adem stokte. Onze eerste reactie was snel
in de schuilkelder te springen, om dekking te zoe
ken voor 't vreemde projectiel dat zo plotseling
uit de lucht was komen vallen en misschien dade
lijk zou ontploffen. Het voor ons onbekende
voorwerp rolde 't zinken dak af, waarbij ten
tweede male een doffe slag, nu op de grond ver
nomen werd, terwijl het in haar vaart verder
rolde, de kuil in, waar wij in stonden.
Gegil, paniek! 't Was alsof één onzer door het
projectiel dodelijk getroffen was want de onge
lukkige zeeg zuchtend ter aarde neer, daar in die
kuil. Vlug droegen wij de getroffene naar boven
en dank zij de eerste1 hulp b.o., kwam zij spoedig
weer bij. Toen liepen wij, met uitzondering van
het flauwvallertje, weer naar onze kuil-schuilkel-
der waar 't vreemde voorwerp nog moest liggen.
Met een roodafgeschermd zaklantaarntje, rondom
de kuil geschaard zochten wij het avontuurlijk gat
af. Wij zagen het projectiel in de kuil rond razen
als een voetzoeker, niet in staat tegen de steile
wanden op te komen.
Het eigenaardige van het geval was, dat het
vreemde ding tot stilstand kwam, zodra het in de
rode stralen van het zaklantaarntje terecht kwam.
waarbij 't ding dan een merkwaardig sissend geluid
gaf. Ik werd bang en meende dat het projectiel nu
wel ontploffen zou. Ik kon de moed niet meer
opbrengen om er langer te blijven staan. De E.H.
B.O.-ër wel! Deze bukte zich voorover en met j
een ongelofelijke durf trachtte hij het gevaarlijk
projectiel te grijpen, doch hij sprong huiverend
weer overeind en bleef ontzet bewegingloos staan.
„Nou?" waagde ik vanuit een veilige afstand, hem
met een hese, geforceerde fluisterstem toe te roe-
pen: „Heb je nog wat kunnen constateren?"
Een onderdrukt „ja" liet hij horen en plotseling
opqewonden, luider: Ja..., ja, nu zie ik het. Het
is een RAT!"
Th. E. Solbrig. j
CORRESPONDENTIE.
„PUCK", uw brief met postzegels en toezegging i
voor medewerking in dank en in uw bijzonder
geval met vreugde! ontvangen. Wij kunnen u
echter geen krantjes toezenden omdat u vergat
uw naam en adres te vermelden. Hierdoor werd
uw pseudoniem een rookgordijn met niets er
achter
NIET VERGETEN IS SENTIMENTALITEIT?
Wat vreemd dat zoveel Indische Nederlanders
ons verwijten dat wij het verleden niet vergeten
willen. Zij beschouwen dit als een gebrek aan aan
passingsvermogen en een bewijs van waardeloze
sentimentaliteit. En toch doet elke Nederlander,
elke Europeaan, elk beschaafd volk dat: het ver
leden bewaren in. musea, bibliothcca en monumen
ten.
De herinnering aan het voorbije kweekt namelijk
trots, zelfbewustheid en verantwoordelijkheidsge
voel. Een volksgroep die zijn verleden verloo
chent. is niet waard een nieuwe toekomst te schep
pen. Want de bereidheid om een dierbaar verle
den te vergeten houdt in dat men later ook het
heden zal willen verloochenen. Dat is ontrouw.
En dat is onbeschaafd. Verre van te willen toe
geven dat wij sentimenteel zijn, stellen wij juist
vast dat wij één van de beste karaktereigenschap
pen van onze volksgroep verdedigen.
