VERPLEEGSTER HOLLAND
Een Targui (is gesluierde man), neef
van Touareg-koning
Adelijke Targuia (vrouw van stam der
Gesluierde Mannen
U allen hebt in de krant kannen lezen dat Hare
Majesteit de Koningin de Florence Nightingale
medaille op 17 augustus heelt uitgereikt, aan Zus
ter Engelberts. die o.a. een tijd lang directrice is
geweest van het Tjikini ziekenhuis te Batavia-
Djakarta.
Een dezer dagen nu, sprak ik een leerlinge van Zr.
Engelberts uit die tijd; Zuster Micky Michels, die
sinds 1950 werkt in het Academisch Ziekenhuis te
Leiden.
Ik laat nu verder Zuster Michels aan het woord die
U zal vertellen van haar werk.
Tjikini was een prettige tijd. Ik was toen leerling
verpleegster en ik heb nooit meer zo'n fijne direc
trice gehad als Zuster Engelberts. We moesten
wel heel hard werken, harder dan we het hier
moeten doen, maar dat vonden we niet erg, we
werkten graag voor Zuster Engelberts die ons allen
bij naam en zelfs onze bijnamen kende. Alleen op
zaal werden we plechtig met Zuster, en dan onze
achternaam, aangesproken.
De meeste hulp heb ik van mijn directrice gehad in
de tijd dat ik in Benkoelen het ziekenhuis, dat daar
half verwoest stond, weer op poten moest zetten.
Er waren n.l. vrijwilligsters gevraagd voor dit werk
en we hadden ons met ons vieren opgegeven. Twee
vielen op het laatste moment uit en daar stond ik
als derdejaarsleerling, mét mijn vriendin een twee
dejaars, voor de taak het ziekenhuis weer bruikbaar
te maken. Gelukkig had ik enkele mantriverple-
gers meegekregen, die me er ook flink bij hebben
geholpen.
Als ik met een of andere moeilijkheid zat ging er een
noodkreet naar Tjikini en per kerende post kwam
er een brief vol goede raadgevingen van Zr. Engel
berts. Zes maanden heb ik er gezeten en toen was
het zaakje al aardig voor elkaar.
Weer op Java aangekomen vatte ik het plan op
om naar Nw. Guinea te gaan, maar Zr. Engels-
ma, directrice van het Militaire Hospitaal, raadde
me aan, eerst naar Holland te gaan om daar mijn
kruisje te halen. Binnen een week zat ik op de
het Engels in het Thibetaans vertaald had. Zijne
Heiligheid, zoals zijn officiële aanspreektitel luidt,
liet zich in geen enkel opzicht uit over principële
of politieke kwesties. De Dalai Lama is 25 jaar,
„maar", zegt Mevrouw E. S., „hij ziet er uit als
een jaar of 20. Hij heeft een charmant, vriendelijk
en vergeestelijkt gezicht met van pret schitterende
ogen. Hij is, zoals alle Thibetanen, zuiver Mon
gools". Bij het afscheid gaf hij haar een door hem
boot en hier in Holland kwam ik bij het Acade
misch Ziekenhuis in Leiden. Wat me wel teleur
stelde, was het feit dat ik niet als derdejaars
verpleegster kon worden ingeschreven maar terug
gesteld werd, daar men hier vond dat de oplei
ding in Indonesië niet zo goed kon zijn geweest.
Ik heb dan ook vele complimentjes gehad bij mijn
z.g. „eerste" injectie en andere werkjes die ik in
Indonesië al honderd keer had verricht.
Ook hier was het prettig werken en na verloop
van tijd heb ik mijn kruisje en mijn ooievaartje ge
haald. Ik heb wel het gevoel dat wij Indische meis
jes worden gewaardeerd. We zijn misschien wat
minder rebels dan de Hollandse meisjes. Een be
vel is er om opgevolgd te worden en je probeert
niet er onder uit te komen en over het algemeen
houden onze meisjes zich hier wel aan.
Op rnijn vraag of er verschil werd gemaakt tussen
meisjes met een donkere huidskleur en haar blan
ke zusters antwoordde Zuster Micky: „Door de
doktoren en onze hoofdverpleegsters beslist niet.
Een enkele keer kan een patient wel eens onaan
genaam zijn."
Ook vroeg ik of er nog verschil bestond in de ver
pleging van patiënten in Indonesië of hier in Hol
land.
„Ja, zei Zuster Micky, „dat natuurlijk wel. Een
Indonesiër is over het algemeen veel gemakkelijker
als patient en geduldiger, misschien wel, omdat hij
zich in zo n vreemd ziekenhuis helemaal niet
op z'n gemak voelt.
Wat me wel sterk heeft verwonderd is dat de Hol
landse jongen daar heel wat minder kleinzerig is
dan hier.
Dit heb ik zelfs kunnen constateren met één en
dezelfde persoon. Ik had hem in Tjikini als pa
tient waar hij bij een vrij pijnlijke behandeling geen
kik gaf. Kort geleden zag ik hem hier weer terug
in dit ziekenhuis en hij brulde al voor ik hem een
injectie gegeven had: „Je doet me toch geen pijn,
Zuster?Héél vreemd.
„Misschien worden we hier een beetje te veel ver
wend", philosofeerde ik. „Een verwend kind kan
gesigneerde foto als compensatie voor het feit, dat
zij hem niet mocht uittekenen.
Mevrouw Eversdijk Smulders werkt op het ogen
blik weer aan een boek, dat ditmaal gewijd zal
zijn aan de „heiligen van India en wederom vele
van haar prachtige tekeningen zal bevatten. Wij
wensen haar veel succes toe met haar interessante
werk en hopen, dat zij er nog lang mee zal door
gaan- ÉLLEN VAN DORT
over het algemeen minder goed tegen een stootje
dan een kind dat wat zelfstandiger is."
Om nu met de lotgevallen van Zuster Michels ver
der te gaan. Ze is nu zuster eerste klas en staat aan
het hoofd van een zaal en heeft nu zelf leerlingen
op te leiden.
Ze vertelde me ook nog dat Zuster Engelberts in
het Havenziekenhuis te Rotterdam een tropencursus
in het leven heeft geroepen. Het grappige daarvan
is wel, dat voor het grootste gedeelte Hollandse
meisjes hiervan gebruik maken, die dan uitzwer
men naar Afrika of de Belgische Congo. Zelf is
Zuster Michels toch ook nog op deze cursus ge
weest, want je kunt nooit weten!
Toen in 1954 een stel zusters hun kruisje hadden
gehaald moest dat op waardige wijze gevierd wor
den. Eén van de meisjes had wel eens een Tarian
Piring gezien en wist zo'n beetje welke muziek er
bij hoorde. Om het feest nu op te luisteren hebben
vier meisjes deze dans uitgevoerd voor de staf van
het Ziekenhuis en er een geweldig succes mee
geoogst.
„Ik was zo zenuwachtig" besloot Zuster Michels,
„dat mijn handen ijskoud en volkomen verstijfd
waren. Gelukkig maar, anders was ik gaan bibberen
en had mn bordjes op de grond laten kletteren."
I. K. S.
VERKOOP VAN OUD GOUD
Om toch wat van Uw Rupiahs te redden, hebben
velen Uwer uit Indonesië goud meegenomen in de
vorm van sieraden als armbanden etc. In tijden
van koerang oeang is het wel gemakkelijk als je
wat van die bullen hebt want meestal zijn ze van
gouden tientjes of Engelse ponden gemaakt, dus
van 22 karaat.
Maar om ze hier in Holland van de hand te doen
moet je wel goed de weg weten. Ik stapte een
winkel binnen waar ze oud goud opkopen zoals
op het etalageraam stond en bood twee armbanden
aan wegende tesamen ongeveer 110 gram. De win
kelier kon er niet meer voor geven dan 2,25 per
gram. Een tweede zaak bood 3,06 en een derde
2,per gram.
Ik liet me niet ontmoedigen en informeerde bij de
Factorij naar een betrouwbaar adres van edele
metalen. Ze zeiden direct dat ik bij de groothande
laren moest zijn, want die kochten op tegen dag-
koers. Ze gaven mij twee adressen op en inderdaad
waren dat grote en keurige zaken. Na bepaling
van gehalte en gewicht van het goud ontving ik
per gram 3,82. Dat was dus bijna 90,meer
dan de winkelier die het meeste bood, me wilde
geven.
U bent dus gewaarschuwd als U genoodzaakt bent
barang mas te verkopen; melèk mata.
OOM HENK
IN DE TRAM.
In de tram zitten een blijkbaar juist gerepatrieerde
moeder met zoontje van een jaar of zes. Zoontje
kijkt met grote ogen naar een Scheveningse vissers
vrouw in vol ornaat met kapje met gouden knop
pen op steeltjes. „Mooi ja?" vraagt Ma.
„KajaJcoembang!" zegt zoontje plechtig. (Koem-
bang bij of kever).
