VERWIJT NIET
4e JAARGANG, No. 18
30 MAART 1960
HET ENIGE INDISCHE BLAD IN NEDERLA NP - TROUW - BRANIE - ONDERNEMEND
„ALLES OF NIETS" NATIONALE BEWUSTHEID
REDT EEN MENS!
Onafhankelijk Indisch Tijdschrift
Prins Mauritslaan 36 - Den Haag
Tel. 542.542 - Giro 6685
300.000 Nederlanders, die eens het grote
voorrecht hadden de driekleur te zien wap
peren onder de tropenzon, als symbool van
volksgrootheid ver buiten landsgrenzen
ze staan nu te leuteren bij het driekleurtje
van het haringkarretje. Holland s Glorie:
een zure met uitjes!
Je kan wel huilen soms!
T. R.
(Lees verder volgende pagina)
Er bestaat een kleinzielige patseri] (d.i.: een groots
gebaar met daarachter lafheid en kleinheid) die
het vaakst te horen is onder het motto: „Alles of
niets!"
Helaas wordt ook de spijtoptantenzaak eraan op
gehangen. En verder zo menige nationale of ra
ciale „Grote Zaak". Ten aanzien van de spijtop
tanten wordt herhaaldelijk opzettelijk een contro
verse geponeerd, waardoor de zaak vertroebeld en
zelfs onmogelijk wordt gemaakt.
De controverse:
Alle warga negara's en alle maatschappelijke
Nederlanders (100.000) hebben spijt en zijn in le
vensgevaar. Dus moet ALLES hier komen.
Tegenover:
Allemaal hebben bewust gekozen en zijn dus eigen
lijk alleen maar lamlendige huilebalken, terwijl er
helemaal geen nood is. Dus: niemand hierhalen.
Of alleen bij kruidenierig kleine beetjes.
Terwijl NASSI herhaaldelijk en duidelijk gesteld
heeft: ook wij staan (natuurlijk) achter selectie,
maar wensen die selectie zuiverder en de hulp di
recter. De zaak van NASSI is dus een eerlijke en
menselijke zaak en laat zich door geen van beide
„ultra-opinies" opzij trekken of voor een fait ac
compli stellen.
De moderne beschaving schijnt echter besmet te
zijn door deze ,,alles-of-niets-tactiek". Er bestaat
tegenwoordig geen rot-Europeaan, geen rot-Chi-
nees, geen rot-Indo, geen rot-Hollander, geen rot-
Neger, geen rot-Jood meer of direct komen hele
volkeren in het geweer om zich in zijn geheel ge
kwetst te voelen. Terwijl elk volk toch volle ge
vangenissen en drukke rechtsapparaten genoeg
heeft om te bewijzen dat ze wél bestaan. Het is non
sens om aan het zalvend gebruikte „humaniteits-
principe" de valse mening op te hangen dat er
alleen maar menselijke deugden en ondeugden zijn,
zodat het verkeerd is raciale of nationale ondeug
den aan te wijzen.
Te deksel, als er nationale of raciale deugden
vallen aan te prijzen, struikelt men van haast om
vooraan in de rij te staan van prijzers en vleiers.
Maar zodra er nationale of raciale ondeugden ge
noemd MOETEN worden, omdat ze er ZIJN
(lees er voor Nederland alleen maar Multatuli op
na!), dan struikelt iedereen weer van haast om
weg te komen om zich te verschuilen achter de
heerlijk veilige facade van Algemene Menselijkheid
met de farizesche uitroep: „O Heer, wat danken
wij LI dat ik niet ben als deze!"
Laat deze kwezelaars vooral bedenken dat dezelfde
aangebeden God met een bepaalde bedoeling ver
scheidenheid heeft gemaakt van rassen en volken
en dat Hij ons ogen en oren heeft gegeven om te
zien en te horen, en moed om een mening uit te
spreken die eerlijk is, en gericht, met de bedoeling
om het kwade nauwkeurig te scheiden van het
goede. En dat dus alle laffe gewriemel om het
individueel kwaad weg te kruipen achter het vage
„alles" NIETS gewonnen wordt.
Alles OF niets? Alles IS niets.
T. R.
Perzisch spreekwoord
God beware mij voor de onwetendheid van mijn
vrienden mijn vijanden kan ik zelf wel aan.
Nog steedsin brieven aan de redactiein discus
sies in allerlei groeperingen, merken wij hoe gauw
wij Indische Nederlanders (Indo én Totok) ons
eigenlijk op een kleingeestige manier te buiten gaan
aan machteloze scheidpartijtjes: op de regering, op
de P.v.d.A. (c.q. VVD, AR, enz.), op „de volks
mentaliteit", het „stomme onbegrip", etc. etc.
Want al deze scheidpartijtjes krijgen nooit gebun
delde, gedocumenteerde en gerichte vorm. In Hol
land staat een huis. En dat huis is dicht. En
buiten dat dichte huis keffen wij in blijvende mach
teloosheid. Onderling verdeeld. Niet bij machte
om geld en arbeid te bundelen tot één forse kracht.
En daar zijn dan de „geassimileerden". Die „alge
hele incorporatie in het Nederlandse vlok be
schouwen als het hoogste ideaal en zich DUS me
nen te moeten onthouden van elk commentaar, ja
zelfs elke actieve belangstelling. Want van deze
brave geassimileerden merken wij ook niets in de
Nederlandse pers, de Nederlandse politiek en het
Nederlandse sociale leven. Zij verdienen hun
broodje, zij eten hun petatje en daarmee is de kous
af. Terwijl Europees burger zijn betekent militant
zijn voor het algemeen belang. Zelfs een eeuwige
„kankerpit" als Jacques Gans is in zijn eentje méér
waard dan tienduizend brave assimilanten, die
nooit hun mondje roeren, die nooit zelfs maar een
Verzamelt voor, stort op:
Gironummer 8118
NASSI, Laan v. Meerdervoort 1580
Den Haag
Verschijnt de 15de en 30ste van elke maand
Prijs per nummer f 0,40. Kwartaal 2,25
Halfjaar 4,Per jaar 7,
Betaling geschiedt altijd VOORUIT.
Voor
BUITENLANDSE ABONNEMENTEN
zie pag. 4
Uitgave GAMBIR
Uitgeverij voor Oost en West
Onder redactie van TJALIE ROBINSON
Met de volle inzet van ALLE NEDER
LANDERS UIT INDIË, die het Ned. volk
vertellen willen hoe wij WERKELIJK
leefden, en die overtuigd zijn van de nood
zaak om met veel van onze waarden het
leven hier te verrijken.
stuiver willen opbrengen om een stem namens
hen te laten roeren. En dat geldt voor elke
journalist van welk blad in Nederland. Dat geldt
voor elke bewuste en daadwerkelijke steungever
aan elk blad in Nederland. Natuurlijk wemelt het
in dit goede land óók van nietsdoeners, balieklui
vers en staatsruiveniers. Maar het schijnt dat ALLE
repatrianten hiertoe behoren, want zowel Indische
kankerpit als Indische assimilant zijn stom in het
publieke forum.
Is dat soms Nederlanderschap? Pah! Nationaal
bewustzijn betekent: moeten optreden, durven optre
den. Dan is de door ons vaak zo geringschattend
bekeken Indonesiër toch een veel flinker kerel.
Zijn blad maakt hij wél met grote financiële offers.
En hij heeft de moed om zich liever huisarrest te
laten opleggen, zijn persen te laten verzegelen,
zich tot de bedelstaf te laten brengen, dan maar
stom en passief met een regering mee te lopen,
waarvan hij meent dat die fout is. Ik denk waar
lijk steeds met grote sympathie en trots aan mijn
collega's in de Indonesische journalistiek en de
Indonesische literaire wereld, die Branie hebben
en nationaal plichtsgevoel. Zij maken ruimschoots
goed, wat slappe, gewetenloze en geldbeluste col
lega's verknoeien.
Als ooit de betrekkingen met Indonesië zullen ver
beteren EN ZIJ ZULLEN VERBETEREN, dan
is dat te danken aan deze onverkoopbare en zich
van grote menselijke waardigheid en plichtsgevoel
bewuste garde. Ik weet dat zij vaak aan ons den
ken en dat bij menigeen vaak de wanhopige ge
dachte opkomt: „Lo! Tidoer itoe Blanda dan In
do-blanda dari Indonesia?" Want wij schijnen
voorgoed verloren; zelfs een stem weerklinkt niet.
Ach, ons prestige, waarop wij zo snoefden in het
oude Indië, waarop we zo snoeven in het huidige
Nederland, wat IS dat?
Noch ons, noch „het Nederlandse volk" dat er
nog steeds zo weinig gebeurt voor de spijtoptan
ten. In den Haag wonen 60.000 mensen uit Indië,
In Tong-Tong, in de plaatselijke bladen, is tijdig
aangekondigd dat in de Dierentuin een rapat voor
de spijtoptanten gehouden zou worden.
Van de 60.000 Indischgasten, van de 600.000 Ha
genaars, zijn er op die gedenkwaardige avond van
1 februari maar 750 opgekomen. Hoe tragisch
worden al die opgewonden verwijtende stemmen
morsdood door deze luttele cijfers!
Wij hadden gehoopt dat overal in Nederland spon
taan groepen mensen zouden bijeenkomen. Helemaal
uit zichzelf. Zonder printah van Den Haag of zo.