VERWIJT NIET 4e JAARGANG, No. 18 30 MAART 1960 HET ENIGE INDISCHE BLAD IN NEDERLA NP - TROUW - BRANIE - ONDERNEMEND „ALLES OF NIETS" NATIONALE BEWUSTHEID REDT EEN MENS! Onafhankelijk Indisch Tijdschrift Prins Mauritslaan 36 - Den Haag Tel. 542.542 - Giro 6685 300.000 Nederlanders, die eens het grote voorrecht hadden de driekleur te zien wap peren onder de tropenzon, als symbool van volksgrootheid ver buiten landsgrenzen ze staan nu te leuteren bij het driekleurtje van het haringkarretje. Holland s Glorie: een zure met uitjes! Je kan wel huilen soms! T. R. (Lees verder volgende pagina) Er bestaat een kleinzielige patseri] (d.i.: een groots gebaar met daarachter lafheid en kleinheid) die het vaakst te horen is onder het motto: „Alles of niets!" Helaas wordt ook de spijtoptantenzaak eraan op gehangen. En verder zo menige nationale of ra ciale „Grote Zaak". Ten aanzien van de spijtop tanten wordt herhaaldelijk opzettelijk een contro verse geponeerd, waardoor de zaak vertroebeld en zelfs onmogelijk wordt gemaakt. De controverse: Alle warga negara's en alle maatschappelijke Nederlanders (100.000) hebben spijt en zijn in le vensgevaar. Dus moet ALLES hier komen. Tegenover: Allemaal hebben bewust gekozen en zijn dus eigen lijk alleen maar lamlendige huilebalken, terwijl er helemaal geen nood is. Dus: niemand hierhalen. Of alleen bij kruidenierig kleine beetjes. Terwijl NASSI herhaaldelijk en duidelijk gesteld heeft: ook wij staan (natuurlijk) achter selectie, maar wensen die selectie zuiverder en de hulp di recter. De zaak van NASSI is dus een eerlijke en menselijke zaak en laat zich door geen van beide „ultra-opinies" opzij trekken of voor een fait ac compli stellen. De moderne beschaving schijnt echter besmet te zijn door deze ,,alles-of-niets-tactiek". Er bestaat tegenwoordig geen rot-Europeaan, geen rot-Chi- nees, geen rot-Indo, geen rot-Hollander, geen rot- Neger, geen rot-Jood meer of direct komen hele volkeren in het geweer om zich in zijn geheel ge kwetst te voelen. Terwijl elk volk toch volle ge vangenissen en drukke rechtsapparaten genoeg heeft om te bewijzen dat ze wél bestaan. Het is non sens om aan het zalvend gebruikte „humaniteits- principe" de valse mening op te hangen dat er alleen maar menselijke deugden en ondeugden zijn, zodat het verkeerd is raciale of nationale ondeug den aan te wijzen. Te deksel, als er nationale of raciale deugden vallen aan te prijzen, struikelt men van haast om vooraan in de rij te staan van prijzers en vleiers. Maar zodra er nationale of raciale ondeugden ge noemd MOETEN worden, omdat ze er ZIJN (lees er voor Nederland alleen maar Multatuli op na!), dan struikelt iedereen weer van haast om weg te komen om zich te verschuilen achter de heerlijk veilige facade van Algemene Menselijkheid met de farizesche uitroep: „O Heer, wat danken wij LI dat ik niet ben als deze!" Laat deze kwezelaars vooral bedenken dat dezelfde aangebeden God met een bepaalde bedoeling ver scheidenheid heeft gemaakt van rassen en volken en dat Hij ons ogen en oren heeft gegeven om te zien en te horen, en moed om een mening uit te spreken die eerlijk is, en gericht, met de bedoeling om het kwade nauwkeurig te scheiden van het goede. En dat dus alle laffe gewriemel om het individueel kwaad weg te kruipen achter het vage „alles" NIETS gewonnen wordt. Alles OF niets? Alles IS niets. T. R. Perzisch spreekwoord God beware mij voor de onwetendheid van mijn vrienden mijn vijanden kan ik zelf wel aan. Nog steedsin brieven aan de redactiein discus sies in allerlei groeperingen, merken wij hoe gauw wij Indische Nederlanders (Indo én Totok) ons eigenlijk op een kleingeestige manier te buiten gaan aan machteloze scheidpartijtjes: op de regering, op de P.v.d.A. (c.q. VVD, AR, enz.), op „de volks mentaliteit", het „stomme onbegrip", etc. etc. Want al deze scheidpartijtjes krijgen nooit gebun delde, gedocumenteerde en gerichte vorm. In Hol land staat een huis. En dat huis is dicht. En buiten dat dichte huis keffen wij in blijvende mach teloosheid. Onderling verdeeld. Niet bij machte om geld en arbeid te bundelen tot één forse kracht. En daar zijn dan de „geassimileerden". Die „alge hele incorporatie in het Nederlandse vlok be schouwen als het hoogste ideaal en zich DUS me nen te moeten onthouden van elk commentaar, ja zelfs elke actieve belangstelling. Want van deze brave geassimileerden merken wij ook niets in de Nederlandse pers, de Nederlandse politiek en het Nederlandse sociale leven. Zij verdienen hun broodje, zij eten hun petatje en daarmee is de kous af. Terwijl Europees burger zijn betekent militant zijn voor het algemeen belang. Zelfs een eeuwige „kankerpit" als Jacques Gans is in zijn eentje méér waard dan tienduizend brave assimilanten, die nooit hun mondje roeren, die nooit zelfs maar een Verzamelt voor, stort op: Gironummer 8118 NASSI, Laan v. Meerdervoort 1580 Den Haag Verschijnt de 15de en 30ste van elke maand Prijs per nummer f 0,40. Kwartaal 2,25 Halfjaar 4,Per jaar 7, Betaling geschiedt altijd VOORUIT. Voor BUITENLANDSE ABONNEMENTEN zie pag. 4 Uitgave GAMBIR Uitgeverij voor Oost en West Onder redactie van TJALIE ROBINSON Met de volle inzet van ALLE NEDER LANDERS UIT INDIË, die het Ned. volk vertellen willen hoe wij WERKELIJK leefden, en die overtuigd zijn van de nood zaak om met veel van onze waarden het leven hier te verrijken. stuiver willen opbrengen om een stem namens hen te laten roeren. En dat geldt voor elke journalist van welk blad in Nederland. Dat geldt voor elke bewuste en daadwerkelijke steungever aan elk blad in Nederland. Natuurlijk wemelt het in dit goede land óók van nietsdoeners, balieklui vers en staatsruiveniers. Maar het schijnt dat ALLE repatrianten hiertoe behoren, want zowel Indische kankerpit als Indische assimilant zijn stom in het publieke forum. Is dat soms Nederlanderschap? Pah! Nationaal bewustzijn betekent: moeten optreden, durven optre den. Dan is de door ons vaak zo geringschattend bekeken Indonesiër toch een veel flinker kerel. Zijn blad maakt hij wél met grote financiële offers. En hij heeft de moed om zich liever huisarrest te laten opleggen, zijn persen te laten verzegelen, zich tot de bedelstaf te laten brengen, dan maar stom en passief met een regering mee te lopen, waarvan hij meent dat die fout is. Ik denk waar lijk steeds met grote sympathie en trots aan mijn collega's in de Indonesische journalistiek en de Indonesische literaire wereld, die Branie hebben en nationaal plichtsgevoel. Zij maken ruimschoots goed, wat slappe, gewetenloze en geldbeluste col lega's verknoeien. Als ooit de betrekkingen met Indonesië zullen ver beteren EN ZIJ ZULLEN VERBETEREN, dan is dat te danken aan deze onverkoopbare en zich van grote menselijke waardigheid en plichtsgevoel bewuste garde. Ik weet dat zij vaak aan ons den ken en dat bij menigeen vaak de wanhopige ge dachte opkomt: „Lo! Tidoer itoe Blanda dan In do-blanda dari Indonesia?" Want wij schijnen voorgoed verloren; zelfs een stem weerklinkt niet. Ach, ons prestige, waarop wij zo snoefden in het oude Indië, waarop we zo snoeven in het huidige Nederland, wat IS dat? Noch ons, noch „het Nederlandse volk" dat er nog steeds zo weinig gebeurt voor de spijtoptan ten. In den Haag wonen 60.000 mensen uit Indië, In Tong-Tong, in de plaatselijke bladen, is tijdig aangekondigd dat in de Dierentuin een rapat voor de spijtoptanten gehouden zou worden. Van de 60.000 Indischgasten, van de 600.000 Ha genaars, zijn er op die gedenkwaardige avond van 1 februari maar 750 opgekomen. Hoe tragisch worden al die opgewonden verwijtende stemmen morsdood door deze luttele cijfers! Wij hadden gehoopt dat overal in Nederland spon taan groepen mensen zouden bijeenkomen. Helemaal uit zichzelf. Zonder printah van Den Haag of zo.

Moesson Digitaal Tijdschriftenarchief

Tong Tong | 1960 | | pagina 1