12
1001 Mijn eerste „ajam boemboe roedjak"
Imitatie djagoengkoekjes
Voor feestelijke gelegenheden
AVONTUREN
met de
soetil
Een smakelijk pisangschoteltje
De rijsttafel is niet alleen in Nederland, maar in heel Europa een zegetocht aan het maken. Zo is in
Parijs geopend het Restaurant Javanais „PADI", onder leiding van Renée Pianelli, geboren en ge
togen in Soerabaja. In de keuken staat Mario Giesberg (links), hier in gesprek met Jan Brusse; rechts
een regelmatige gast, Harline Respati, toneelspeelster in „Cheri Noire" (b.v. in de rol van Marpezza
Dawn in „Orfeu Nego"). Het restaurant heeft voor zijn andere Europese schotels al lang een goede
reputatie, maar gaat nu bewust sterk omschakelen naar de Indische keuken, waarvoor onder de touris-
ten en Parijzenaars enorme belangstelling schijnt te bestaan. Renée is ook op zoek naar Indische jongens,
die daar als kellncr willen werken. Het restaurant staat aan de Rue Quatrefages 5, Paris Ve, dicht bij
de Moskee, achter de Wijnhallen dus, dicht bij de „Boul' Mie he". Wie na eindeloze omzwervingen in
de lichtstad weer eens behoefte heeft aan Hollandse stemmen en een stevige Indische maaltijd, weet nu
dus een adres.
Daar wist hij wel raad op. Hij was niet voor niets
padvinder met een kookbrevet. Hij nam de schaal
met kip. spoelde de boemboe onder de kraan af
en wreef de stukken kip met asem garem in. Sa
men bakten we ze daarna in hete klapperolie. Het
resultaat was Ajam Goreng Speciaal met een pi
kant bijsmaakje, waar we van gesmuld hebben.
Ach nu vermoed ik, wat u weten wilt: of eh
hij nog met mij in het huwelijksbootje is
gestapt? Ja, hoor. Er zijn nog wel moedige man
nen op de wereld!! En dan hoor ik u nog wat
vragen: of die man in de loop der jaren misschien
een maagkwaal of zoiets heeft opgelopen?
Och, weineen! Luistert u naar me en gelooft u
me gerust, want ik kan het weten: ,,Alle Indische
vrouwen kunnen goed koken, weet u!"
FÊ KLERKS-KÜHR
We hebben hier in Holland niet zoveel soorten pi
sangs als in Indië. De West-Indische banaan, die
op de Pisang Ambon lijkt, is vrijwel de enige
soort, die hier het meest verkocht wordt.
Dat de pisang, zowel voor kinderen, als voor vol
wassenen niet alleen voedzaam is, maar tevens
door het grote vitaminengehalte zeer gezond, is
algemeen bekend.
Niet alleen als fruit is de pisang, vers genoten, erg
lekker, maar verwerkt in een schoteltje, als toetje
opgediend, is deze vrucht erg smakelijk.
Hierbij een recept, waarbij de pisang op Hollandse
wijze is bereid.
Wij nemen hiervoor: 6 tot 8 goed rijpe pisangs,
4 eieren, witte suiker naar smaak, citroensap. We
schillen de pisangs, snijden ze in langwerpige schijf
jes en leggen ze laagsgewijs in een beboterde vuur
vaste schotel. We bestrooien iedere laag met wat
fijne, witte suiker en druppelen er citroensap over
heen. De vier eierdooiers worden met een paar le
pels suiker tot een dikke massa geklopt, die we
over de schijfjes pisang storten. Daarna wordt
het stijfgeklopte eiwit, waar ook suiker door ge
klopt is, over de schijfjes pisang gelegd, zó dat 't de
onderlaag van pisangschijfjes geheel bedekt.
In een oven die van tevoren goed verwarmd is, la
ten we de vla en de pisang gaar worden, terwijl het
stijfgeklopte eiwit een mooi bruin korstje krijgt.
Het geheel maakt een zeer smakelijk toetje, lekker,
fris en voedzaam.
H. G.-V.
Rasp van een bloemkool de bloem af; maak even
eens een paar grote aardappelen en een grote raap
fijn. Vermeng dit met wat peterselie en een ge
sneden uitje, peper, zout en suiker naar believen.
Daarna twee kopjes tarwebloem met een kopje
melk en een geklopt eitje toevoegen.
Precies als de djagoengkoekjes in Indië bakken in
slaolie.
Neem een kip (hennetje dat aan het eieren leggen
toe is, jong en mals)
Snijdt de kip aan stukken, leg alles in een wadjan
met Yz pak boter of margarine (zonder meer) met
een deksel er op, op een middelmatig groot vuur te
Alle indische vrouwen kunnen goed koken, weet je!
Met zulke uitspraken was ik opgegroeid. En ook later als jonge vrouw had ik niet de minste aanlei
ding om er aan te twijfelen. Want bij wie ik ook ten eten gevraagd werd: de makanan was er ver
rukkelijk. Ook de pasgetrouwde vriendinnen, die van kleine salarisjes moesten toekomen bleken uit
allerlei nietsen heerlijke ietsen te kunnen toveren.
Geen wonder, dat het idee zich bij mij post vatte,
dat ik ook wel een ster op culinair gebied zou
zijn, zodra ik het maar in mijn hoofd haalde om
de soetil te hanteren. En dat moment kwam, toen
„hij" de belangrijkste plaats in mijn leven begon
in te nemen. „Hij" kwam ook uit zo'n familie,
waar het wemelde van excellente kooksters. „De
boemboe roedjak van oma", „de pèpèsan van
mam", „de saté babi van tante Saar", kwamen
vaak in de gesprekken op de proppen.
Kon ik dan verstek laten gaan? Neen toch? Dus
zei ik op een keer: „Zal ik ook iets voor je
klaar maken, liefste? Kies maar, wat je wilt!"
Hij liet het aan mij over en ik koos ajam boem
boe roedjak. Dat leek me niet zo erg moeilijk.
Ik zwaaide in die tijd de scepter op de afdeling
Reclame en Publiciteit van de Universal Film Mij.
op Postweg Noord en ik woonde met een vrien
din in een paviljoen aan de Nieuwelaan (zijstraat
van Kramat) in het geliefde Betawi. Die speciale
middag bleef ik geen minuut langer dan vijf uur
en de weg naar huis jakkerde ik op m'n fiets in
recordtijd af.
Onze baboe was al naar huis, maar ze had
alles klaar gelegd, zoals ik het haar gevraagd
had: de kip en de boemboe boemboe. Ik trok
mijn oudste jurk aan, haalde „Catenius van der
Meyden" te voorschijn (want daaruit nam ik
het recept) en ging aan de slag. In het zweet
mijns aanschijns deed ik precies zoals door Mevr.
van der Meyden werd voorgeschreven en na een
poosje pruttelde de ajam op het vuur. Vroeg,
véél vroeger dan gewoonlijk, hoorde ik „zijn" fiets
op het grindpad knerpen. „Nou dat goedje zal
wel klaar zijn, dacht ik. Ik nam het haastig van
het vuur en vloog „hem" tegemoet.
„Mmmm, je maaksel ruikt fantastisch, poes", zei
hij. „Ik watertand al!"
„Oei, ik heb nog niet gebaad. Als jij nou de tafel
dekt, terwijl ik de badkamer induik?"
Opgefrist en wel schoof ik later met hem aan ta
fel. Mijn vriendin had op zulke momenten de
prettige gewoonte om te eclipseren.
„Liefste van de wereld," zei ik. „Proef eens wat
je Prinses, je keukenprinses, voor je heeft klaar
gemaakt!"
Tussen duim en wijsvinger pakte hij een poot van
de schaal en nam gretig een hap. Z'n verwach
tingsvolle blik bevroor. Z'n mond vertrok in een
grimas. De poot kletterde op z'n bord.
„Is er iets?" vroeg ik ongerust. „Hoe smaakt
het?"
pruttelen. Snijdt ongeveer een theebordje vol fijnge
sneden uitjes en een theebordje vol dobbelsteentjes
gesneden rookspek. Bak eerst de uien lichtbruin,
daarna het spek.
Zodra de kip in eigen vocht gaar en lichtbruin is
voegt men de gebakken uien en het spek er aan
toe.
Vlak voor het opdienen klopt men drie of vier
eieren naar verkiezing luchtig op, en terwijl men
dit over de stukken kip giet, vlug met twee soe-
tils alles door elkaar halen, zodat elk stuk door ei
is omgeven.
Smaakt bij aardappelen en groente of compote,
evenals bij een rijstschotel.
OMAATJE
„Och", zei hij met iets sussends in zijn stem.
„Voor zo'n eerste keer
„Zeg nou eerlijk!" drong ik aan. „Je wéét, dat ik
vóór alles eerlijkheid verlang."
„Nou goed dan, als je het weten wilt!" zei hij.
„Het is afschuwelijk. Het smaakt naar stopverf!
Proef zelf maar!"
Ik nam voorzichtig een hapje. Ah, bah, jakkes.
Ik wist niet of ik het uit moest spugen of in
slikken. Ik besloot maar tot het laatste.
Een paar seconden lang was ik volkomen uit het
veld geslagen. Voorzichtig wierp ik zijdelings een
blik op hem. Zijn gezicht was uitdrukkingloos, zijn
ogen neergeslagen. Hij speelde met z'n vork en
wist zich kennelijk geen raad met de situatie.
Tsk, tsk, tsk. Het was ook geen kleinigheid om je
uitverkorene zo maar klakkeloos te vertellen, dat
ze minder dan nul presteerde op een bepaald
huisvrouwelijk gebied. Wie weet, zo dacht hij na
tuurlijk, wat de gevolgen zouden kunnen zijn. Een
daverende ruzie? Een tijdelijke of definitieve breuk?
Het geval begon op mijn gevoel voor humor te
werken. Ik probeerde mijn opkomende vrolijkheid
nog te onderdrukken. Per slot van rekening wist
ik van mijn kant ook nog niet hoe hij zou reage
ren, als ik zo'n volkomen debacle niet met gepaste
ernst zou ondergaan. Ik slikte één, twee keer. Maar
het lukte me niet. Ik begon zachtjes te proesten,
dan al harder en harder. Ik zag hem opkijken, ver
rast, opgelucht;" totdat ook zijn lach losknalde. We
rolden tegen elkaar aan van de pret en konden
haast niet ophouden. Maar toen we eindelijk wat
tot bedaren kwamen, zei ik prozaisch: „Ik heb een
rammelende honger naar iets lekkers. En ik heb
helemaal geen zin om naar de Chinees te gaan.
Hoe nu?"
