WL
OVER EEN GEDICHT
EN DE SPRINKHAAN-RIETZANGER
8
Meisjes van de 4de klasse KW III - 1922
EEN
VEELBELOVENDE
BABY
MOEDER, ZIE UW KIND!
Djakarta ken ik slechts van horen zeggen
de Boroboedoer heb ik nooit gezien
behalve op een foto in een atlas
wellicht genomen uit een vliegmachien.
Meer dan de interessante exotiek
boeit mij het levendig bedrijf der mensen
ik doe daarbij de palmen niet te kort
O er blijft toch altijd nog wel wat te wensen.
Ik ken niet meer Maleis dan: goena-goena
of tempo doeloe, een vergeeld gebaar,
vertellend dat het niet meer is als vroeger:
je kijkt met lege handen naar elkaar.
Het land van herkomst blijft wel aan je knagen
je vecht verbeten maar je weet zo goed:
de vlucht was tevergeefs en nieuwe vragen
doen onophoudelijk een aanslag op je moed.
FRANK ALLARD.
Kijk, een jong dichter. Die al zó lang uit Indië weg is, dat hij natuurlijk al lang .volkomen geassimileerd
moet zijn. Want dat zegt men toch? ,,Onze kinderen en kindskinderen weten al niets meer Alsof het
veranderen van land net zo n perkara ketjil is als het veranderen van klaverjasclub. ,,Ach, we hebben
het hier goed!" Dus: waar het goed is, is mijn vaderland? En als het hier slecht gaat, hollen maar weer?
Er zijn sterker wetten voor wie gevoel, intelligentie en karakter heeft. En met apart respect denken we
hierbij aan de honderd procent totok-jongens en meisjes, daar geboren en al vroeg weggegaan, haast
niets tastbaars meer weten van het geboorteland, moedig voortgaan met assimileren en nochtans wéten
en eerlijk durven bekennen: „mijn vlucht is tevergeefs'
En aan de Indische jongens en meisjes, die opeens ontdekken dat ze tóch „tida bisa loentoer zowel van
binnen als van buiten. Er is niets verkeerds aan.
Ja, inderdaad, juist deze jongeren kijken zo vaak met !ege handen naar elkaar. Ze hebben zo weinig
meegenomen. Overal staan bordjes met „verboden Indisch te zijn Ook thuis. En je weet vaak niet eens
hóe je Indisch moet zijn. En je bent het tóch! Wij, ouderen, hebben tenminste nog duidelijke herinneringen
en dromen. Onze kinderen niet eens. En vaak spreekt bij hen de roep van het land van herkomst het
sterkst! Gaan daarom zoveel jongens varen? Meer dan vroeger in Indië? Is daarom het verlangen om
maar te emigreren juist bij de jongeren zo groot?
Ah, de sprinkhaan-rietzanger wordt „hoog boven" in Siberië geboren. Wie wijst hem de weg? En toch
vliegt hij straks over heel China heen en heel Achter-Indië en heel Malakka en Sumatra om „thuis te
komen" in Tjibodas en Leuwiliang! Dat is een vaste wet voor de sprinkhaan-rietzanger. Daar hoeft hij
geen herinneringen voor te hebben. Of lesjes voor te leren.
Wij wensen de jonge Indischgasten geluk, die hier in Holland hun vaderland gevonden hebben. Maar
wij verzoeken hen consideratie en begrip te hebben voor hun broers en zusjes, die een ander land voelen
roepen. Als je straks gaat, lui, selamat djalan!
Van links naar rechts: Erna Douwes Dekker. Ida de Bats, Hannie van Gils, Frida Jeneson, Ellie Cohen
cn Els van der Meulen.
Woef U nog. die strikken? Je kocht bij de Bombay een kwart el taftzijde in de gewenste kleur, wat door
Djait keurig werd gezoomd. Als ze nog nieuw waren, stonden ze netjes recht overeind. Later moest je
ze met spelden in je haardos vastprikken.
En dan die kousen! Mocht niet „met" zonder!
Vorig jaar maakten wij melding van de oprichting
van een Indische Voetbalclub. De officiële inschrij
ving bij de K.N.V.B. vond op 21 augustus
1959 plaats onder de naam S.V. N.I.V.O. (Na
Inspanning Volgt Ontspanning)"
Na een jaar „inspanning" werd er zaterdag, 3
september in de Houtrust-Rotonde voor de no
dige „ontspanning" gezorgd. Het Bestuur van de
N.I.V.O. had deze bijzonder gezellige avond geor
ganiseerd t.g.v. het éénjarig bestaan van deze
eerste Indische Voetbalclub.
De voorzitter en voetbalveteraan de Heer Piet
van Hooydonk opende de avond met een geestige
toespraak waarin hij de wederwaardigheden van de
club in de afgelopen 1 Yi jaar vertelde.
N.I.V.O. speelt in de 3de klasse A. van Den Haag
en kwam in de competitie in de laatste wedstrijd
tegen Groen-Wit te staan. De situatie was van dien
aard, dat deze wedstrijd gewonnen moest worden,
wilde N.I.V.O. op de eerste plaats komen, maar
hij werd gelijk gespeeld! Een eervolle tweede
plaats dus voor de N.I.V.O.
Ook Hollandse jongens zijn lid van de N.I.V.O. ge
worden toen enkele plaatsen in het elftal openvie
len door het emigreren van een paar Indische jon
gens.
Van Hooydonk eindigde zijn toespraak met een lof-
woord voor het Bestuur en een extra woord van
dank aan secretaris-penningmeester van Maanen,
die letterlijk dag en nacht voor zijn club klaarstaat.
Hierna spraken nog de voorzitter van Groen-Wit
en voetbalveteraan „P. A." Muhlstaff.
En toen (eindelijk! dachten de tieners) kon er
gedanst worden op de muziek van „The Musical
Strings" (Hawaiian) en „The Honkey Tonkeys
(Rock-and-Roll) 1
ELLEN
Ikzelf ben reeds begin 1947 uit Indië weggegaan
naar Nederland met mijn Ouders en aangezien ik
toen nog maar 13 jaar oud was, weet ik niet zo
heel veel meer over ons leven in Indië, behalve
natuurlijk wat mijn Ouders mij alzo verteld hebben
en dat beetje, wat ik me er nog van kan herinne
ren. Doordat ik daar tijdens de Japanse bezetting
gewoond heb en later 14 maanden in een extre
mistenkamp te Lawang heb doorgebracht, ken ik
hele wijken niet van al de steden waar we alzo
gewoond hebben en ook weet ik me niets meer te
herinneren van de natuur in de bergen en ..rim
boes" van Indië en het is dan ook om deze reden
dat ik de Tong-Tong van de eerste tot de laatste
letter lees, om zodoende zoveel mogelijk te weten
te kunnen komen over het land waar ik geboren
ben en waarnaar ik onverklaarbaar genoeg
vaak een heimwee in me voel opkomen.
New Jersey, USA.
IKE NOLL.
Hoe gevaarlijk blijft het om maar luchtigjes te zeg
gen: onze kinderen weten niet anders en verholland
sen helemaal! En hoeveel meer gevaarlijk om dic
tatoriaal in die richting te drijven! Oefen geen
pressie uit op Uw zonen en dochteren. De kin
deren, die vanzelf die kant uit gaan, goed dan en
proficiat!
Maar er zijn kinderen en kindskinderen geboren
met de echo in hun hart van het Land van Her
komst. Er worden Hollandse kinderen geboren
met een roep naar „verre verten". Laat ons billijk
en redelijk zijn bij onze opvoeding. Het zijn vaak
de „onrustigste zwervers" geweest, die Holland
de grootste diensten bewezen hebben. Van Jan
Huygen van Linschoten af tot prof. van Blomme-
stein toe!
Sommige kinderen worden geboren voor Depok
alleen of voor Krommenie alleen. Het zij zo en het
kan heel goed zijn zo. En andere kinderen worden
geboren met een universele aanleg. Die later reizen
naar Rio en Hongkong, naar Hammerfest en Zan
zibar. God zegene ze met een paar ouders, wier
ogen verder kunnen reiken dan tot de horizon
alleen!
