Een discussie en
een weg
EEN DIE WAKKER IS
7
Wira Braasem heeft in zijn Open Brief van het
vorige nummer de hoop uitgesproken dat er veel
discussie over zou komen. Ik hoopte vurig van niet
want ik wist hoeveel er uit de bus zou komen. Dat
is ook gebeurd. „Pro-Tjalie Het spijt mij werke
lijk, maar ik wil en kan op geen stukken na zelfs
maar de helft plaatsen. Om straks te noemen rede
nen.
Van de ingezonden stukken leg ik al direct terzijde
de brieven, die zonder meer zeggen: „Right or
wrong, my Tong-Tong!" (ook al apprecieer ik ze
zeer; in deze halfzachte tijd wordt „durven kiezen"
steeds zeldzamer!). Ook wil ik de al te scherpe
brieven niet plaatsen.
Hierbij dus slechts twee rustige, eerlijke opinies
(verkort) en in het volgend nummer een volledige
Open Brief. Ik doe dit eigenlijk alleen omdat er
veel waars zit in de brief van een lezer, die zegt
ik hoop dat je ons ook eens aan het woord
laat, al was het alleen om aan te tonen dat je wér
kelijk niet alleen staat. Het hindert me al lang dat
jij alleen alle attaques moet doorstaan. Wij zijn
er ook nog. En graag! Ik ben trouwens be
zig een plan uit te werken, waarbij veel meer Tong-
Tongers de pen zullen gaan voeren.
Maar nu waarom ik geen lange discussies wil:
1. Er is al te veel heilloze verdeeldheid (die „dis
cussie" heet) in de Nederlandse publiciteit. Dit
leidt tot verzwakking en uiteindelijk tot volslagen
onmacht. Omdat er geen plaats meer overblijft
voor eendrachtig werk. Én Tong-Tong moet
vooruit.
2. Veel discussies zijn eigenlijk aanvallen op en
pogingen tot ombuiging van het beleid van Tong-
Tong. Zulke brieven worden op de redacties van
andere bladen nooit gepubliceerd, omdat het na
tuurlijk dwaasheid is om te verlangen dat de re
dactie beurtelings zijn beleid zou moeten omleggen
naar de opinie van lezer A en dan weer van lezer
B en dan weer van lezer X. Wie „Het Parool" niet
lust, neemt „Het Handelsblad" of de „NRC".
Tong-Tong heeft het jaren lang wèl gedaan en
van die gelegenheid is wel eens misbruik gemaakt.
Wij hebben het aangedurfd omdat wij onze groep
wilden leren kennen en om een te volgen koers te
kunnen uitstippelen.
Wij hebben die koers gevonden. Het is een gezon
de, sterke, constructieve koers. Het is soms ook
een militante koers. Maar oprecht en volgens de
principes Trouw, Branie, Ondernemend. Van deze
koers zal ik geen duimbreed afwijken, omdat dit
de koers is van de tienduizend in wier naam ik
spreek en op wier wens Tong-Tong bestaat. Tong-
Tong daar zijn wij allen van overtuigd vecht
voor een belangrijke zaak, niet een Indische, maar
een Nederlandse zaak, naar een in Indië gerijpt
inzicht.
Men vergeve mij mijn fouten of men vergeve mij
die niet. Dat zal mij er niet van weerhouden door
te zetten tot wij gewonnen hebben en Tong-Tong
bestaan zal in de Nederlandse maatschappij als
een algemeen erkend publiciteitsorgaan van aparte
en nuttige hoedanigheid. Want onze stem mag in
het belang van Nederland nooit verloren gaan.
TJALIE ROBINSON
Allen die Tjalie's inderdaad ongezouten, maar
altijd eerlijke en vooral breed uitgesmeerde critieken
lezen, weten dat hij, schrijvende als hij schrijft, en
dit is onmiskenbaar, de Indo. Indische Nederlander,
Indische jongen, kleine boeng, kies maar uit welke
term je het lekkerstligt, de eeuwige underdog
en nutteloze parasiet'' aan zichzelf heeft doen ont-
dekken, hem een plaats heeft leren vinden en hem
zijn ogen heeft leren openen en, nog groter ver
dienste, de eeuwige zich ,,upper-dog" voelende,
binnendijkse kachelzitter ik geef toe dat dit is een
scherp gekarakteriseerde maar niettemin juiste ty
pering van een (gelukkig niet al te grote?) groep
in deze samenleving) opmerkzaam heeft gemaakt op
een landgenoot van wiens bestaan laat staan presta
ties, hij ternauwernood bewust is geweest.
En dit openen van de ogen van beide groepen is
een bevordering van een assimilatie, waar wel ein
deloos over ge-tjèngèngd is, maar dat zonder
Tjalie's en Braasem's werk, met dat van vele ande
ren, niet zo vlot zou zijn verlopen.
H. BAR.
Beste Tjalie,
Met enige verbijstering las ik in de T.T. van
29 april Hr. Braasem's kritiek. Na 5 bezoeken aan
de U.S.A. waarvan de kortste één maand duurde
en de langste gedurende welke we in een VW
ruim 27.000 km door het land trokken) ruim een
half jaar, mag ik misschien een stem laten horen
bij de kritiek die je te verduren krijgt blijkbaar.
We scharen ons volledig bij hen die hebben ge
noten van de als steeds eerlijke en pretentieloze en
hier en daar bepaald knappe wijze waarop je zo
raak toestanden hebt aangevoeld en weergegeven.
Je beseft ergens terecht, dat je eigen ervaringen
niet steeds maatgevend zijn. Tekenend zijn ze wel.
Natuurlijk ben je er op een enkel punt we! eens
wat naast. Mét Hr. Braasem meen ik, dat je de
dollar niet zonder meer tegen de geldende koers in
guldens kunt omrekenen om een Amerikaanse toe
stand te vertalen in iets vergelijkbaars hier. Ande
ren stellen gewoon de dollar gelijk aan de gulden,
hetgeen m.i. eveneens onjuist is. Dit zal je overigens
inmiddels ook wel hebben vastgesteld.
De wijze waarop je de soms zo hinderlijke zelf
verzekerdheid van de Nederlander op haar on
waarde, om niet te zeggen schade, beschouwt, is
niet alleen raak maar ook nuttig. Indien ons land
wat opener zou zijn voor, in dit geval, de waarden
van de Amerikaanse levensstijl, zouden de moge
lijkheden hier zo onmetelijk veel groter zijn (het
omgekeerde is natuurlijk ook waarmaar daarom
gaat het nu even niet).
Je grote verdienste is, dat je zoekt naar de werke
lijke waarden, die niet zijn of kunnen worden ge
bonden aan/door nationale grenzen. Het bekrompen
nationaliteitsgevoel en intellectualisme, die ons land
zo ontsieren doen denken aan het woord van prof.
J. Brugmans:
Alleen het middelmatige is nationaalhet waar
lijk grote is internationaal.
Lincoln gaf iets hiervan aan toen hij op 31 maart
1864 schreef:
Let not him who is houseless pull down the
house of another, but let him work diligently
Dit laatste weekend ben ik met een vriend naar
het K.V.P.-Jongerencongres geweest in Woud-
schoten bij Zeist. Wij hebben daar geen enkele
Indische jongen en geen enkel Indisch meisje ge
zien. Toch waren er 200 deelnemers
Dit vind ik verontrustend. Waarom blijft men toch
zo apatisch? Hebben wij niet van jongs af aan
meer dan enige andere bevolkingsgroep hier, recht
streeks met de politiek te maken? Erger, zijn wij er
niet vaak het slachtoffer van? Maar hoe kan dat
anders voorkomen worden, dan door overal en zo
krachtig mogelijk onze stem te laten horen?
Dat b.v. de spijtoptanten niet geholpen worden,
komt vooral omdat binnen de partijen, in de afde
lingen, de jongerengroepen en kadergroepen, onze
stem zo zelden wordt gehoord.
A. G. C. M. PASTOR
Eindhoven
W ij zijn blij dat ook lezers zelf dit stemgeluid laten
horen. Reeds vaker werd in Tong-Tong betoogd
dat dit blad er niet op uit is om „Indische zieltjes
te winnen" en dat onzerzijds niet het minstebezwaar
tegen „volkomen assimilatie" bestaat. Maar assi
milatie houdt dan ook per sé in: actief deelnemen
aan het Nederlandse politieke, sociale en religieu
ze leven. De meeste anti-Tong Tong-mopperaars
en pro-assimilatie-kampioenen doen eigenlijk niets
anders als geluid- en werkloos ondergaan in de
massa. Bijzonder slechte vaderlanders
Zelfs al zou waar zijn dat Tong-Tong anti-Neder
lands is, dan vervult het tenminste nog een nuttige
functie door prikkelend en stimulerend te werken
voor de betere Nederlandse gevoelens. Dat hebben
wij „hoogconjunctuurslaapkoppen" allemaal harder
nodig!
and build one for himself, thus by example
assuring that his own shall be safe from
violence when built.
De onvervaardheid en ontwapenende natuurlijkheid
en heerlijke brutaliteit waarmee je de dingen met
verve weergeeft en doorgeeft, zijn helaas zeldzaam.
Laat ons blijven genieten van dit kostbare goed
Onze werkvrouw die je op de TV in ,,Dit is mijn
leven'? zag had daarop spontaan de volgende korte
commentaar: Heerlijk, zoiets moest je nou meer
hebben"
Je was overstelpt met indrukken. Meer dan alleen
de Amerikaanse wereld ging voor je openWat je
opspoot is „heweldig". Slechts weinigen zouden je
die krachttoer kunnen nadoen. Normaliter zou je
alles eerst rustig moeten kunnen verwerken. Die
kans werd je niet gegeven omdat „de drukker" op
een bepaalde minuut je copy moest hebben.
Gepaste zelfcritiek en op zijn tijd leutige zelf
spot moeten iets te maken hebben met ware groot
heid en is dus gezond. Indien men in ons land je
gedachtenlijn wat positiever tegemoet treedt, zou
blijken wat een grote dienst je ons land bewijst
met je pennevruchten. In een harmonisch samengaan
van het goede, dat Amerika en Europa te bieden
hebben (om ons tot die twee te beperken), ligt
ook voor ons land een grote toekomst. Aan dit
grootse werk draag je een bouwsteen bij of is
het zelfs een hoeksteen? In ieder geval, Tjalie,
bouw vooral verder.
HERMAN SI] THOF
Rechts
Elk gerecht kan in Amerika een geweldige popu
lariteit krijgen. De Italiaanse pizza heeft dezer da
gen de grote voorkeur. Er zijn zelfs restaurants
waar je uitsluitend en alleen pizza's kan krijgen,
die voor het raam gemaakt worden, net zoals de
martabaks in Indonesië. Ik vind ze persoonlijk niet
zó erg lekker en pieker over de mogelijkheid om
straks martabaks te gaan maken. Zou het lukken?
Links
Een typische „Car Wash" in Amerika. Als men
bedenkt dat in de V.S. 70 millioen privé auto's
rondrijden zes maal zoveel als er mensen in Neder
land wonen), dan is het wel te begrijpen dat met de
oude methode van emmer-en-boender niet genoeg
opgeschoten wordt. Bij de Car Wash" rijdt men
er aan één kant in om na een aantal automatische
spuiten, sproeiers, borstels en poetsers gepasseerd
te zijn er aan de andere kant weer schoon uit te
komen in vijf minuten.
