SINTERKLAAS-BOUTADE
Horlogerie Jos van Arclcen
Laan van Meerdervoort 520
Den Haag - Telef. 336441
9
prachtige opnamen van het geteisterde gebied na
de Kloetramp krijgen veel bewondering.
Dan komen er opdrachten. Eerst van de Post
spaarbank voor een reclamefilm om: „de spaar-
idee te propageeren."
Dan een soort souvenirfilm voor Dr. E. Gottlieb,
wanneer die na een verblijf van 9 jaar weer naar
Denemarken terugkeert.
Het is nu een niet meer zo grote, maar daarom
toch wel gewaagde stap naar de echte speelfilm.
Het is gewaagd omdat er in die tijd veel con
currentie is van Amerikaanse, Engelse en Duitse
films. Maar Carli laat zich er niet door afschrik
ken. Hij is scenarioschrijver, regisseur en came
raman tegelijk. Een echte studio heeft hij niet.
Hij laat in zijn tuin kleine huisjes optrekken waar
de interieuropnamen worden gemaakt. Alleen tus
sen 7 en 8.30 uur 's ochtends is het licht geschikt
om te filmen, wat later is de tropenzon alweer
veel te verblindend schel. Zijn spelers zijn Indo-
Europeanen en bijna allemaal amateurs. Alleen
zijn hoofdrolspeelster de bekende Annie Krohn,
die na Carli's film zelfs aanbiedingen krijgt uit
het buitenland, die ze wijselijk afslaat, heeft enige
toneelervaring achter de rug. Tussen '29 en '32
maakt Carli onder meer: „Banden des Bloeds",
„Sarinah, een meisje van het Zuiderstrand" en
„Karina's zelfopoffering."
In al deze films worden conflicten behandeld, die
typisch zijn voor een gemengde samenleving. Ook
weet Carli' in al zijn films steeds prachtige na
tuuropnamen te verwerken, die echt zijn, geen
coulissenwerk dus. Het is waarschijnlijk om al
die redenen, dat zijn films een ieder aanspreken en
niettegenstaande buitenlandse concurrentie groot
succes hebben.
Bij het schrijven van „Banden des Bloeds" werd
Carli sterk geïnspireerd door het gegeven van
de „Paria van Glodok." Het verhaal speelt
zich af in Sumatra, waar een jonge Indo
regelmatig op olifantenjacht gaat om op die ma
nier wat geld te verdienen voor zijn Indonesische
moeder en zijn zusje. Door een administrateur van
een onderneming wordt echter een verbod uitge
vaardigd nog langer op olifanten te jagen, maar de
jongen gaat er noodgedwongen mee door. Als hij
tenslotte door de totok-administrateur gevangen ge
nomen wordt, blijkt het dat deze zijn vader is.
De Heer Carli hield niet van trucopnamen, de
bioscoopbezoekers moesten waar voor hun geld
krijgen en dus moest alles echt zijn. Voor deze
film werd een echte olifantenjacht georganiseerd
in Z. Lampong en als hoofdrolspeler nam hij
een echte jager. Met zijn camera stond Carli
naast de jager, wanneer die een op hen afstormen
de dikhuis neerknalde. „Ik moet bekennen, dat
ik wel op mijn benen stond te trillen, maar ge
lukkig waren van Halle en van Haastert prima
jagers en is alles goed gegaan", vertelt hij.
Ook in de film „Sarinah" haalt de hoofdrolspeler
een stunt uit door van een hoge rots in zee te
duiken, wanneer hij Sarinah van de verdrinkings
dood moet redden. Sarinah is de dochter van een
baron en diens Indonesische huishoudster. Wan
neer de baron naar Holland gaat, trekken Sari
nah en haar moeder naar „Java's zuiderstrand."
Sarinah, die door haar vader is erkend, krijgt
later zijn erfenis en wordt verliefd op een Hol
lander. Deze Hollander echter raakt gecharmeerd
van een nicht van Sarinah, een volbloed Euro
pese. Wanhopig vlucht Sarinah naar huis en tracht
zelfmoord te plegen door zich in zee te ver
drinken. De Hollander ziet echter tijdig zijn fout
in, reist haar achterna en weet haar nog net op
bovengenoemde spectaculaire wijze uit zee te ha
len. (Ja onze ouders hielden wel van een mooi
drama!).
Alleen het filmen van deze duik was in die tijd
technisch bezien een krachttoer, die Carli feil
loos uitvoerde.
De film „Karina's zelfopoffering" tenslotte, die
in '32 klaarkomt wordt in de pers „een mijlpaal
in de Indische filmindustrie" genoemd en met
veel lof ontvangen.
Het verhaal speelt zich voor een groot gedeelte
aan het Jogja'se hof af en de opnamen zijn au
thentiek. Carli krijgt zelfs toestemming de gouden
pajong te gebruiken, die in zijn filmverhaal voor
komt. Ook zijn er prachtige opnamen van de
Boroboedoer. Het zou te lang zijn de inhoud van
deze film te beschrijven. Ook ditmaal zijn de
hoofdpersonen mengbloeden, maar nu is de moe
der een Hollandse en de vader een Raden. Wan-
„Dit jaar doen we er heus niet aan". Hoe vaak
hebben we dat al niet gezegd, ieder jaar weer,
en hoe vaak zijn we, als de vijfde december met
rasse schreden naderde, zwak geworden en met
kunst en vliegwerk werden dan vlug nog wat din
getjes gemaakt of gekocht en slapeloze nachten
werden doorgebracht met het verzinnen van rijm
woorden.
„Wat rijmt in hemelsnaam op helpen?" dacht ik
eens radeloos. „Je wilt je moeder nooit eens helpen"
luidde een zin uit een gedicht dat ik mijn jongste
had toegedacht. Ik ging het hele alfabet langs,
helpen, stelpen, welpen. Wat kon je daar nu van
maken. „Je bent je moeder nooit tot hulp" dan?
Weer het alfabet langs stom gegrinnik bij de
g. En tenslotte kwam er een hatelijk gedicht op
een andere fout. Er waren er vele in mijn ogen!
Als ik al de Sinterklazen zo eens naga, die we in
de loop der jaren niet zouden vieren, waren de
leukste wanneer we geen geld hadden om ze te
vieren. Je moest dan wel je vernuft aan het
werk zetten, wat na een jaar op non actief geweest
te zijn, eerst wat krakend op gang kwam. Maar
na enige oefening ging het dan weer als gesmeerd
en de voldoening was volkomen als ze nog blij
waren met alle in elkaar geknutselde cadeaux.
De gekste Sinterklaas was wel tijdens de Japanse
bezetting. Aangezien het manvolk merendeels in
kampen was ondergebracht bleef er niet veel an
ders over, dan een vrouwelijke heilige te engageren.
De keus viel op ondergetekende. Omdat het
oorlog was en ook Sinterklaas doodarm, was het
pak van de heilige nu niet bepaald je dat. Een
rode mantel konden we niet krijgen, wel een blau
we militaire cape. En de jurk was een sprei met
zo'n gehaakte kant bevallig om mijn magere leden
gedrapeerd en met spelden vastgeprikt. Ach, wat
hebben we gelachen toen met het aankleden.
Nu, met Sinterklaas ren je een paar winkels langs,
moppert dat alles zo duur is en „Wat moet je
in hemelsnaam nu weer geven, ze hebben alles
al. Nou, dit dan maar", en wat wrevelig koop
je dan maar iets. Géén voldoening.
Waarmee ik natuurlijk niet zeggen wil, dat ik nu
terug verlang naar de magere jaren of de bezet
ting.
Maar dit jaar doen we er héus niet aan
IKS
Advertentie
Voor een Geschenk van blijvende waarde
voor ST .-NICOLA AS enKERSTMIS
slaagt U het best bij
Vroeger Djl. Segara 11 - Djakarta
thans
neer de moeder komt te overlijden worden de in die tijd 50.000.te kosten. „Dat kon ik
kinderen aan het Jogja se hof verder opgevoed. natuurlijk onmogelijk opbrengen zegt Carli en
Vooral het spel van Annie Krohn (wie van onze dat was dus noodgedwongen het einde van
lezers weet waar zij thans verblijft?) wordt zeer „KINOWERK CARLI."
geprezen. Maar niet van de Indische film-industrie, die na
Inderdaad blijkt de film een mijlpaal te zijn, maar een korte inzinking weer tot bloei wordt gebracht,
wel anders dan men zich gedacht had. Het is hoofdzakelijk door Chinezen.
de beste speelfilm, die er tot dan vertoond is, Wat vindt U, TONG-TONG-lezers, zullen wij hier
maar tevens de laatste die Carli maakte. Het is in Holland weer met de Indische film beginnen
1932 en de sprekende film doet nu definitief en de „Nouvelle Vague" in de Nederlandse film
zijn intrede. Daar valt met de stomme film niet wereld worden? Of maar eerst bescheiden blijven
tegen te concurreren, ook al is het camerawerk nu en starten met een Toneelclub? Dat alleen al
nog zo goed. schijnt boven onze krachten te gaan!
Een installatie om geluidsfilms te maken blijkt ELLEN
De dramatische slotscène van de film „Sarinah, een meisje van Java's Zuiderstrand." Sarinah, gespeeld
door Annie Krohn is maar ternauwernood van de verdrinkingsdood gered na een spectaculaire duik van
de mannelijke hoofdrolspeler in het zilte nat vanaf een 30 m. hoge rots.
