Te gast bij „Récupérables"
GEEN CONTACT
zijn.
Ik geloof, dat zij opnieuw zullen uit
gaan over de wereld, en wanneer de
vlaag van waanzin en van dwaasheid
over de UNO en over de Kongo zullen
zijn weggewaaid, dat zij dan ook naar
dat deet van Afrika zullen teruggaan
en dat zij daar dezelfde rol zullen spe
len, die zij vroeger hebben gespeeld,
4
Er zijn de afgelopen dagen enige honderden
spijtoptanten in Nederland teruggekeerd. Con
tact met deze mensen (om meer te weten te
komen; om te helpen) is niet mogelijk, om
dat Maatschappelijk Werk en CCKP de adres
sen niet vrijgeven. Zelfs niet (of: juist niet?)
aan NASSI. En natuurlijk niet aan Tong-Tong.
Voorheen werden ook de adressen van repa
trianten en van Deta-jongens niet aan ons ver
strekt. Ook voor acties niet, waarin wij gratis
kerstnummers ter beschikking stelden of hulp
in de vorm van kerstpaketten.
Alle moeite die wij ons gaven om te weten te
komen „waarom niet?" stuitte af op niet-oifi-
ciële „verklaringen" als: „Waarom eigenlijk
wél?", „Het Regeringsbeleid is nu eenmaal
zo!", „Als die adressen vrij gegeven zouden
worden, zouden, deze arme mensen in de han
den kunnen vallen van stofzuigersverkopers,
verzekeringsagenten, politieke agitanten, enz.'
„Het is beter dat ze zo snel mogelijk assimi
leren." Etc. etc.
Laat ons er verder geen doekjes om winden.
Dit alles lijkt onaangenaam veel op „geruis
loos wegwerken van mensen, wier aanwezig
heid in Nederland „in discussie" is". Of
„voorkomen dat eventuele sterkere bindingen
ontstaan van lotgenoten". In elk geval zit er
een vervelende achterdocht en al te gerede
kwaaddenkendheid achter deze onwil, die wij
uiteraard accepteren moeten, maar die niet
bepaald bevorderlijk zijn voor een zich hele
maal senang en zeker voelen van de Indisch
man in een samenleving die zo luidkeels „de
volledige erkenning van menselijkee vrijheden
en rechten" propageert.
ven en tot nieuw leven gebracht. Het zal
gebeuren.
De Vlamingen zijn al verder. Op deze bijeen
komst kregen wij exemplaren in handen van
bladen en periodieken van Vlaamse gemeen
schappen in Noord- en Zuid-Amerika en an
dere continenten, waarmee zeer nauwe relaties
bestaan. Er wordt niet honend en afkeurend
over de Amerikanen gesproken; er wordt op
gewekt over emigratie naar Brazilië (terwijl
men hier alsmaar klaagt over mislukking).
Men zegt hier vaak dat Vlamingen luchthartig
en oppervlakkig zijn. Omdat men daar zelden
of nooit somber bij de pakken neerzit? Ah,
men verstaat daar de kunst alle plus-factoren
te bundelen en te activeren, en men gaat de
min-factoren voorbij of attaqueert ze gezamen
lijk. Met „Band en Zuiderkruis" zal België
zijn „morele kater" over het verlies van de ko
loniën sneller te boven zijn dan Nederland,
dat zelfs Tong-Tong nog niet eens ziet. Of
worden we hier toch nog wel op tijd wakker?
T.R.
Twee kijkjes aan de (veel langere) Forum-tafel van de Culturele Sectie, waaraan vertegenwoordi
gers zaten van Vlaamse cultuurgroepen uit de hele wereld. Links vertegenwoordigers van Centraal
en Zuid-Afrika en Zuid-Amerika. Rechts de vertegenwoordigers van de grote Vlaamse groep in
de K.S. aan het woord. Over de gehele linie werd de klacht vernomen van veel te weinig belang
stelling van de Ambassades voor de cultuurgroepen. Ook Nederlandse ambassades schieten o.i.
te kort in belangstelling voor geëmigreerde Nederlanders. Ook al hebben deze mensen een andere
nationaliteit gekregen, cultuur en taal hebben zij behouden en dat heeft recht op interesse.
Op de Academische feestzitting, eerste rij, van links naar rechts: Ere-Gouverneur-Generaal
HA A. Cornelisde heer Burger, ambassadeur van Zuid-Afrika; Z.Exc. Minister Van Els/ande
(Opvoeding en Kuituur); de heer Knapen (voorzitter van de Kultuurraad voor Vlaanderen)
Z.Exc. Julien Kuypers (gevolmachtigd Minister voor bethrekkingen met het buitenland)mevr.
Spitaels; de heer O. V. Spitaels (voorzitter van Band en Zuiderkruis) en de heer Lötter
(persattaché bij de Ambassade van Zuid-Afrika)
De vorige maand heeft in het Paleis voor Congressen te Brussel ter gelegenheid van het 4e lust-
rum van tijdschrift ,,Band-Zuiderkruis" (,,de Vlaamse Tong-Tong een ,,rapat istimewd
plaatsgehad van Vlamingen over de Wereld. Het is een grootse demonstratie geweest van broe
derschap over oceanen en continenten heen met een trotse terugblik op het koloniale verleden en
een moedige blik voorwaarts in de wereld.
zij het in een ander klimaat, zij het met
een andere intentie; maar ik geloof,
dat hun geloof en hun liefde altijd de
zelfde zullen blijven. Ik zie hen terug
over gans Afrika en in andere minder-
ontwikkelde streken van de wereld, en
zij zullen, samen met ons, die gedoemd
zijn om in dit kleine land te blijven
wonen, de band van alle Vlamingen
over de wereld, of ze onder het Zuider
kruis of elders zullen verblijven, voort
durend blijven verstevigen."
Hoe lang zal het nog duren voor een Neder
lands minister komen zal die de Indischman
en zijn bijzondere waarde voor andere inter
nationale initiatieven begrijpt en stimuleert?
Hoe lang zal het nog duren voordat de Indisch
man zelf het eindelijk inziet? In elk geval is
Tong-Tong op de goede weg. In ruim tiendu-
zend gezinnen leeft nu al de actieve gedachte:
deze koloniale nalatenschap moet bewaard blij-
De redacteur van dit blad rekent het zich tot
een eer tot deze Vlaamse rapat uitgenodigd
te mogen zijn en waardeert het in zijn Vlaam
se vrienden dat zij de werkelijke betekenis
van Tong-Tong zien, die vele Nederlanders
nog steeds niet zien. Laat ons hopen dat wij
eens ook een lustrum mogen vieren van Over
zeese Nederlanders met vertegenwoordigingen
uit heel de wereld.
De bijeenkomst omvatte een forumgesprek van
de Culturele Sectie, waarin gedachten werden
uitgewisseld tussen afgevaardigden uit alle
Vlaamse kringen in Europa, Afrika en Ameri
ka, een forum van de Sociale Sectie, waarin
de belangen van uit de Kongo verdreven Vla
mingen werden verdedigd, en een Academische
Feestzitting, waarin o.m. het woord werd ge
voerd door de gevolmachtigd Minister voor
de buitenlandse culturele betrekkingen Z. Exc.
J. Kuypers en de Minister-Adjunct van Natio
nale Opvoeding en Cultuur, R. van Elszande.
Het was deze laatste spreker, die refererend
aan de slotwoorden van Sartre s „Les Mains
Sales": „non récupérable", de woorden sprak
die ook tot ons gericht konden zijn:
„Men heeft van de gewezen kolonialen
op zoveel tonen al gezegd „non récupé-
rables". Ik geloof, dat een manifestatie
zoals deze van vandaag, waar het de
mensen van „Band en Zuiderkruis
zijn, die het initiatief hebben genomen
voor deze dag, voor deze manifestatie
van de Vlamingen over de wereld, dat
zij met deze manifestatie hebben bewe
zen, dat zij méér dan „récupérables"
