Zuiver PERSOONLIJKE „Indrukken"' nopens de
veelzijdige N E G E R - vraagstukken in de U.S.A.
Wil de Lezer/es wèl beseffen, dat het hier
waar titels weldereis „litteraire vondstjes"
willen zijn om werkelijk zelf-opgedane
impressies gaat? M.a.w. steller dezes niet
„werkt" met gegevens uit de dubbele (name
lijk pro en contra-) litteratuur, naar gelang
zo'n documentatie geschreven is door een
White dan wel door een Colored hand! Zou
schrijver dezes dat doen, dan zou hij dit reis
verhaal niet in TT persen maar een Uitgever
van volkenkundige Standaardwerken opbellen.
Mijn tournée van 2 maanden heeft mij, een
totok wat zowel Ind(ones)ië als the States
betreft, gevoerd door 14 van hun 50 staten
en in een deel van (het globaal negervrije)
Canada. Uiteraard een totaal ander reistype
dan Tj. Robinsons meesterlijk beschreven
Odyssee.
Laten we eerst voor eens en altijd vaststellen,
dat Discriminatie altijd bestaan heeft. Voor
oordeel met zelfingenomenheid is zo oud als
de wereld! Al de cultuurstichters van die
wereld, de Oude Grieken, wier taal wij nog
bezigen in: televisie, drama, techniek, anthro
pologic, polikliniek, polygaam en-wat-niet,
beschouwden zich als alle rassen en impe
ria en mogendheden en stammen als dé
nette mensen! Alle anderen waren „barbaroi",
welk (scheld)woord U nog gebruikt in: bar
baars). Simson van het uitverkoren-volk
trouwde met maar een dochter uit het volk
der verachte Philistijnen. De Eskimo's
noem(d)en zichzelf dé Innuit, vertaald: Men
sen. Omgekeerd maakten hun buren, de pool-
Indianen, hen uit voor Es-ki-mek oftewel
Rauw Vlees (Vr-)Eters. En omdat wij, das
Herrenvolk der Blanken, de Eskimos-Innuits
vanuit het zuiden, dus dóór het gebied der
arctische Roodhuiden, leerden kennen, nam
ons Europees taaleigen dier: „Eskimo, Esqui
mau" enz. over. En nu willen bepaalde Pa
poea- en infiltratiegroepen niet in de piep
jonge Volksraad van Nw. Guinea omdat zij
als Uebermenschen niet met een zeker lager
genre lieden aan één tafel willen zitten. Dat
dus de Amerikaanse kleinkinderen der slaven
houders van vóór ong. 1860 neerzien op de
tjoetjoeks van die vrij en losgelaten lijf
eigenen, was en is kleinmenselijk bezien on
vermijdelijk. Moge de „democratische" Hol
lander dit niet dadelijk aanvoelen, U, menspn
uit een tweerassig land (encomplex), moet dit
100% duidelijk zijn.
Nu onderget.'s ervaringen. Hij heeft nergens
een colored onheus zien behandelen en is
omgekeerd ook geen één z.g. onderdanige ge
kleurde tegengekomen. Op de stations van
de lijndiensten der Greyhound-buses die,
volgens opschrift naast het No Smoking
bordje „without regard to Color, Creed or
Nationality" iedereen meevervoeren zag
hij white en brown uiterlijk-broederlijk samen
kaartjeskopen en samen reizen. Als dat zo
uitkwam de twee kleuren dij-aan-zij op een
bankje voor twee. Het gemengde personeel
de negroes veelal als redcap-witkielen al
thans geen chauffeurs of lokettisten sprong
zo te zien gemoedelijk als 't ware collegiaal
met elkaar om.
Nu blijken, als je er eenmaal bent, de ency-
clopaedies en de (mekaar vermoedelijk over
schrijvende) naslagwerken, verouderd met hun
„eeuwige" bewering, dat HET Zuiden over
wegend zwart onderscheidelijk HET Noorden
vrijwel wit is. Wat is n.l. het geval? De
laatste jaren en vooral maanden, komt de
donkere bevolkingslaag in massa's van the
South naar de northern States opzetten. Zo is
door G. de Jong
op het ogenblik ('k heb er gelogeerd en er
het stadsbeeld dus gezien) hun hoofd- stad
Washington DC. voor 58% „gone black".
M.a.w. de Residentie van deze theoretisch
blanke natie is voor de grootste helft niet-
blanda! Hetzelfde met Philadelphia, Pa. Zo
dra je de douanestad Buffalo NY, waar het
eveneens zwart ziet van de zwarten, doorbent,
rijd je het zogoed als negerloze Canada in
dat echter weer veel (Canton-) Chinezen alias
Orientals herbergt resp. toeliet.
De sociaal-economische figuur, dus het „cen
tjesaspect", is n.l. déze, dat de gekleurde be
volkingslaag naar het vlotter-integrerende
Noorden en daar aan de vlotter-uitkerende
Steun gaatDeze bedraagt per persoon
39 per week, telkens geldig voor 6 maan
den. In vele gevallen is deze bescheiden
tegemoetkoming toch nog hoger dan het
karige weekloon (voor losse arbeiders ten
plattelande) in de zuidelijke Staten. So why
not? Dit zet natuurlijk kwaad witbloed. De
belastingbetaler voelt en ziet dat hij er om
Een maand of wat nadat ik uit de
States terug was, belde G. de jong me
op en vroeg wanneer het beloofde
artikel over negerproblemen in Tong-
Tong" zou verschijnen. Ik antwoordde:
„Ik schrijf het liever niet. Ik heb op
gemerkt, dat we zó gemakkelijk ver
bolgen lezers krijgen, die het bestaan
en de groei van ons blad schaden, dal
ik liever sommige onderwerpen ver
mijd. Nog te veel is „Tong-Tong"
Tjalie. Nog te veel mensen zijn ertoe
bereid om een persoonlijk menings
verschil met Tjalie Tong-Tongte
torpederen. Ik moet verstandig zijn.
Tong-Tonggaat vóór alles, dus ook
vóór mij."
Korte tijd daarna ging d.J. zelf
naar de States en bood me aan om
over het probleem te schrijven. Daaraan
gaf ik direct mijn all-right. IVat mij
enorm veel plezier doet is, dat ook
d.J. meteen gezien heeft, dat er
geen generaliserende uitspraak over het
Amerikaanse rassenprobleem mogelijk
is. Al die mensen hier, die dat probleem
zo netjes in hun zak hebben, zien ver
keerd. Amerika is té groot (zo groot
als Europa), de dragers van raskenmer
ken té uiteenlopend in historische, cul
turele en sociale status, en daardoor het
aantal conflicten en contacten té geva
rieerd en gelocaliseerd om één generale
uitspraak te doen. Even belachelijk zou
het zijn een maatschappelijke toestand
in een Iers of Zuid-Tirools dorpje
maatgevend te achten voor heel Europa.
d.J. is, zoals hij zelf ook zegt, „een
pure Tó", maar hij heeft een warme
genegenheid voor alle mensen en ras
sen; bestudeert het probleem als een
ernstige hobby, maar onderzoekt ook
altijd zoveel mogelijk de feiten. Van
daar deze PERSOONLIJKE INDRUK
KEN. Voor andere persoonlijke indruk
ken, mits even rustig observerend, heb
ben wij ook graag ruimte over. Geen
oraties van idealisten. Want alle idea
len kunnen alleen bereikt worden door
onderzoek van de werkelijkheid.
T. R.
zo te zeggen een gekleurde 2de rangs land
genoot bij onderhoudt! En zó vond ik in het
noorden inzonderheid te Chicago de stem
ming eigenlijk meer gespannen dan in de
theoretisch onverdraagzame zuidstaten.
Zo'n volksverhuizing brengt vanzelfsprekend
een ommekeer in dehuisvestingskwestie
met zich mee. Kort, misschien te kort gezegd,
stapt dus in letterlijke zin omdat toch
iedereen er een car heeft en vele gezinnen er
twee op nahouden terwijl 3-wagen-families
geen zeldzaamheid zijn de witte stedeling
in z'n auto en vestigt zich buiten de be
bouwde kom, de binnenstad aan de nieuw-
aangekomenen „schenkend", aan de colored.
En zo is of wordt de situatie, dat om haast
elke gemeente een z.g. belt of ring of ceintuur
loopt, bewoond door uitsluitend negro fami
lies de binnenstad als zakenwijk blijft
dunbevolkt. Maar want het probleem is
ingewikkeld omdat er toch al een neiging
bestaat om buiten te gaan wonen en de,
kadastraal binnen de gemeente vallende,
herenhuizen als bij ons overigens, vrijwel
niet te verkopen of te verhuren zijn, zijn de
woningbureaux blij met die plostelinge vraag-
om-woonruimte zij het van gekleurde zijde.
M.a.w. het zijn juist de, in vóórautomobi-
listische dagen betere tijden gekend hebbende
wijken, welke aan het ver'zwart'en zijn. Zo
was net toen wij er waren in Philadelphia,
Pa., de vroeger deftige Chestnut Hill- of
Kastanjeheuvelbuurt going black. Inderdaad
en dat heeft niets met al dan niet gods
dienstige tolerantie 'te maken een minder
prachtige gedachte voor hen, wier ouders er
op-stand gewoond hebben en vanwaar zijzelf
op school gingen, dat hun ouderlijk huis
door „Alabama coons" betrokken moest wor
den. 'k Heb hier veel over gehoord, dat nu
niet zo direct in de (Europese) pers komt.
De felste „hekel" trof me bij dié kleine amb
tenaren en kantoorkrachtjes die net op de
grens van zo'n pas-zwarte-beltbuurt „zitten",
welke klasse zich niet zomaar veroorloven
kan om op 'n 40, 50 mijl van hun baas en
baan als autoforens te gaan wonen.
Hoe ver deze adreskwestie doorwerkt, blijke
uit de volgende een, steller dezes óok weer
zijdelings bekende, oude-dame uit de gegoede
stand overkomen catastropheIncidenteel toont
dit drama aan hoe - ongeweten door de negro
press mitsgaders door de Adcancement-bewe-
ging binnenkamers en in de boezem van
firma's, instellingen en bonden vóór- en
geoordeeld wordt. En, in casu door whites,
geleden. Welnu, van haar club kreeg deze be
jaarde eerst de vriendenwenk om voor haar
eigen bestwil te verhuizen uit haar „achteruit
gaande" villawijk. Later een aanschrijving dat
het bestuur bij niét-verhuizing kassian zou
moeten overwegen haar als lid te schrappen.
Ten leste aanzegging, dat zij van de ledenlijst
geroyeerd isDeze eindsommatie heeft
postaal haar lijkstoet gekruisd, haar (gelukkig)
niet meer levend bereikt. Omringd door krie-
ting pickanninies van verdriet omgekomen.
Kon haar subiet in waarde gedaalde eigen
pand niet meer kwijt voor de koopsom voor
een gelijkwaardig dak-boven-haar-grijze-hoofd
in eennette, rasbewuste neighbourhood.
Immers de dag, waarop een zwarte verhuis
wagen wordt uit-, wordt meteen een witte
wagen fo/geladen. Zó is trouwens.... Harlem,
's werelds grootste „Afrikaanse" stad zoals
New York de grootste „Italiaanse" gemeente
(Lees verder pag. 17)
6
