Carol houdt van
zingen
VOOR
VROUW
Op het houten podium in het St. Jozefgebouw in Almelo staat een fragiel figuurtje
in een rose cocktail-jurk. Met veel pit en veel charme brengt ze de zaal teen-agers
in verrukking met het lied: „Let's twist again".
Op zichzelf een doodgewone zaak. Neen, in dit geval iets heel bijzonders. Want
het zangeresje heet Carolien Tan Hoat-van Kerkvoorden en is moeder van zeven
kinderen
Pa's ei, Ma's ei, Ons ei
Aardappelen
Als ik haar 's avonds kom opzoeken vertelt
ze me dat ze geboren is in Bandoeng. Als
klein meisje reeds heeft ze een grote voor
liefde voor zang en dans. Helaas kon ze haar
muzikaliteit niet ontwikkelen. Moeder van
Kerkvoorden vond het „unladylike" als een
meisje voor publiek zong. Carol mocht piano
lessen nemen, wat ze ook graag deed, maar
haar hart ging toch uit naar de gitaar.
„Stilletjes" leerde ze het instrument op eigen
intuïtie bespelen, d.w.z. als de „boss" ervan,
haar bioer, niet thuis was. Carol trouwde
vroeg en door de komst van de kinderen,
moest ze haar hobby eventjes bewaren „sampai
ada tempo"
In 1954 repatrieerde ze. Intussen werden de
anaks groot cn kon Carol zich wijden aan haar
liefhebberijen. Het begon met een amateurs
bandje. In 1959 deed ze mee aan een ama
teurswedstrijd in liet Cultureel Centrum te
Almelo. Daarbii won ze een prijs.
„Gaat het wel samen met de huishouding?"
„Ja ik heb mijn moedei thuis, aan haar heb
ik een reuze steun!"
Ik vraag haar ot ze nog een andere hobby
heeft. „Ja ik speel graag piano, Chopin en
Beethoven".
Ik bewonder haar oprecht. Zoals ze daar zit,
helemaal ineengedoken in een grote stoel:
een klein tenger vrouwtje in nan*i'"n en
slobbertrui, zou je niet zeggen dat ze zoveel
dynamische spirit bezit. Ze draagt het haar
eenvoudig los, geen kapsel a la die en die.
„Nu zijn we overgestapt naar de show-busi-
ness. Deze maand beginnen we met onze
buitenlandse tournee. Giessen, dat is in Duits
land staat als nummero één op het program".
„Valt dat reizen nogal mee?"
„Och ja. Het vraagt ook wel offers natuurlijk.
Ik ben wel eens twee maanden van huis. Dan
mis ik de kinderen wel heel erg. Dit is nu
eenmaal de keerzijde van het artistenleven".
„U zult zeker ook wel ups and downs in de
business hebben meegemaakt?" „O, genoeg!"
„En hoe is de reactie, gauw moedeloos?"
„O nee, je moet er tegen kunnen. Dat hoort
erbij".
We praten nog wat. Etty, haar oudste dochter
die op het Erasmus Lyceum zit, brengt kopi
toebroek en een schaal met heerlijke loem
pia's.
Carol's echtgenoot is leider van de band tevens
drummer. Haar zoon Raymond is de melodie
gitarist.
„Carol and her Dragons" zo heet de hand,
waarvan haar man aan het drumstel) de
leider is en zoon Raymond melodie-gitarist.
Het is intussen laat geworden. Carol tracht
een geeuw te onderdrukken, maar het lukt
haar niet. Ze is intens moe en snakt naar
slaap. Ze heeft de laatste dagen druk ge
traind met de band.
Ik neem gauw afscheid en wens haar veel
succes met haar show-business.
L. v. d. WORM-PLOHR
Nooit zullen mijn kinderen dat plezier ken
nen van paaseieren zoeken in een grote be
dauwde tuin op eerste paasmorgen.
Eieren verstopt tussen de waaierpalmen, onder
de dicht op elkaar staande vuurlelies, om het
rozenperk of onder de melattistruiken. Of
op het achtererf in de kronen van de ananas,
tussen de uitstekende wortels van de oude
djeroek Bali-boom. En niemand dacht eraan
te gaan zoeken in de legnesten in het kippen
hok, daar vond ik er 4 tegelijk!
Ik herinner me ons Paasfeest met neefjes en
nichtjes bij Oma en Opa buiten de stad. De
lange ontbijttafel in de tuin, versierd met
Afrikaantjes en groen van de kemoening.
Schalen vol kadetjes en krentebrood, kaas
(wat een heerlijke kaas was dat!) en dan
natuurlijk je zelfgevonden eieren, die in mand
jes bij elk bord lagen. De mooist geverfde
eieren bewaarde je het langst.
Na het ontbijt gingen de ouderen in dogcarts
naar de kerk. De kinderen mochten een wan
deling maken naar de sluizen.
„Niet te ver en niet in de kali", waarschuwt
oma nog. Het wordt vanzelf ver en Nono
glijdt vanzelf uit op een steen en staat ineens
tot zijn middel in de kali. Allemaal komen
we met natte schoenen en vuile broeken
en jurken thuis. Maar standjes krijgen we
niet, er is nog meer tamoe gekomen en alle
mensen zijn vrolijk en drinken dègan met
klapper en vanillestroop.
's Middags is er soto ajam en sate met lon-
tong. Tante Tien schilt aan een stuk door
lontongs, de pengkie ligt vol met pisangbla
deren. „Alles op, 200 lontongs" zegt ze te
vreden.
's Avonds word je door Oma nog eens naar
de badkamer gestuurd: „Kijk, je hielen zijn
nog helemaal zwart. Hoe heb je toch gebaad,
waar hebben jullie toch gespeeld?"
Daar in de vuilnismand bij de èmperan liggen
de resten van het eierfeest. Honderden stukjes
kleurige eierschaal. Kijk, daar een stukje rood
van Ma's ei, een Spaanse dame met een wit
gezicht. Daar ligt het kapje van Pa's ei, een
clown. Hier dit stukje paars dat is van Loe-
loe's ei...
„Binnenkomen!" roept Oma.
In de schemerige tuin fladderen en tjetteren
de kamprets als dollen om de vruchtbomen.
De honden worden losgelaten en stormen
dwars door de pagger heen om op andermans
erf het hoognodige te doen.
's Avonds in je bed hoor je een knisterend,
knerpend geluid onder je raam. Een tijger of
een panter, of misschien een python?
„Opa, hoort U dat?"
„Dat is Bruno. Hij eet eierschalen, hij is dol
op eierschalen", zegt Opa.
In de tuin ligt een tapijt van eierschalen in
fonkelende kleuren, blauw, rood, geel, groen,
paars, schitterend als diamanten, glanzend als
parels. Aan de bomen groeien trossen eieren;
maar het zijn geen eieren, het zijn kleine
wezentjes, danseressen en clowns, negertjes
en bakerkindertjes... L. v. Z.
Toen de dokter in Indië suikerziekte bij mij
ontdekte, mocht ik geen rijst meer eten. Al
leen maar aardappelen, bladgroente en wat
fruit.
Toen ik het mijn kokki vertelde begon ze
prompt te huilen.
Ik vroeg: „Waarom huil je?"
Ze antwoordde: „Als mevrouw dan geen rijst
meer mag eten dan gaat ze beslist dood
Ik troostte haar toen met de belofte: „Nou
kok, ik zal proberen niet zo gauw dood te
gaan hoor!"
Mevr. L. TIMMER
12
