Handwerken voor de Indische huisvrouw
Give me land, lots of land, under starry skies above
in Holland maar niet voor haar alleen
I DUBBEL
(Vervolg van pag. 13)
ouders en getrouwde kinderen kunnen samen
wonen, maar er zou voorkomen worden, dat
onderdelen van deze huizen onderverhuurd
zouden worden, waardoor de buurt zijn eerste
klas aanzien zou verliezen. Hoe dan ook de
diakenen zaten met de handen in het haar en
wij waren in aantocht. Madeira heeft n.l. bijna
geen huurhuizen. 99,9% bewoont hier een
eigen huis.
Gelukkig kwam er uitkomst. Een van de leden
van de kerk vertelde toevallig, dat de woning,
die bij zijn zakenpand behoorde, leeg stond.
De bewoners ervan waren met de noorderzon
vertrokken met een achterstallige huurschuld
van anderhalf jaar. Hij had altijd maar mede
lijden met ze gehad. Met dit resultaat.
De diakenen kwam in actie. Wij mochten niet
eerst naar het huisje komen kijken, omdat ze
bang waren, dat wij ons lieve leven ontmoe
digd zouden beginnen. Het was namelijk ho
peloos verwaarloosd en de tuin was volkomen
verwilderd.
Pas een week later mochten we komen. Het
leek wel of we in een bijenkorf terecht kwa
men. Overal gegons van stemmen. Diakenen,
ouderlingen en hun respectievelijke weder
helften, meisjes en jongens van de High
School, allemaal waren druk aan het werk.
Hier werd geverfd, daar werd geschuurd,
geschrobd, geboend. Links en rechts werden
we aan mensen voorgesteld, die we nog niet
eerder ontmoet hadden. Iedereen hier noemt
iedereen bij de voornaam, van het moment,
dat je met elkaar kennis maakt.
Een blonde, goedopgemaakte vrouw riep naar
me: „Zeg, je man is ook boekhouder hè?
Dan behoor je tot de groep van de armoe
zaaiers. Kom maar hier!"
„Wat bedoel je met „arm"?"
,Nou... boekhouders verdienen hoogstens 6 a
7000 dollar per jaar".
„Oei... met dat salaris ben ik rijk!"
„Leer ons rijk te zijn met zo'n inkomen!"
De vorige maand was het handwerk-onder-
werp vrij gebonden van aard, d.w.z. U had
zich aan het materiaal te houden, de draden
moesten geteld worden.
Het pakket van deze keer is wat vrijer van
werkwijze en kom, dames, ik had wel wat
meer enthousiasme verwacht van onze, vroeger
in Indië altijd zo goed handwerkende leden.
Zeker heb ik van verscheidene dames reactie
gekregen, maar voor mijn gevoel nog lang
niet genoeg.
Op bijgaande tekening ziet U wat we dit keer
gaan maken: een kleed van 30 cm. bij 60 cm.
„O.K., als we het óóit halen!"
Een man, die op z'n knieën al transpirerend
de verf van het onderste gedeelte van een
deur zat te krabben, bleek de city-manager te
zijn.
„Fé (erg zangerig uitgesproken hier. Het
klinkt als Fééé), dit is een belangrijk man.
Hij zorgt voor je meubels. Hij heeft erg zijn
best gedaan om goed spul bij elkaar te krijgen.
We hopen, dat je tevreden zult zijn".
We zijn intussen in ons huisje getrokken.
Het ziet er van binnen prima uit.
De buitenkant wordt a.s. zomer opgeknapt.
Alles er in hebben we cadeau gekregen. Ta
fels, stoelen, servies, gasfornuis kanjer van
een koelkast etc. etc. tot zelfs een radio, en
televisie toe.
We voelen ons erg gelukkig hier. Mijn man
had direct na aankomst al een baan. Bij een
groot motelbedrijf dat in twee zelfstaande
delen uiteenvalt. Eerst het motel op zichzelf,
dat alleen een logeer- en parkeergelegenheid
is. Het heeft 250 kamers. Gezins en eenper
soons. Elke kamer heeft radio en televisie.
Verder heeft het motel drie zwembaden en
zalen voor allerlei doeleinden: parties, ban
quets, receptions, conferences etc. Het tweede
deel is het restaurant, waar mijn man werkt.
Hij heeft de voorraadadministratie moeten
opzetten (voedsel, glaswerk, linnengoed, be
stek en dergelijke) en is tevens belast met de
kostprijscalculatie van de verschillende scho
tels. Hij vindt het prettig en afwisselend
werk. Hij begon op 78.en na drie weken
83.20 en weer drie weken later kreeg hij
90.per week.
De sponsors vinden zijn verdiensten „not to
much". Maar wat wil je als je pas begint en
nog tonen moet wat je waard bent?
Zo langzamerhand zijn we tot de conclusie
gekomen dat we wel in een zeer welgestelde
gemeenschap terecht zijn gekomen. De een
voudige hartelijke familie waar we een paar
in verschillende kleuren. Er op getekend zijn
de contouren van grachtenhuizen en huisjes
uit de Oost.
De bedoeling is dat U de opgetekende con
touren met zwarte katoenen draad opnaait, zo
ook de boompjes.
Op de lap die U thuiskrijgt, is met borduren
begonnen, zodat U gewoon de draad op
hoeft te nemen en verder kunt gaan met de
reeds aangehechte draad.
Deze doek kunt U eenvoudig gebruiken als
wandlapje; zet U er zelf in een bijpassende
kleur katoen een zak onder, dan kunt U
daar in, de eventueel
door het huis slin
gerende papieren en
kranten in bewaren.
Vouwt U echter het
geheel dubbel en vult
U het met schuim
rubber, dan bent U
in het bezit van een
alleraardigst kussen.
Prijs van het pakket
-j- beschrijving be
draagt 6,te stor
ten op girorekening
243577 en te bestel
len bij Lydia M.
Luyten, Oude Doelen
straat 3, Amsterdam-
C.
weken gelogeerd hebben, bleek een inkomen
te hebben van 25.000 per jaar. Hij is che
misch ingenieur.
In zijn privé-leven is hij zondagsschoolonder
wijzer en zij ouderlinge van de Presbyteri
aanse kerk.
De man die mijn badkamer had staan verven:
vliegtuigbouwkundig ingenieur, en al de an
deren stuk voor stuk met een fantastisch
salaris. En dan de breedgeschouderde blonde
jongeman, die met een groep jongeren het hek
had getjet: 21 jaar, reclame-tekenaar, rijdt in
een europese sportwagen rond, jongste diaken
van onze kerk.
Ik weet werkelijk niet of we geboft hebben
of niet om in zo'n omgeving terecht te komen.
Als boekhouder nog wel en op middelbare
leeftijd! De tijd zal het leren.
Fé Klerks-Kiihr,
Madeira, Ohio
De laatste brief is van Lydia van Minos. Ze
wonen in een oord waar de winter werkelijk
winter is. Ze hebben alle tegenslagen gehad
die een emigranten-gezin kan hebben. Maar
nu wonen ze in een eigen huis, hij heeft een
behoorlijke, vaste job: valt niet mee als je van
administratief naar technisch moet overstap
pen. Maar het moet, dus het kan. Als je een
vrouw hebt die achter en naast je staat tegelijk.
Volgende maand zitten we hier precies 5 jaar
en het feit dat deze jaren eigenlijk omgevlogen
zijn is voor mij een goed teken, we hebben
ons kunnen aanpassen. Voor een emigrant is
dat aanpassingsvermogen zeer noodzakelijk
plus een grote dosis humor! De kerk, die ons
sponsorde plaatste ons in een groot 14-room
farmhouse met volledige meubilering en le
vensmiddelen voor op zijn minst een week
(onze familie bestond uit 7 personen, dus...)
Er was zelfs een grote fles shampoo bij en
wat konden wij die gebruiken! Wat kan je
toch vies worden, hè, terwijl ze aan boord
toch badkamers hadden. Enfin, we wonen nog
in datzelfde huis en we zijn in staat geweest
om het te kunnen kopen, hoe? Allereerst
door het harde werken van mijn ega. Hoewel
geheel uit zijn lijn, wist hij door zijn door
zettingsvermogen en vaak ook gedwongen to
nen van een „koelit badak" zich een steady
job te verkrijgen. Het leven hier is ontegen
zeggelijk hard, maar wil je wat bereiken, dan
moet je er tegen kunnen en niet alleen hier,
het land van de dollar, maar overal elders,
waar of niet? Je kunt het verzachten met zoals
ik zeg, gevoel voor humor. Vragen ze je hier
en zeker niet moedwillig, een van die voor
ons stomme dingen als: Is it the first time you
wear regular shoes instead of your wooden
ones?" dan zeg je: „Yes, my corn (eksteroog)
was bothering me!" Je krijgt dan een mede
lijdende blik en een lift naar huis, eventueel.
Wij, emigranten, zijn voor de Amerikaan inte
ressant materiaal en als ze je kunnen strikken
voor een of ander women-club, dan stellen ze
dat zeer op prijs. Het krioelt hier van ver
enigingen en is de women-society dan ook
haast even machtig als de mannen-afdeling.
Dan heb je de P.T.A.-meetings van school, en
eens in de maand, de Hollandse Ouderavon
den, met cake en koffie na. Velen voelen
hier niets voor, ik wil alleen maar zeggen,
dat het je als vreemdeling veel goed doet als je
er eens aan mee doet. Ook al denk je dat je
met je armzalig Mulo-Engels niet durft te
praten, men neemt je op en ze zullen je alle
morele steun geven, indien nodig. En hebben
we die niet hard nodig ook? En daarom ben
ik blij dat we hier ons Tong-Tong center
hebben, een clubje van onze eigen mensen,
die elkaar daadwerkelijk en moreel steunen.
Het klinkt toch altijd prettiger als je hoort:
POEKOEL TEROES dan KEEP YOUR CHIN
UP!
Lydia, Palmyra, New York
0PB5Z.GT.AK VOOR. PAPIEP.
GEVOUWEN
AIS KUSSEN
14
