Hello, this is the American Tong-Tong!
„A bridge between east and west''
kühc iTmericatt
Geboren De dankbare (en vermoeide) ouders
Dit geboortekaartje werd nooit gedrukt, maar
het staat voor altijd in onze herinnering ge
grift. Evenals de dag dat we voor het eerst
onze 4 pagina's om de Nederlandse Tong-
Tong vouwden en in de enveloppes stopten.
Ik zal ook nooit de aanblik vergeten van Roy's
huiskamer, bezaaid met duizenden enveloppen
en TT's en temidden daarvan een Amerikaanse
postman, die zo vriendelijk wilde zijn om ons
te wijzen hoe het vouwen en plakken moest ge
beuren om ons terecht te doen komen in het
laagste posttarief. Inderdaad kwamen we in dat
posttarief terecht, maar van de krantjes kwa
men een heleboel niet terecht en dank zij die
postman regende het de eerste weken klachten.
Degene die zich altijd het meest van ons kran
tje aantrekt is Roy Steevensz. Hij is het immers
geweest die maanden van tevoren helemaal
alleen alle voorbereidingen trof, alleen het
moeilijke pad ging van alle „idealisten". Kri
tiek, wanbegrip, tegenstand. Toch doorgaan,
als Tong-Tong in Nederland kan bestaan, kan
een American Tong-Tong het ook. Poekoel
teroes
Als Rogier en ik in Whittier komen, is het
eerste wat we doen een goede drukkerij zoeken.
Rogier heeft een boekje met alle drukkers
termen in het Engels, maar hij heeft vergeten
ze uit het hoofd te leren en onze Amerikaanse
drukker klaarblijkelijk ook. Hun gesprekken
lijken daarom heel erg op een duet van Marcel
Marceau en Rob van Rijn en een welsprekender
pantomime heb ik nog nooit gezien. Een pan
tomime die ik nu twee maal in de maand in
vereenvoudigde vorm uitvoer. Maar ons krantje
ziet er heus wel aardig uit.
We draaien. Tjalie is er. Als Tjalie er niet is
draaien we ook. „Zonder Tjalie is de krant
tjemplang" schreef een abonnee, we weten het
maar al te goed. Maar we weten ook dat zon
der trouwe medewerkers er zelfs geen tjem-
plange krant kan draaien. Zonder Marijke
Steevensz, die ondanks 3 kinderen het voor
elkaar krijgt in haar huishoudtijd een drukke
administratie volledig en accuraat bij te hou
den, zonder een Roy Steevensz die nachtwerk
of niet, iedere vrije minuut aan Tong-Tong
besteedt, nieuwe plannen uitdenkt en uitvoert.
Joyce Cohen, (zuster van Marijke) die met
haar 4 kinderen, toch kans ziet iedere 14
dagen enveloppen te sorteren. Jan B. van
Steenbergen die onze boekenrubriek verzorgt
en onze trouwe Hobby Sobat die de verzame
laars ook hier in de States animeert.
Maar net als de Nederlandse Tong-Tong
eigenlijk alleen kan bestaan door de back-up
van haar lezers, zo zal The American Tong-
Tong haar groei danken aan 't contact met haar
abonnees. Brieven, ingezonden copy, suggesties,
ideeën maar ook opbouwende kritiek, dat is de
voeding die onze 6 maanden oude baby hard
nodig heeft. Abonnementsgeld is belangrijk
maar het is eigenlijk alleen nodig voor de kle
ding van de baby. De inhoud van The Ame
rican Tong-Tong wordt gegeven door haar
lezers zelf.
Onze baby zal groeien, ze zal als alle andere
kinderen de kinderziekten te boven moeten
komen, ze zal sterker worden en groeien onder
de schouderklopjes van vrienden, maar vooral
weerstand leren ontwikkelen door het onbe
grip, de traagheid en vaak zelfs openlijke
tegenstand van hen voor wie ze eigenlijk toch
wil leven. Ze moet nog veel leren van haar
grote broer, de Nederlandse Tong-Tong.
Soms denk ik wel: waarom doen we dit eigen
lijk? Als emigrant heb je eigenlijk al zorgen
genoeg. Je moet een gezin verzorgen, je moet
geld verdienen, je moet nog zoveel leren.
Maar dan besef je ineens dat je door het con
tact met de lezers niet meer alleen staat, we
hebben door The American Tong-Tong een
vriendenkring geschapen, groter dan welke ook.
En samen is het makkelijker te zeggen: Poekoel
teroes
LILIAN DUCELLE
Evenals de Nederlandse „Tong-Tong"
heeft „The American Tong-Tong" een
dubbel doel: 1. aankweken van bewust
heid en arbeid met een „eigen tjap" in
eigen gelederen, 2. het presenteren van
onszelf aan de maatschappij waarin wij
leven met de bedoeling aan deze maat
schappij nuttige dingen te leren.
In Holland wordt dat tweede doel nog
steeds niet geaccepteerd. In de opinie
van de maatschappij zijn wij „heimwee-
lijders" zonder meer, „onwillig om ons
aan te passen", „een ideaal nastrevend
dat voorbij is" en op zijn minst een
blaadje „met al dat Maleis". De inte
resse in niet-Indische kringen is gerust
weg te cijferen. Nu komt echter in
Holland erg veel „immer fünfzig Jahre
zu spat" en we hebben dus de tijd nog.
Zo zeer zijn we echter overtuigd van
het nut van dit blad als opbouwer van
nieuwe inzichten en nieuwe contacten,
dat wij zullen volharden.
De tijd is onze bondgenoot. Naarmate
hij voortschrijdt worden vele van onze
inzichten en verwachtingen (hoe ver
oordeeld ook) successievelijk gereali
seerd: assimilatie heeft niet plaats: in
tegendeel de Nederlandse samenleving
zal zich ontvankelijk betonen voor uit
eenlopende Indische waarden; Nw. Gui
nea zal niet houdbaar blijken te zijn;
met Indonesië worden nieuwe betrek
kingen aangeknoopt tot groot voordeel
voor beide naties. Het gaat langzaam,
maar het gaat positief.
In Amerika betoont de maatschappij
zich ontvankelijker. Al gauw is een
begripsvolle en sympathieke bejege
ning ondervonden voor The American
Tong-Tong. Vooral in universitaire en
culturele kringen zijn al direct veel
vrienden gewonnen (vandaar de snel
lere overgang naar het gebruik van méér
Engels). De „concurrentie is echter
ontzaglijk veel groter dan in Neder
land, omdat Amerika zeer veel levende
contacten onderhoudt met andere lan
den en volken, die in hun representa
tieve groeperingen in de U.S. veel ac-
Tjalie en Lilian aan de redactie tafel"Een zelf in elkaar getimmerde
barbecuetafel en rek en de Indische souvenirs dte tee overal met ons
meesjouwen... en nieuwe contacten helpen maken!
Als de kinderen zoet zijn met de televisie en met hun goelings in de
armen, duimpjes in de mond beslist geen kik meer geven, gaat Jocye
Coben-Top onze enveloppen sorterenstickers opplakken. Een werk dat
óók gedaan moet worden!
15 Augustus 1962, Whittier, California
Roy Steevensz, Lilian Ducelle, Rogier Boon
8
