Brieven van Greet
VOOR DE VROUW
1 KOKKIE I
I GEEFT U DE VIJF
Ritje in Frisco's cablecar
1 Alle rijsttafelartikelen
2 Indische koekjes
3 Aziatische souvenirs
4 Rijsttafelgerechten
5 Verzending van paketten
over de gehele wereld
Kokkies Rijstwinkels
Witte de Withstraat 128 j
Telefoon 89438
Slotermeerlaan 123
Telefoon 130362
AMSTERDAM-W
IlllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllWIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIINIIIMIIIIIIIIIIIIIIIIII
en een duizendvoudig .excuse me" gepaard
ging. Maar anders is een overvolle San Fran
cisco cablecar een dikke roastbeef, een homp
vlees, een propvolle Indische saucijs waarin
alleen moleculen zich vrijelijk kunnen bewegen.
Achter mijn rug in het gangetje danste de
reusachtige neger machinist op en neer, rem
men aantrekkend en los latend met armen en
benen, ondertussen mopjes verwisselen en vro
lijke deuntjes spelend met de klingelbel die de
nadering van onze vleespot moest aankondigen.
Heel belangrijk dit geklingel want op sommige
stukken kon niets, maar dan ook niets, dit
merkwaardige transportmiddel stoppen omdat
het gewoon steil was. En zo donderden wij
dan met de vrolijke wapperende regenjassen
van de menselijke vleermuizen als vliegende
vaandels onder oorverdovend geklingel
door rood licht heen om dan een blok verder
plotseling abrupt stil te staan midden op het
kruispunt, omdat dit nu weer toevallig het
enige vlakke gedeelte was. En dan ging het
met heel veel gymnastiek van de machinist
moeizaam de heuvel op; plotseling een be
duusd stoppen, veel geklingel en voorzichtig
achteruit... we haalden het net niet! Mannen
uit, duwen... ja, onder gejuich sukkelden wij
de heuvel over, om er aan de andere kant weer
af te deen echte rutschbaan hoor!
En zo zat ik dus vanmiddag vastgeklemd. Een
beetje voorover om de elleboog stoten van de
inmiddels wild geworden machinist te ont
wijken, tussen een (letterlijk) adembenemend
sterk naar Balaenciaga ruikende schone en een
vrouw uit Chinatown, beladen met sawi, die
luidop volkomen ongestoord Chinese litanieën
ten hemel slingerde. Van een stukje open lucht
gutste regen binnen, ik zat met mijn neus in
een onbekende regenjas en verplicht knietje te
vrijen met een mij volslagen vreemde vent!
En tussen de bedrijven door moest ik ook nog
opletten niet verder te rijden dan waar ik
wezen wilde, die zalige boekwinkel in de
Powellstreet downtown. Een hele opgave als
je de stad nog niet helemaal door hebt en
bovendien was het toch al ondoenlijk om on
der drie paar armen of over drie schouders
heen en tussen hoeden door straatnamen in
vliegende vaart te ontdekken.
Maar (San) Friscanen zijn behulpzaam en
waarschuwden me op tijd, en toen „the fight
for freedom". Allereerst mijn mantel onder de
Chinese vrouw uit losscheuren, oppassen geen
ogen uit te pulken met de paraplu en een
worsteling met de horden die erin wilden,
allemaal tezelfdertijd. De vleermuizen bleven
hoewel wild heen en weer geslingerd
ijskoud hangen. Het is hun niet kwalijk te
nemen, als je je klemplekje losliet, was je het
meteen kwijt ook en als de tram dan verder-
hikte, dan moest je maar zien hoe je er weer
op tijd aan kon kleven!
Leve de vrijheid en de frisse koude lucht!
Bye-bye
GREET KWIK
The fisherman's wharf doet denken aan Pasar Ikan.
San Francisco: met haar skyline als die van Manhattan, haar beroemde bruggen de
Oakland Bay en de Golden Gate, haar beruchte mist, haar jachthaven, haar steile
straten, haar Union Square, haar tickertape parades en... haar khngeldekhng
kabeltrammetjes!
Gisternacht lag ik in bed te luisteren naar het
geloei en gebrom van de misthorens in de
haven en moest onwillekeurig terugdenken aan
die vroege morgen in New York ruim ander
half jaar geleden. De „Maasdam stoomde
majestueus de door de ochtendzon rozig over-
gloeide, brede, kalme Hudson op, vrolijk
bespikkeld met rode veerbootjes, loodsschepen
en passagiersboten, waaronder de „France
die ons vanaf Le Havre al op de hielen zat, of
liever gezegd in ons kielzog zat; en het
geboeoeoeoe van de misthorens... Schevenin-
gen. Hoboken, San Francisco, het wekt steeds
dat pijnlijke verlangen naar „those far away
places with the strange sounding names" op.
Het schijnt bij ons van gewoon een typisch
verschijnsel van displaced persons tot bijna een
karaktertrek te zijn uitgegroeid. Beter gezegd:
ingegroeid.
De misthorens hebben me dus ter zee geroepen
en zo ben ik vanmiddag naar de fisherman s
wharf „gewandeld", met paraplu en regenjas
uitgerust. Ondanks regen en kou was het een
gezellige boel daar aan het water. Het was na
tuurlijk een hele toeristenbedoening geworden
en zwaar gecommercialiseerd. Aan de straat
kant rijen restaurants, met schetterende muziek,
zo nu en dan afgewisseld door een snoep-
tentje. Het hele circus was overdekt. Aan de
andere kant van het toch al zo nauwe trottoir
net zo lange rijen kraampjes opgepropt met
gekookte allemachtig grote zeekreeften, garna
len, vis en nog andere soorten eetbare zee
dieren, waarvan de namen mij nu ontschoten
zijn. En al dit gezonde, jodiumhoudende voed
sel werd de bezoeker luidkeels aangeprezen,
toegeschreeuwd en kwam hij niet vrijwillig
neuzen, dan werd hij er zowat bij de haren
bijgesleept.
Gelukkig waren er enkele nauwe gangetjes
waar je in kon schieten als de hele rattaplan
je te machtig werd en dan kwam je via de
achterkant van de eetpaleizen aan de eigenlijke
werven, waar de vissersboten rustig vastge-
meerd in rijen op het grauwe water dobberden.
Meeuwen krijsten, de lucht was loodgrijs en
een ijskoud miezerig regentje deed me dit alles
nog levendiger aan winters Scheveningen denk
en.
Op de terugweg aan het begin van de Hyde-
street de regen had een domper gezet op
het glibberige bergbeklimmen, wie in San Fran
cisco is geweest weet dat je hier van wandelen
niet kunt spreken pikte ik de kabeltram,
voorin in het open gedeelte natuurlijk. Hier
waren twee rijen houten banken dos-a-dos met
een nauw gangetje in het midden uitgespaard
voor de machinist die ruimte nodig had voor
zijn ingewikkelde manipulaties met de enorme
stalen stangen en kettingen die het hele ge
vaarte rijdende moesten houden. En zo kabelde
je al lustig klingelende heuvel op en -af, op
en -af, je vasthoudende aan één van die spijlen
die het dak op de tram moesten houden, net
de kermis draaimolen op het Haagse Malie
veld.
Toen het voller werd verdween dit jubelgevoel
enigszins en werd het pas echt interessant.
Nieuwe passagiers sprongen vlak voor je neus
de paar treetjes op, offerden gretig hun 15 ct.
met uitgestrekte armen over je hoofd heen
zodat je zo nu en dan een duik moest nemen,
en bleven voor de rest van de trip voor je neus
aan de spijlen bengelen, als een tros druiven.
Er kwam echter beweging in als de tram de
bocht om moest, een paar sprongen er af om
te helpen duwen, of als er passagiers bij of af
moesten wat met heel veel gewring en geschuif
14
