Landloper
(een soort Mexicaanse loempiahs met advocado
sauce) verkocht. Waar de kinderen en ik
echter verzot op zijn is de churro, een koek
warm-uit-de-pan. De verkoper spuit het deeg
uit een enorme spuiter in kokende olie. Zodra
de lange slierten deeg gaar zijn haalt hij ze er
met een djapitan uit en knipt ze in stukken.
Voor een kwartje 6 flinke stukken, voor een
dubbeltje, 2. De koek wordt in kaneel-suiker
gewenteld en op een stukje krant of in een
papieren zakje geserveerd. Ik prefereer de
krant, drukinkt kan geen kwaad, maar je weet
nooit wat er in dat zakje gezeten heeft. In
Indië zou die verkoper oude schoolschriften
gebruiken.
Wat me verbaast is dat mijn kieskeurige kin
deren, die alleen van heel bijzondere cakes en
taarten houden, dol zijn op churro en wel voor
een dollar opeten! De smaak van churro houdt
het midden tussen kwee tjin-tjin en apem.
Waarmee kunnen we onze dorst lessen? Ik
vlieg op een verkoper af, die een grote glazen
pot heeft met melkwitte vloeistof. Dat moet
klapperwater zijn, met vanillestroop; misschien
ook nog klapa kopior! Een beetje teleurgesteld
proef ik dat het gewoon rijstewater is, „arroz".
Zoetig en goerih, toch wel lekker en dorst-
lessend. En goedkoop en gezond, zoals alles
wat de Mexicaan eet en drinkt. Men is arm in
Tijuana en een groot deel van de bevolking
leidt een arm en moeilijk bestaan. Maar ze
eten er niet minder lekker om geloof ik.
Als je de stoffige verwaarloosde straten, de
verdorde bomen en planten ziet, dan begrijp
je dat alleen technische en financiële hulp dit
land kan helpen. Maar zulke gedachten zijn
goed voor een conferentie-zaal en hier sta ik
notabene met een stuk churro in de hand in
Tijuana's drukste winkelstraat.
Wie in Spanje als toerist de soevenirswinkel-
tjes binnenstebuiten heeft gekeerd, herkent in
Tijuana veel terug. Mexico i s Spaans in alles:
kleding, voedsel, taal. De 300.000 Spanjaarden
die hier 3 eeuwen lang koloniaal geregeerd
hebben brachten er hun sterke cultuur. Het is
interessant te zien hoe de Indianen, de
oorspronkelijke bewoners, zich de Spaanse cul
tuur eigen hebben gemaakt. Het vlechtwerk
van de Pueblo Indianen heeft Moorse (Spaan
se) motieven; koper- en leerwerk zouden in
Spanje vervaardigd kunnen zijn maar het heeft
toch uitgesproken Indiaanse karakteristieken.
De kleuren zijn fel. Mexican rose nu d e mode
kleur over de gehele wereld, is dat sappige
djamboe rose waar men in Indië vroeger de
neus voor ophaalde. Mexicanen zijn dol op
indigo-blauw (glaswerk), gifgroen en saffraan
geel. Er worden grove weefsels gemaakt van
een prikkerig soort wol. De cactus is voor de
Mexicaan even nuttig als voor de Indonesiër
de klapper. De vezels zijn sterk, er wordt mee
geweven, gevlochten en geknoopt. Van de cac
tus (bepaalde soorten natuurlijk) wordt gege
ten, gedronken en men kan zich kleden van de
vezels. De Indianenstammen hebben allemaal
hun eigen industrietjes. De één maakt uitslui
tend hoeden, een ander weer matten, een derde
siervlechtwerk. Heel fijn en priegelig zodat je
je niet kunt voorstellen dat alles met de hand
gebeurt.
Elk voorwerp dat je in Tijuana koopt heeft
natuurlijk een bestemming. Aarde- en vlecht
werk als huisraad, maar met onze begrippen
van deugdelijkheid en praktisch, deugt er
eigenlijk niets voor werkelijk gebruik. Je
Ook een tafelmatje (deze op de afbeelding is
saffraan geel) omgerold tot een soort pintjo
(peperhuisje)Vastnaaien en dan verder ver
sieren met wat knalpaarse en rode strooien
bloempjes. Kun je stofdoeken in doen. Maar
ach waarom moet alles in huis nu persé nuttig
zijn. Hang je matjes jop en heb plezier van het
kijken ernaar alleen!
koopt dus veel artikelen voor decoratieve doel
einden.
Zelf ben ik gek op vlechtwerk. Mijn kranten
liggen niet in een krantenbak maar in een
grote hengselmand; onderleggers voor glazen
(„coasters" noemen ze dat hier) zijn van cac
tusvezel gevlochten matjes. Idem tafelmatjes
en kleedjes voor de toilettafel. Je kunt bakken
Onze Peter was erg trots op het feit, dat zijn
vader topograaf was. De belevenissen van mijn
man op zijn toernees in de rimboe van Borneo
en Celebes, maakten een diepe indruk op hem.
Verhalen van orang-oetans, reuze pythons en
krokodillen. De jacht op tokata's (anoeangs
dwergbuffels) in het hooggebergte van
Celebes. Van orang-pendeks die zijn vader
's-nachts hoorde en de voetafdrukjes die hij
's-morgens om de tent had gezien... Van pop-
poh's (vampieren) die 's-nachts bloeddruppels
oplikten uit wondjes die ze maakten op sla
pende kinderen en zieken... Hij had een vader
uit duizend, vond Petertje. In de omgeving van
Bandoeng had hij een keertje mee mogen gaan
tijdens opmetingen met enkele opnemers. Jam
mer dat toen niets spannends viel te beleven;
alleen een foto gemaakt, waarbij hij Paps
geweer mocht vasthouden als een echte jager.
Mijn man had het er een keer met mij over,
dat men hier in Holland blijkbaar niet wist
wat een topograaf was (Peter was met een
half oor getuige van dit gesprek)men meende
dat „typograaf" werd bedoeld. Na enige uit
leg bleek het woord landmeter meer gangbaar
te zijn. Nu wilde het geval dat op zekere dag
de juf op school het onderwerp beroepskeuze
behandelde. Veel kinderen wilden hetzelfde
worden als hun vader en zodoende kwam het
beroep van de vaders ter sprake. Ieder vertel
de het zijna totdat juf zich tot onze zoon
richtte. „En Peter, wat doet jouw vader?"
Blijkbaar om de spanning op te voeren ant
woordde deze niet direct. In snelle flitsen
moeten zijn vaders „heldenfeiten" Petertje door
het hoofd zijn gegaan. Hij rechtte zijn rug eer
hij met gloiende wangen en schitterogen gede
cideerd antwoordde: Landloper, Juf!"
De klas schaterde, juf glimlachte, Peter keek
beduusd rond. „Maar jongen toch, je zult je
wel vergissen, je vader kan toch geen land
loper zijn?" Verongelijkt maar toch zegevie
rend: „Neen, hier niet maar in Indië wel,
écht waar!" Ik kon het de juf later op een
ouderavond verklaren, toen ze me het verhaal
deed. H. SIEBENHAAR-SCHOLTE
vol grappige, gevlochten figuurtjes kopen voor
een paar stuivers. Bloemen, vruchten, kevers,
schorpioenen, vogels, muzikantjes. Minuscuul
en fijn. Wat doen die Mexicanen ermee? Ze
hangen ze in trossen op, versieren er hoeden
mee. Ik kwam op het idee er met tafelmatjes
als ondergrond wandversieringen van te maken.
LILIAN DUCELLE
(Wordt vervolgd)
„wishbone en „wonder krijgt U Uw man
n, want U weet, de weg naar het hart van
s dit jaar de plaats, de tijd 28, 29 en 30 juni.
13
