NOG EENS MOEDERDAG
INTERCOIFFURE
POUWELS POUWELS
Indo-gesprekken in Amerika
HEX
TEKEN
Is uw garantie
voor de beste
behandeling van
uw coiffure.
Fred. Hendriklaan 160 T
Den Haag
Een der 1200 aangesloten leden 1
in de wereld.
'intercoiffur'e
lk ben het met Lilian Ducelle eens, ik vind
dat gemoederdag of gevaderdag nonsens. Moe-
der- en Vaderdag is hier alleen bestemd voor
jonge moeders en vaders die nog ,,mee kun
nen"Oude moeders en vaders verdwijnen in
het Bejaardenhuis, hoewel ze nog volwassen
kinderen hebben, getrouwd of ongetrouwd bij
wie ze een best tehuis zouden kunnen hebben,
lk zeg „zouden kunnen"maar ik ben ook geen
hier geborene. Ik had mijn oude grootmoeder
(83 jaar) om me heen. Ze was een lieve oude
vrouw, van wie wij veel hielden. Wat kon ze.
een gezellige boom opzetten over haar kinder
jaren hier in Holland. Maar dat was en is al
leen mogelijk in Indië dat oude tjangs gewoon
verder bleven leven in het gezin. Maar hier is
het: „Ze kan hier niet blijven, hè, ze is lastig
en ze is niet meer zindelijk en vraagt te veel
zorgen". Hup, dan maar in het Bejaardente
huis, daar heeft ze het goed. Maar dat zo'n
oud mensje het hart gebroken wordt, wie denkt
daaraan? Een oud mens blijft een warm hart
en liefde voor haar kinderen voelen. Had ze
als jong moedertje misschien ook moeten zeg
gen: „Is nu dat kind weer nat, weer een
droge luier aan. Wat is dat lastig en wat een
zorg vraagt dat kind". Hup, weg er mee?
Is dat geen schril contrast, jong of oud moe
dertje zijn? Met dat overdreven zindelijk doen
hier in de huishoudingen is er geen plaats
meer voor ouden van dagen, is er geen liefde
meer voor hen. Bejaardentehuizen zijn m.i.
alleen een oplossing voor oudjes die geen
kinderen of familie meer hebben. Als ze die
nog hebben, horen ze bij hen thuis, hoe lastig,
hoeveel zorgvragend ze ook zijn. Op die liefde
blijven ze recht hebben tot hun dood. Nee,
dan was het bij ons in lndië toch anders, God
zij dank. Als men nu geen Moeder- of Vader
dag heeft, maar gedenkt aan het gebod: „Eert
Uwe Vader en Uwe Moeder"dan was men op
een betere weg. Daarom Indischgasten, neem
bij uw assimilatiepogingen niet alles over. Blijf
uw eigen geestelijke waarden behouden, assimi
latie is in het algemeen geestelijke achteruit
gang. F. RETEL HELMR1CH
NASCHRIFT
Ik kan niet anders dan het eens zijn met mevr.
R. H. Toch heb ik door het staan in het leven
nu, met de gedachten aan het leven vroeger,
(komt door mijn nog-niet-oud maar allang
niet-meer-jong leeftijd waarschijnlijk) een
sceptische bijgedachte bij dit inwonen van
oudjes in een jong gezin.
In ons Indië was dit geen punt. Er was voor
Oma of Opa altijd wel een eigen hoekje voor
de krossi males. Hoe klein ook de behuizing,
er was ruimte omdat het huis „open" was. Er
was een tuin, hoe klein ook, waar onze oudjes
in konden tjakar-tjakar als ze daar zin in
hadden, of alleen maar zitten.
Hier in Europa? In Holland? Er is misschien
één paatsje bij de kachel vrij, maar meestal
dat ook niet. Men leeft immers allemaal in
een veel te klein, veel te dicht huis. De kin
deren moeten het grootste deel van hun
tijd in huis blijven, vanwege het slechte weer.
Een eigen kamer voor de kinderen bestaat
gewoon niet. Het lawaai en de drukte die
voor vader en moeder al vaak niet om te har
den zijn, zijn voor onze oudjes zenuwslopend.
„Denk aan Oma!" Ik ken genoeg huishoudin
gen waar deze waarschuwing de oorzaak is
geworden van hooglopende ruzie tussen ouders
en kinderen. Om Oma of Opa denken, die
misschien niet gezond zijn en d u s ontzien
moeten worden. Ik heb medelijden met onze
oudjes maar ik heb niet verkeerd begrijpen
evenveel medelijden met de kinderen die in
zo'n bekrompen ruimte moeten leven. En ik
kan begrijpen waarom er ruzies ontstaan.
Ik sta ook aan de kant van de huismoeder die
het in Holland beslist niet makkelijker heeft
dan in Indië. Ons leven was daar immers ook
zonder baboe veel, veel gemakkelijker? Als
vader of moeder ziekelijk zijn is het voor
dochter of schoondochter een onmenselijk zwa
re taak. Ook zulke gezinnen heb ik gekend,
waar deze offers werden gebracht, omdat men
dat gebod naleefde: „Eert uw vader en uw
moeder".
Dan nog iets: niet alle Oma's zijn even begrij
pend en lief. Hoeveel bazige bemoeizuchtige
oudjes zijn er, die de eenheid in een gezin
onbewust - met hun bemoeiingen verstoren?
We leven in een andere tijd. Het heeft geen
zin om te zeggen: laten we de goede dingen
van vroeger behouden. Het moet, maar niet
iedereen kan dat. Niet uit onwil maar ook
uit onmacht. In die gevallen is het bejaarden
tehuis een uitkomst.
Maar... en dat wil ik als punt vooropstellen:
laat dat bejaardenhuis er een zijn dat onder
liefdevolle leiding staat. Een directrice met
begrip voor haar oudjes. Verzorgsters die zich
kunnen inleven bij deze mensen, die een heel
leven achter de rug hebben. Een huis met
reglementen maar met genoeg vrijheden voor
onze Omaatjes en Opaatjes, opdat ze zich niet
opgesloten, geketend, voelen. Voor onze Indi
sche oudjes een EIGEN tehuis in een omgeving
en met een leiding die hoort bij HUN leven.
Voor dit tehuis zouden wij, jongeren moeten
zorgen. Ik geloof dat dit de bedoeling was van
ons Indisch Hofje, weet U nog wel? En hoe
ver staan we nu? Hoeveel geld is er bijeen
gebracht om onze oudjes deze oude dag te
bezorgen? Kan het nog?
LILIAN DUCELLE
„Wij tekenen hierbij aan dat uit dit stuk voor
de zoveelste maal blijkt hoe méér men gaat
beseffen dat een Indisch tehuis voor ouden van
dagen inderdaad zeer gewenst is. Daar om is
het zo jammer dat niet harder gewerkt wordt
aan de daad. Want de interesse voor het
BON-Fonds (waaruit dit bejaardentehuis zou
kunnen worden opgezet) is zó klein, dat dit
fonds vermoedelijk opgeheven zal worden en
natuurlijk de reeds gestorte gelden geretour
neerd).
Over het algemeen blijft het met de maatschap
pelijke initiatieven van de Indische groep
slecht gaan. Ook de z.g. assimilatie-voorstan
ders(die dus niets van Tong-Tong willen
weten) passen zich niet werkelijk aan en zijn
b.v. geen lid (of contribuant) van Stichtin
gen, Verenigingen of Fondsen, die bejaarden
tehuizen opzetten. Later, als men oud is,
komt de tijd om bij zo'n tehuis aan te klop
pen, en merkt dan dat natuurlijk de vaste
leden en contribuanten bij plaatsing voorgaan,
zodat de Indisch gast (tijdelijk) wordt afge
wezen. Dan begint het geklaag en geween
te laat.
Dit geldt voor activiteiten op elk gebied,
sociaal, cultureel, politiek. In Holland is alles
geleid en bestuurd in vaste gemeenschappen.
De Indischman die overal buiten blijft staan,
is later alleen. RED.
„Waarom maak je niet vaker een avondje vrij
om te komen babbelen?"
„Ini struggle-for-life-nja, Tjalie! Ndah taoe
bèrès..."
„Ik hou het meest van satee toerki".
„Apa itoe, Turkse satee! Nooit van gehoord!"
„Tsk! Satee van turkey toch, kalkoen. Masa
je weet niet!"
„Waar ga je deze zondag naar toe?"
„Altijd één van tweeën: óf naar de goenoeng
óf naar de bietsj (beach)
DAG GEBOUW, DAG!
Zo sloopt men in Amerika een gebouw. De
meeste gebouwen, niet alle, zitten nogal „luch
tig' in elkaar. Een stalen geraamte, hout, een
vulling die erg veel lijkt op de vulling van een
Europese winterjas en piaster. Er is dus niet
zoveel kracht voor nodig om de zaak op te
ruimen als het nodig is. Een grote hijskraan
met een enorme stalen kogel. U kunt hem nog
net zien op de foto, boven die stofwolk.
De kraan slingert de kogel met kracht tegen de
muren van het gebouw aan, U ziet zelf hoe
vlot de boel weggerammeid wordt. We zijn
niet blijven kijken tot alles met de grond gelijk
was, maar ik meen dat men in een week een
hele straat op deze manier wel „schoon" krijgt.
Los Angeles.
