Je-lah-je-rot
I
GEEN SPONSORS MEER VOOR AMERIKA
X
Zowel The American Tong-Tong als vele
emigranten in de Ver. Staten worden nog
steeds regelmatig bereikt met min of meer
dringende verzoeken om sponsors te willen
zoeken voor emigratie naar Amerika.
Dit is helaas onmogelijk. Al die brieven heb
ben geen zin. De quota van de Pastor Walter
Act zijn geheel uitgeput en naar ons is mede
gedeeld zijn de eerstvolgende zes jaren ook al
geheel „besproken". Wie dus emigreren wil,
zal minstens zes jaren moeten wachten.
Ook al is er nog zoveel goede wil bij Indische
emigranten in Amerika, men kan daar een
voudig niet helpen. De beslissing over toela
ting ligt namelijk bij wetsbeslissing in de
Senaat. Daar hebben dus zelfs „normale"
Amerikaanse burgers geen vat op. Men zou
brieven moeten richten aan een vertrouwd
Senaatslid om een voorstel voor speciale
immigratie in te dienen. Daar er van de zijde
van vele Amerikaanse burgers reeds regel
matig dringende verzoeken de Senaat bereiken
voor „speciale gevallen" (mensen in moeilijk
heden in Hongkong, Korea, Cuba, refugees uit
Oost-Europa, enz. enz.) en er natuurlijk érgens
een grens moet zijn, wordt de emigratie-be
perking steeds nauwer toegepast.
Nogmaals dus: schrijf niet meer aan vrienden
in Amerika om hulp. Misschien zij er hier en
daar nog gaatjes open, maar daar weet men
alleen wat van bij de Emigratie Dienst in
Nederland. Eventuele verzoeken moeten dus
daarheen gericht worden.
Dit wordt door de Indische emigranten in de
V.S. zelf ten zeerste betreurd. Velen weten
immers uit eigen ervaring dat voor bepaalde
I
is uitverkocht, maar er wordt hard
gewerkt aan een tweede druk. Wij
verwachten, dat deze tweede druk om-
streeks eind juli van de pers komt.
Zorg, dat U niet weer achter het net j
vist en bestel NU tegen de speciale
voorintekenprijs van 2.25. (Normale
prijs na verschijning: 2.50).
Knip uit of schrijf over:
BESTELBON
i
Stuur mij, zodra het van de pers komt
ex. van „Je-lah-je-rot" tegen de
speciale voorintekenprijs van 2.25.
Het geld is per giro/postwissel naar I
jullie onderweg. I
Naam: T
Adres: I
Woonpaats: I
(Handtekening)
(En een verlate les)
naturen het leven in Holland niet prettig is.
Wie het hiermee niet eens is, moet zich dus
liever niet kwaad maken. Het IS zo.
Wat uit vele brieven blijkt is dat vele reflec
tanten spijt hebben destijds geluisterd hebben
naar de „ernstige waarschuwers" (Amerika is
keihard; ze laten je sterven op straat; rasdis
criminatie overal; in Holland blijven de kan
sen altijd beter, enz. enz.).
Het is altijd gevaarlijk om mensen van wier
natuur men weinig of niets weet, een eigen
mening overtuigend op te dringen. Wat voor
U geldt, geldt per sé niet altijd voor uw
naaste! Ook is uw eigen staat van welzijn en
geluk niet maatgevend voor die van anderen.
Wat weten wij af van mensen die in Olden-
zaal, Wemeldinge en Babiloniënbroek leven?
En wat weten wij af van die enorme Ver.
Staten, waar zelfs de meest sceptische Amerika-
hater zal moeten toegeven dat er toch ook wel
prettiger oorden moeten bestaan dan de in
sensatiekranten beschreven slechte gebieden?
En tenslotte: „Het kan verkeren, zei Breeroo!"
Tijden kunnen veranderen. En mensen kunnen
veranderen. Denk altijd verder dan nu alleen.
En wees niet al te positief met de maatstaven
van vandaag.
Dit pleit natuurlijk de „spijthebbers" en twijfe
laars in geen enkel opzicht vrij. Maar wie van
de mensen die destijds zo positief waren kan
deze spijthebbers in hun gedeprimeerdheid
helpen? Laat ons toch rustiger en wijzer den
ken, niet zo positief in het moment van nu.
Hier twee voorbeelden uit brieven die ons
bereiken:
..Ik moet nog zes jaren wachten voor ik einde
lijk aan de beurt kom voor emigratie. En ik
heb er zo genoeg van dat als ik NU weg
kon, ik het zonder aarzeling NU zou doen...
Ik ben 52 jaar. Er is niet veel tijd meer
over..."
En:
„lk heb als vast werker nu inderdaad nog
veertien jaar „brood op de plank", maar het
blijft elke maand knijpen. Ook ben ik na vijf
jaar nog steeds vreemdeling in dit dorp, zelfs
voor de buren. Aanpassing lukt maar niet. Als
ik denk aan de tijd dat ik als 65-jarige met
klein pensioen en AOW zal moeten verder
leven in deze sfeer, slaat de angst me om het
hart".
Ach ja, „dat hadden die sufferds eerder moeten
weten". Dat is ook zo. Maar waarom hebben
velen van ons in onze eigen welvaart en eigen
overtuigdheid van goede keuze destijds zo'n
radauw gemaakt om deze mensen „bang te
maken?" Ook de Nederlandse Regering heeft
hierin een zeer onaardig handje mee geholpen.
Toen er een krappe arbeidsmarkt was in Ne
derland werd de emigratie aangemoedigd,
emigranten werden flink en ondernemend ge
noemd, en desnoods zelfs tegenstribbelend op
de boot gewerkt.
Maar toen de arbeidsmarkt zó ruim werd, dat
er zelfs arbeiders uit Spanje en Italië „geimpor-
teerd" moesten worden, heetten op slag alle
emigranten onvaderlandslievende schobbers,
dollarjagers, weglopers, enz. enz. en een pro
fessor schreef zelfs een statige verhandeling
waarin werd „bewezen" dat het niet het beste
deel des volks was, dat doorgaans het vader
land verliet. Waar overigens de Indischman
(bruin en blank) het weer mee kon doen...!
In die tijd was Tong-Tong natuurlijk de boe
man en de schurk. En waren de aanvallen zo
veelvuldig en scherp dat wij om de vriendelijke
geest van het blad te bewaren in hemelsnaam
maar ophielden met over Amerika te praten.
Nochtans vrezend en nu nog steeds vrezend
dat er wéér een ommekeer zal komen in de
publieke (en Staats-) opinie - en dan zal het
te laat zijn.
Precies hetzelfde met Indonesië. Jaar in jaar
uit waren de aanvallen niet van de lucht. Ook
op Tong-Tong. Ons vast vertrouwen dat alles
goed moest lopen, werd gewoonweg gesigna
leerd. Nu beijvert iedereen zich om met stroop
potten en kwasten rond te lopen. Het is ge
woonweg misselijk vaak.
Daarnaast blijven de „ware sceptici" hoon-
lachen. Iedereen weet toch dat Indonesië zowat
bankroet is? Hoe slecht de Rupiah staat? Hoe
arm iedereen het daar heeft? Wat heeft Tjalie
daarop te zeggen? Ha-haha! Maar Tjalie en
massa's andere verder kijkende mensen maken
een studie van het Humphreen Report en het
Acht Jaren Plan, en kijken in de gepasseerde
tien jaren naast de „rot-toestanden" ook naar
de onmiskenbare tekenen van verbetering en
groei. En durven te voorspellen dat betere
tijden tanggoeng zullen komen, zodat vele
Indischgasten wel terug zouden willen gaan.
Maar intussen is dat voor velen misschien
ook al onmogelijk geworden, omdat zij alles
op één kaart hebben gezet, Indonesië voorgoed
verworpen en misschien zelfs hebben meege
daan aan allerlei bar onvriendelijke acties,
die hun naam geen goed gedaan hebben.
Waarom dat alles?
Elk mens kan zijn eigen inzicht vormen door
ernstig en onbevoordeeld onderzoek van feiten.
Al dat blind mechollen met andermans opinie
is altijd gevaarlijk.
Het is een feit dat van de 30.000 Indisch
gasten die emigreerden (dat is dus tien pro
cent van het totaal aantal Indischgasten in
Nederland) nog geen half procent „met han
gende pootjes naar Nederland is teruggekeerd",
zoals men graag denigrerend zegt. Verreweg
het grootste deel van deze emigranten leeft nu
stukken royaler en aangenamer dan ooit in
Nederland. De profetie dat men „buiten ver
rekt", is dus een valsheid. Nu kan men des
noods nog volhouden dat deze 30.000 „de
ware broeders" niet zijn, maar dan nogmaals:
laat die onware broeder dan liever gelukkig
zijne elders dan ongelukkig bij U.. Is dat niet
billijk geoordeeld?
Alweer: basis van deze houding is: verdraag
zaamheid. Gun een ander mens zijn eigen
opinie. Houd er rekening mee dat hij een
andere geestesinstelling, een andere logica, een
andere body heeft. Als iemand gelukkig leeft
in Florida of Aruba, gun hem dat. Als U
denkt (en zelfs gelijk hebt) dat die man
vroeger of later bedrogen thuiskomt, wees dan
in elk geval blij voor hem dat hij een paar
gelukkige jaren in zijn leven gehad heeft. En
als hij straks als een gebroken man bij uw tafel
terugkeert, schuif zwijgend een plaatsje opzij
voor hem in uw rijkdom.
Zijn wij niet met de bijbel opgegroeid? Ken
nen wij de verhalen niet van de „beroerde
broer Jozef", die onderkoning van Egypte
werd? Van „De Verloren Zoon", voor wie het
kalf werd gemest? Van de Barmhartige Sama
ritaan? Kunnen wij niet aardig denken althans
over beroerde Amerikanen, Indonesiërs? Van
waar die eeuwige overdreven zelfingenomen
heid
Het is zeker waar dat wij de plicht hebben onze
naaste altijd te waarschuwen voor wat hem
boven het hoofd zou kunnen hangen. Maar
dat kan gebeuren op een vriendelijke, begrij
pende toon. Niet altijd op zo'n raillerende,
veroordelende toon. Er is al zoveel haat en
nijd. zoveel twist en veroordeling op de
wereld. We moeten in Tong-Tong blijven
zoeken naar begrip en bereid zijn tot hulp,
gebaseerd op inzicht, niet op eigen vooringe
nomenheid. T. R.
10
