VROUW
Een vrouw werkt voor de Verenigde Naties
A WAS—A WAS—A WAS
Kokkies Rijst winkels
Kokkies nieuwste filiaal
SIMONSKERKESTRAAT 11
WAROENG SOEBOER
Voor ons, gewone vrouwen, is „De Verenigde Naties" een begrip, waar mannen
zich mee bezig houden. Het is politiek, en als je de verhitte discussies hoort van de
Heren der Schepping krijg je het idee, dat er aan die organisatie nog heel wat
veranderd moet worden, en dat eigenlijk de heren rond je goede eigen eetkamer
tafel de aangewezen personen zijn om die reorganisatie tot stand te brengen.
Bestelt NU, herhaal NU al, de over
heerlijke spekkoek van Oma Tio.
Gegarandeerd blijft 4 maanden goed.
Prijzen voor Amerika inclusief vracht
13.50 en 17.(speciaal).
In Nederland inclusief vracht 9-
en 12.50.
Verleden jaar moesten wij tientallen
mensen teleurstellen, omdat soedah uit
verkocht.
AMSTERDAM-W.
Witte de Withstraat 128 - Tel. 89438
Slotermeerlaan 125 - Tel. 13 03 62
Amsterdam-Osdorp.
P.S. Wij verzenden pakketten
over de gehele wereld.
Mijn man had na een loopbaan van 20 jaren
een functie gekregen bij de Verenigde Naties
in het Midden-Oosten en wij hadden samen
genoten van de romantische sfeer in Damascus,
Beiroet en Jeruzalem. Maar het werken liet ik,
overigens zonder enig bezwaar maar aan hem
over.
Eerlijk gezegd, begreep ik vaak niet waar ze
het allemaal over hadden. Dan was het
UNESCO, de volgende dag was het F.A.O. en
de week daarop was het weer de I.L.O. die
het zorgenkind was. Ach, je moet die mannen
ook wat gunnen, en op stuk van zaken kunnen
ZIJ niet over jurken en recepten praten, dus
gun ze ook wat...
Een jaartje geleden werden wij in de Congo
geplaatst en in het begin was het weer het
gewone recept. Kennismaken, cocktail party,
Congolese Vrouwenvereniging, Fancy fair, etc.
Allemaal weer interessant, want ieder volk
heeft nu eenmaal bepaalde trekken, die ik
steeds weer het bestuderen waard vind. Naast
veel verschil ontdek je altijd, dat in de grond
de mensen toch niet zoveel verschillen. Ik
vind het altijd een genoegen hun legenden en
spreekwoorden te bestuderen. En een huis
jongen of koopvrouw langs de deur is een
inspirerende bron voor ontdekkingen.
Op een dag kwam mijn man thuis met de me
dedeling, dat de Nederlandse dokters de
volgende zondag op de lunch zouden komen.
Het menu behoef ik nooit voor te berei
den. Dat is steeds en met verzekerd succes:
De aloude Nassi Goreng, compleet met kroe
poek en toebehoren. Maar hier was er nog een
extra verrassing. „Hij wil je laten werken",
zei mijn echtvriend terloops. Aangezien hij
„moeilijk" keek, vroeg ik op dat moment
maar niet om nadere uitleg maar 's-avonds
bleek mij, dat er in Leopoldville een Holland
se bezetting zou komen voor het ONUC hos
pitaal en ik werd nieuwsgierig.
De lunch op zondag was gezellig en onder
de koffie, met bijbehorend cognacje beleek
dat de heren behoefte hadden aan een recep
tioniste. Die dame moest Engels, Frans en
Nederlands spreken en lichte administratie
doen. Verder de toekomstige patiënten ont
vangen en een beetje op hun gemak zetten.
En waarachtig, twee dagen later was ik in
dienst. Een beetje zenuwachtig wel, dat moet
ik bekennen. Mijn man leidde 'mij in op de
bekende vlotte manier, die echtgenoten plegen
te hebben om acht uur 's morgens. „Nou, je
ziet het wel, ik kom je om twaalf uur weer
ophalen". En weg was hij en ik besteeg be
scheiden de receptie zetel.
Laat ik maar meteen eerlijk zeggen dat het een
heerlijk werk is. Je verveelt je geen moment.
Al voor achten staan ze klaar. U kent het be
faamde instituut van ons goede vaderland „Het
Ziekenfonds". Nu, daar lijkt het soms een
beetje op, maar dan alles met die gezellige
internationale sfeer, die je nu eenmaal bij de
„Verenigde Naties" hebt.
Mijn eerste klant, en ik zal hem nooit verge
ten, was een Nigeriaan. Keurig in een stukje
textiel van ongeveer zes meter verpakt, losjes
om de leden geslagen. Na een gezellig, maar
volkomen onbgrijpelijk discours van zowat
vijf minuten ontdekte ik, dat hij meende
Engels te spreken. Maar we werden het toch
eens. Om het maar meteen makkelijk te maken,
parkeerde hij zijn goed ontwikkelde voet op
de toonbank en legde mij visueel uit wat er
aan haperde. Na nog wat verstandig kijken
van mij naar het gekneusde landingsgestel kon
ik hem overhalen een inschrijvingsbiljet te
accepteren en hij vertrok naar de consultatie
kamer van de poliklinisch arts.
En zo ging het verder de hele dag, van acht
tot twaalf en een beetje rustiger van twee tot
vijf.
De dokters zijn schatten, die met eindeloos
geduld hun werk doen. Maar je krijgt heus
rare gasten. Zo verschenen op een middag
twee tamelijk rijpe heren van middelbare leef
tijd. Ze leken erg op elkaar al waren ze geen
broers. Alle twee een beetje uitgebreid rond
de evenaar en met een pijnlijk vertrokken
gezicht. Hand op de buik en huilerige stem.
En allebei in het Frans, dat het pijn deed in
hun buikje. En ERG. Zoals wij vrouwen
weten, heeft een man NOOIT een beetje pijn,
nee, hij is praktisch overleden als hij bij de
dokter komt. Slechts door uiterste wilsinspan-
ning staat hij nog, maar het loopt met hem
op een eind, dat is duidelijk. Dat was ook
duidelijk met mijn pseudo tweeling. Ik ging
ze direct ijverig inschrijven, Naam, Voornaam,
Dienstonderdeel etc. En toen even vragen
WAT het nu eigenlijk was. Ja, dat was inge
wikkeld. Het was in de nacht begonnen en de
diagnose varieerde van kwaadaardige kanker
tot acute blindedarmontsteking. Opeens kwam
ik op het lumineuze idee om te vragen wat
ze de vorige avond gegeten hadden. Dat
bracht hen tot nadenken. Ze keken elkaar diep
zinnig aan en begonnen in rap Frans aan een
inventaris van een compleet restaurant. Die
knapen hadden gewoon TWEE diners geno
men bij twee verschillende families waar ze
zo binnen waren gedwaald. Dat heb je hier
in die mannen maatschappij. Soms eten ze in
geen dagen iets anders dan een sandwich of
een paar eieren en dan weer hebben ze een
kans en nemen die. Ik schreef op hun kaart,
dat het hier vermoedelijk een geval betrof van
overladen maag. Dat lazen ze aandachtig en
„proefden" de Nederlandse woorden. Ze ke
ken NOG ernstiger naar elkaar en naar mij
en vertrokken met een ernstig gezicht naar de
onderzoekkamer. Toen ik ze een half uurtje
later langs zag komen met hun flesje castor-
olie, keken ze nog steeds ernstig. Ze namen
met de traditionele handdruk (alles is hier op
zijn Frans) afscheid van mij en reden even
later weg, nog steeds onder de indruk. Ik
heb ze NIET terug gezien.
De Congolezen hebben weer andere ideeën
omtrent medicijn. Dat moet STERK zijn en
gratis. Dat laatste is belangrijk. Je hebt er
geen idee van, hoe spitsvondig ze je uit kun
nen leggen dat de Verenigde Naties iets moet
doen voor ALLE volkeren en dus ook en vooral
voor hen. Het zijn geboren advocaten. En ze
houden van een Palabre of een matate, zoals
een discussie in hun taal, het Lingala, heet. Het
genot van het spreken is haast nog meer waard
dan het gelijk hebben.
Een enkele keer raak je wel eens van de wijs.
Zo verscheen voor de toonbank een landzaat,
die een kaart had van de UNO (United
Nations Organisation). Edoch, het was een
papiertje wat al een paar jaar ingetrokken
was, en wat hij vermoedelijk in het naastbij-
zijnde bar had gekocht voor een flesje bier.
Het ging trouwens niet om hem, maar aan
zijn zijde schommelde een wei-doorvoede Con
golese schone, die medische bijstand behoefde.
Ik legde hem uit, dat het ECHT niet ging en
na een kwartiertje beleefd babbelen, liet hij
het erbij. Wie schetst mijn verwondering toen
ik opgemelde schone een uurtje later weer voor
mijn neus zag, nu begeleid door een heer met
volledige documentatie, die verklaarde dat
het dametje zijn heuse vrouw was. Op mijn
vraag, hoe het dan eigenlijk zat, vertelde hij
mij dat hij .petit frere" was van die andere en
zodoende rechtmatig op kon treden als wettig
echtgenoot. En hier heb je nu weer een voor
beeld hoe moeilijk het is, om andere zeden
te bevatten. F. BA1JENS-REINDERS
(Wordt vervolgd)
Slamet
Dateng
Koningstr. 16, Den Haag, tel. 60 4142
HET ADRES waar U lekker en goed
koop INDISCH kunt eten. ELKE DAG
VERS. Ook kant en klaar mee te nemen.
Geopend dagelijks van 10-10 uur.
Zondags van 2-10 uur. Dinsdags gesl.
12
