Een varende vakantie (slot)
Gegroet mensen! Ik weet niet eens meer of
ik al over Miami geschreven heb. Hier komt
het dan! Het is niet te beschrijven, maar ik
zal mijn best doen.
Om een uur of acht 's morgens zagen we
ineens witte stippen boven de horizon ko
men. Zij werden steeds groter en dat bleek
Miami te zijn. Je vaart een poos later een
kleine baai binnen, pal langs Miami Beach,
mooi geel strand, overal palmen, klapper
bomen, bougainville. Heel fijn, allemaal din
gen waarover ik jullie zo vaak heb horen
vertellen en nu, zonder dat je nadere uitleg
krijgt, weet je, dit zijn klappers, dat is
bougainville. Dan ga je door een vrij nauw
kanaal, langs grote bungalows, en weer die
prachtige begroeiing, heel mooi. Had me er
al zo veel van voorgesteld maar nooit dur
ven hopen dat het werkelijk zo mooi is, het
overtreft alle verwachtingen. Die fantasti
sche kleuren in dit felle licht, groen over
heerst met daarnaast veel rood. Tijdens de
vaart al kwam de Health Inspector aan
boord, kijken of de boel wel schoon is. De
hele bemanning moet de paspoorten inleve
ren, zulks om te voorkomen dat ze drossen.
In plaats daarvan krijg je een walpasje met
een datum er op. Ben je na die datum nóg
in de V.S. dan ga je de bak in.
Omdat er geen passagiers aan boord ble
ven waren wij van plan, om na het opruimen,
meteen aan wal te gaan Helaas ging dat
niet door, we moesten gewoon doorwerken.
Om 12 uur bleek dat van ons drieën er twee
aan wal mochten, één moest op wacht blij
ven. Ik meldde mij maar voor de wacht en
mag dan vanavond weg. Van 12 tot 5 heb
ik heerlijk in een dekstoel liggen lezen. Be
dacht me toen ineens met schrik dat het
zaterdag is, morgen zondag dus en dat de
winkels dan wel dicht zullen zijn. Tot over
maat van ramp bleek mij dat de winkels om
half zes sluiten. Ik wilde nog een broek
kopen en zag die al in rook opgaan Geluk
kig kon ik een vervanger vinden, die zolang
de honneurs in mijn plaats zou waarnemen
en ik als de raphazen verkleden. Van het
schip af had ik al twee stores gezien, Sears
en Marsh. Na tien minuten lopen was ik er.
Kocht een fijne broek en een blauw T-shirt
en een riem, want alle werkkleding zakt mij
van de lendenen. Die broek is khakikleurig
en een snitje, meneer, als gegoten! Kocht
nog een filmpje voor 1 dollar en 10 centen.
Toen weer terug aan boord waar ik tot 6
uur niets zat te doen. Wachtte tot 8 uur op
Peter, nam een douche, adoniseerde mij.
Samen gingen we de stad in. Prachtig aan
gelegd met grote avenues en palmen, rose
en witte gebouwen in Spaanse stijl. Er zijn
niet zoveel eethuisjes als in Montreal en
ook niet zo gezellig en veel duurder. Ik
kocht een paar gekkigheidjes voor de broer
tjes en we dronken nog wat op de pier. Tot
mijn stomme verbazing had ik van mijn 7
dollar toen nog maar 1 over! Merkte dus
alweer dat 1 dollar net zo veel is als een
gulden en niet f 3,62.
De pier is heel leuk, eigenlijk alleen een
aanlegsteiger, maar het heet hier pier. Er is
een grote jachthaven, goed bevolkt met zee
waardige zeiljachten en vrij veel kleine
schoeners. Aan pier 5 liggen voornamelijk
Tunafish boten, die je per dag kunt huren
om te gaan vissen. Knapen van boten, zo'n
10 meter lang met een vrij hoge bovenbouw.
Achterop, in de kuip, staan 5 stoeltjes met
vaste hengels en aan iedere zijkant nog
twee heel lange hengels waarmee men tonij
nen vangt. Sommige boten hebben ook nog
een hoge toren in het midden met een
boomstam dikke (nou, ja) hengel waarmee
ze „monsters" vangen. De eigenaar van
zo n boot liet ons zo'n vis zien. Een knaap
van een beest, drie meter lang, 500 pond
zwaar, die hij die middag gevangen had.
Vanaf de pier zie je Miami Beach liggen, in
al zijn verlichte pracht. Je kunt grote hotels
en nachtclubs onderscheiden. Frank Sinatra
is vanavond in town, met Juliet Prowse.
Helaas ben ik verhinderd vanavond. De
volgende dag ben ik met de Palm Court
bediende, een enorm aardige man, naar het
Seaquarium gegaan. De entree is vrij hoog,
2,50, maar dat mag je niet missen. Ach je
kent het wel van foto's in tijdschriften.
Miami: prachtig aangelegd met grote ave
nues en palmen.
Seaquarium, waar dolfijnen en zeehonden
hun kunststukjes ten beste geven.
Om 1 uur werd de eerste show gegeven.
Er trad een zeehond op die liedjes speelde
op een orgeltje, samen met zijn trainer op
de wip ging, een trapje opliep met een bal
op zijn neus. Bij het applaus klapte hij druk
mee. Toen twee dolfijnen die de meest gek
ke dingen uithalen. Samen zongen zij een
liedje en dit is nu eens geen sterk verhaal
van mij. Zij persen op een bepaalde manier
lucht door hun bek waardoor een hoog,
snerpend geluid ontstaat. Zij sprongen door
hoepels die drie meter hoog boven het
water hingen, trokken aan een balletje en
hesen zodoende een vlag. Toen kwamen we
bij een groot rond bassin met 6 dolfijnen
er in. Die dieren zijn volkomen gek, zij
springen en zwemmen heel snel, lopen op
hun staart voor- en achteruit. Aan een kant
van het bassin staat een soort voorsteven
van een schip, 2 meter hoog. Daarin gaat
de trainer staan, met geheven armen en in
iedere hand een vis. Hij roept de dolfijnen.
Twee aan twee zwemmen ze in kringen rond
en dan springen ze, tjoep, weg vissen. Nu
gaat de man nog hoger staan, weer pakken
ze de vissen weg en als superstunt laat hij
nog een sigaret tussen zijn lippen vandaan
halen. Elke keer denk je dat zijn hoofd er
nu wel af zal zijn, maar neen hoor, weer niet.
Wanneer de vissen door een duiker gevoerd
worden kan je dat gadeslaan door grote
ruiten. Enorme consternatie in dat water,
alles krioelt wild dooreen, kleine vissen
maar ook grote zwaardvissen. De dolfijnen
hadden voor de show al gegeten maar zij
spelen met de luchtslang van de duiker,
pakken hem voorzichtig in hun bek en
zwemmen er een eindje mee weg. In een
ander bassin werden haaien gevoerd, maar
daar is niet zo veel aan. In de store bij het
seaquarium, een souvenirshop eigenlijk,
sprak ik met de eigenaresse. Zij vertelde
dat zij vorig jaar herfst in Amsterdam ge
weest was en daar in een Indisch restaurant
verrukkelijk gegeten had en mij vond zij een
typical American boy. Het zal wel meer door
mijn nieuwe kleren gekomen zijn, maar ik
moest wel lachen.
O, ja, gisteravond waren Peter en ik immers
in de stad? Toen we terug liepen kwam ons
een slee van een open Ford tegemoet met
twee vrij leuke meisjes er in, één aan het
stuur. De ander zwaaide heftig tegen ons,
wij dus ook. Zij stopten en wenkten ons. Wij
renden er heen, nog 5 meter lopen en toen
reden zij schaterend van het lachen weg.
Wij woest! Nog 5 keer hebben die mormels
ons dat gelapt! Stoppen en doorrijden. Soort
moderne Atalanta's. De volgende avond
moest ik met een bejaarde passagiere een
eindje de stad in, gedurende diensttijd, een
soort dienstreisje dus.
Gisteren stond er een klein stormpje, enkele
passagiers zijn zeeziek. Ik lekker niet, heb
nu mijn zeebenen. Vandaag is er vrij veel
wind waardoor ik niet kan zonnebaden, te
koud! Verder niets bijzonders. We zijn zater
dag weer in Quebec, zondag in Montreal.
Ons is de mogelijkheid geboden om over te
stappen op de Maasdam, die ook een cruise
maakt. Dan zou ik nog veel meer zien en
nog langer wegblijven. Het trekt me wel
maar doe het toch maar niet. Ik zou veel te
laat thuis komen om aan de volgende ont-
wikkelingstrap te beginnen. Is mijn oproep
voor dienst er al?
(Lees verder pag. 19)
18
