Unieke Bankinang reünie
Ister hoefeel Hod?
Sterren stralen overal
t KOKKIES rijsttafelartikelen
staan bovenal
WAROENG SOEBOER
Op de linkse foto ziet U de dames Ensing en
Schaap, onvermoeibaar en onvervangbaar. Aan
haar danken wü deze meer dan geslaagde reünie.
Rechts: waar Indischgasten bij elkaar zijn wordt
gegeten! Geeft niet of de kroepoek een beetje
melempem, beuken maar tot op.
Hij ligt alweer achter ons, de vierde reünie
van het vrouwenkamp Bankinang en wij heb
ben het gevoel, dat dit wel de gezelligste
en best geslaagde bijeenkomst is geweest,
want deze keer hebben de organisatrices,
de dames Ensing en Schaap, ook de bewo
ners van het mannenkamp uitgenodigd. Er
was meteen een andere sfeer, vonden we,
je hoorde tenminste niet alleen vrouwen-
gekakel maar ook de gezellige bromstem
men van de mannen, die met hun feestsiga-
ren en borrelglaasjes belangrijk aan de vro
lijke stemming bijdroegen. Dit was de eerste
keer dat „onze mannen" elkaar weer ont
moetten in reünieverband en je moet toch
maar weer twee energieke dames hebben
om dit voor mekaar te brengen.
„Een unieke reünie" zei mevrouw Schaap
en daar zijn we het allemaal gloeiend over
eens. Veel jongeren waren er nu, de kleine
kampbengels van vroeger (nu grote bengels
geworden) liepen er stralend van pret rond.
Zo zagen we o.a. de drie jochies Hendriks,
ex-houthakkertjes en goedangjongens. Wat
'n bonken van kerels zijn dat geworden! En
Ton Schelameisen kwam met een karvol
Keuskampjes aandragen, die we nu voor het
eerst op de reünie terugzagen. Het was oer
gezellig en het gelach, de klapzoenen en de
omhelzingen waren niet van de lucht. We
waren er weer helemaal in. Hier had je weer
t
Kokkies Rijstwinkels:
J Witte de Withstraat 128
Telefoon 89438
Slotermeerlaan 125
Telefoon 130362
t Simonskerkestraat 11
Osdorp, Tel. 139323
AMSTERDAM -W.
t P.S. Wij verzenden over de gehele
wereld.
dat gevoel van „saamhorigheid", van „wij
met z'n allen tegen de Jap", dat pal staan,
die onverzettelijkheid. Eens temeer is toch
maar bewezen, dat zo'n samenkomst recht
van bestaan heeft, dat de samen doorge
maakte ellende van de kampjaren banden
heeft gelegd, die niet meer te verbreken
zijn.
De speech van mevrouw Schaap werd hof
felijk beantwoord door de heer Nijdam. Wat
hij vertelde hebben we niet zo goed kunnen
verstaan, alleen dit: De Jap moet eens ge
zegd hebben, „Als we oorlog hadden moe
ten voeren tegen de vrouwen, dan hadden
we het beslist nooit kunnen winnen."
Dat geloof ik ook wel, want de vrouwen
hebben het de Jap beslist niet makkelijk
gemaakt. Ter illustratie volgt hier een stuk
je uit een kampdagboek, waarmee we deze
reportage over de vierde Bankinang-reünie
(en hopelijk niet de laatste) besluiten.
DAGBOEKFRAGMENT
Bankinang, juni '45,
„Een tijdje terug is een heel transport man
nen langs ons kamp gekomen. Vrachtauto
na vrachtauto rolde voorbij en die vrouwen
werden gewoon wild van opwinding. De
schutting werd bestormd, als trossen vlie
gen hingen ze eraan en er overheen. In 't
begin kwam de hele wacht in 't geweer. Ze
sommeerden de vrouwen om weer naar
beneden te komen en toen ze niet gehoor
zaamden trokken ze de dames aan hun
benen omlaag. Maar ze waren zo door het
dolle heen, dat ze de handen die aan hun
enkels trokken gewoon wegtrapten. Niets,
maar dan ook niets kon de Jap beginnen!
En er kwamen hoe langer hoe meer dames
naar voor, want er was natuurlijk altijd een
kans, dat ze hun mannen terug zouden zien.
Ze dongen zo tegen de voorpoort aan, dat
die in al z'n voegen begon te kraken. Het
was een oorverdovend lawaai en gekrijs en
ineens gaf de Jap toe. Men gaf toestemming
om bij de nadering van een auto de poort
uit en de straat op te gaan, maar dan moes
ten ze beloven, dat ze direct weer naar
binnen zouden komen. De auto's kwamen
met tussenpozen van 3 a 5 minuten langs
en bij elk geronk ging dan de poort open
en stoven de vrouwen de straat op. Van
uit de verte sloeg ik het gedoe gade. Ik
moest eigenlijk wel lachen en voor de zo
veelste keer verbaasde ik me over onze
brutaliteit, 't Idee, om de Jappen zodanig
overstuur te maken dat ze je toestemming
gaven om op straat te komen! En dat al
leen maar omdat er een kansje was dat je
man bij het transport was... Als één vrouw
duizend mannen al te erg was volgens de
dichter, hoeveel tienduizenden mannen zou
den er dan niet nodig zijn om tweeduizend
vrouwen in bedwang te houden!
Tussen al het lawaai en getier door moest
ons blok rijst en meel gaan halen en een
van de kleine jongens, uitgestuurd om het
blok te waarschuwen, was zó in de war,
dat hij blerde: „Blok D 3, mmmmmeel en
mmmmmannen halen...!"
Zondagmorgen op Mester. Pa zit in de voor
galerij met z'n sjekkie en z'n toebroek.
Lekker in slaapbroek en kabaja, met z'n
benen over elkaar. Een slof bengelt aan
een grote teen. Jantje in tjelana monjet
komt langs en loopt de slof er af. Pa nijdig:
Jantje, jij klojang maar, waarom jij niet naar
de kerk?" „Ah hoe ken, als met sonder
schoen." „Ajo, jij fraah schoen fan Maatje
en dan naar de kerk." Jantje naar Maatje.
„Mah, fraah sepatoe." „Waffoor?" „Foor
naar de kerk, pa hij seh." Jantje krijgt com
plete kleding en druipt af naar de kerk.
Aldaar loopt hij de dominee tegen het lijf.
„Dah domineer." „Zo, Jantje, jij komt hier
ook niet veel. Vertel eens, hoeveel Goden
zijn er?"
Jantje piekert zwaar. „Ister drie, domineer."
„Nee Jantje, denk nog eens na." „Domineer,
als ister allemaal ister seven!" „Nou, Jan,
jij hoort hier niet thuis hoor, ga maar weer
naar huis." Jantje opgelucht weg. Komt Si
Hendrèk tegen. „Eh, Hendrèk, naar waar
jij?" „Naar de catechesatie." „LOH, apa
deze foor een beest." „Masa, jij weet niet,
kaja kerrek." „Na, tjoba jij sèh, ister hoefeel
Hod?" „Eén tierlijk." „Hah, ik kan sefen
noh deruit helèl, masa jij wil drin met één."
A. A. F. M.
ii' iiüiiüi
Slamet
Dateng
Koningstr. 16, Den Haag, tel. 60 41 42
HET ADRES waar U lekker en goed
koop INDISCH kunt eten. ELKE DAG
VERS. Ook kant en klaar mee te
nemen.
Geopend: dagelijks v. 10-10 uur. Zon
dags v. 2-10 uur. Dinsdags gesloten.
