Bibits om tr
ts op te zijn
VOOR ONZE
BIBIT
Tante Mieke
i
Zusjes Monod de Froidevilie in actie
ze in Long Beach op het Accordeon Festi
val van de Western States. Dat was in 1962.
Ze werd no. 4 uit een grote groep jeugd-
virtuozen. In aug. '63 kwam ze weer uit in
Sacramento (N. Californië) en daar werd ze
3e prijswinnares. Gezien de enorme compe
titie (er wordt door Amerikaanse kinderen
erg veel aan muziek gedaan, muziek is daar
een schoolvak) mogen we wel trots op
Leslie zijn. Behalve muziek heeft Leslie
echter ook andere hobbies. Ze is bijvoor
beeld dol op zwemmen en paardrijden. En
haar oma noemt haar „professor", omdat
ze altijd met haar neus in een boek zit.
Verder zou ik nog het een en ander willen
vertellen van Martin (Ebje) Knust Graichen.
Er heeft over deze jongen indertijd in Am.
Tong-Tong een artikel gestaan. En zijn naam
werd ook al in verschillende Amerikaanse
kranten vermeld. Want deze jongen met
zijn Deense naam, die nu zestien of zeven
tien jaar geleden in Indonesië geboren werd,
leerde in Nederland badminton spelen, en
is nu badminton-kampioen in Amerika plus
tenniskampioen. Eén van de Amerikaanse
bladen zegt: „Als je van plan was een
compositie van wereldkampioenen te schep
pen, kon je niet beter doen dan Martin's
familie. De beste badmintonspelers komen
uit Indonesië (Tan Yee Hok, vroegere we
reldtitelhouder) Denemarken (Erland Kops,
Europees kampioen) en Holland (tegenwoor
dige wereldkampioen Ferry Sonneville).
Martin is een hardwerkende, uitstekende
student. Hij staat elke morgen om 5 uur op
om zo'n 60 of meer exemplaren van dag
bladen te bezorgen en oök nog het kantoor
van die krant schoon te maken voor de jour
nalisten, daarna gaat hij dan naar school.
Met dit extra werk verdient hij al vast zijn
college-studiegeld voor later. Dat wordt in
Amerika veel gedaan, dat zelfs heel jonge
kinderen al beginnen om hun studiegeld te
verdienen.
Martin had wel een verzoekje aan mij, n.l.
of ik in dit artikel zijn speciale groeten en
beste wensen wilde doorgeven aan zijn
sportvrienden in Noord- en Zuid-Holland en
Limburg en aan zijn oud-coach Leo Fortu-
natie, hetgeen ik hierbij doe.
Wel, beste jongens en meisjes, dit is deze
keer weer genoeg, ledereen een warme
groet van jullie TANTE MIEKE
Leslie von Kriegenbergh
Zoals jullie wel weten, zijn er overal ter
wereld Indische mensen terecht gekomen,
waarvan ouderen nog steeds met innige ge
dachten aan het oude Moederland, Indo
nesië, verbonden zijn, maar waarvan het
grootste deel van de jeugd, jullie generatie,
onze Bibits dus, dat heimwee niet kent.
Dat is maar gelukkig ook, want heimwee is
iets dat pijn doet, weliswaar een vreemde
pijn, want het is soms met iets zoets ver
mengd, dat, van fijne en heerlijke herinne
ringen. Jullie kennen dat bijzondere verlan
gen niet zo, want jullie werden in een ander
land geboren, namen de omgeving waarin
je opgroeide, als enige werkelijkheid aan,
je kreeg hier je speelmakkers, ging naar
school, alles was voor jullie gewoon, hoe
wel, misschien voelden sommigen van jullie
toch wel aan, dat pappie en mammie nog
altijd veel over Indië spraken en dan met
zo'n verlangen in hun stem, als over het
schoonste land ter wereld. Het verloren
paradijs, zoiets. Nu zijn er mensen, die een
streep hebben getrokken achter hun herin
neringen. Dat is geweest en komt nooit
weer, zeggen ze. Anderen, hoewel ze dat
zelfde verlangen kennen en dezelfde pijn,
hebben hun schouders waterpas getrokken,
en gedacht: „Wij hebben onze prachtige,
onaantastbare herinneringen, daar gaan we
een verzameling van aanleggen." En ze zijn
gaan graven, diep in hun herinnering, en
déze schreef alles op, en dié bewaarde er
schilderijen van, en weer anderen trachtten
allerlei kunstvoorwerpen bijeen te brengen
uit dat schitterende land, dat Indië vroeger,
en Indonesië nu is. En zo lang men er mee
bezig is, houdt men de herinneringen aan
al dat schoons ook levend. Zet men een
dikke punt achter alles, alsof het voor goed
voorbij is, dan heb je ook wel kans, dat
alles inderdaad verbleekt in je geheugen.
En waarom zou men vergeten?
Natuurlijk, zoals het vroeger was in je
jeugd, zul je het nooit terugvinden. Maar
dan ook nergens ter wereld, want elk land
van je jeugd zul je als volwassene veran
derd vinden. Nu zijn er in Amerika Indische
mensen op het idee gekomen om eens in
de maand een koempoelan, een samen
komst te houden. Een zogenaamde soosdag.
En het grappige is, dat niet alleen de grote
mensen er plezier in hebben, maar de kin
deren ook. Het is dus een echte gezinsdag.
En weet je wat nog leuker is? In de stad
Pasadena bijvoorbeeld is deze Indische
groep mensen wel erg actief. Ja, ook zelfs
de jonge mensen, want die geven op die
soosdag eens in de maand, onder leiding
van mevrouw Lilian Ducelle, een kinder
cabaret-uurtje. Wat er o.a. gedaan wordt
kunnen jullie op de foto zien. Dit groepje
kinderen volgt hierop met aandacht de zus
jes Monod de Froidevilie, die een eigen
geïmproviseerde tarian piring (bordendans)
uitvoeren. Is het niet enig? En wat knap
van die meisjes om zo lenig met hun armen
te draaien en te bewegen, zonder de bord
jes te verliezen. Dat is moeilijker dan je
denkt, hoor! Wie doet het ze na? Zo maar
voor de vuist weg voor een publiek, dat je
op je vingers kijkt? Maar oefen maar eerst
met plasticbordjes, anders houdt mamma
geen enkel schoteltje over.
Op de volgende foto zien jullie ook al zo'n
flinkerd van een Bibit. Daar speelt namelijk
Leslie von Kriegenbergh zonder blikken of
blozen als één van de eersten een accor
deon-solo. Dat ze durfde was logisch, want
Leslie heeft al verschillende bekers gewon
nen op accordeon-wedstrijden. Ze is 9, nu
misschien net 10 jaar, en heeft vanaf haar
6e jaar les. Haar eerste „echte" prijs won
Martin Graichen
16
