t
Beschamende situatie
DE VALLEI VAN SONGGORITI
Hiermede verzoek ik U mij te willen noteren
voor een abonnement op „Tong-Tong"Een
bedrag ad f 3,75 voor een kwartaal wordt op
uw giro 6685 overgeschreven.
Misschien doet het U genoegen te vernemen,
waarom ik een abonnement wil? Wel, ik zal
het U vertellen. Ik ben geen Indonesische
Nederlander en ben ook nooit in Indonesië
geweest. Doch ik voel het als een soort plicht
meer te weten over deze groep landgenoten.
Het is n.l. zo, dat ik een „gebrek" heb: ik
wil iedereen begrijpen en zeker de eigen land
genoten. In het buitenland heb ik vele kon
takten; in Frankrijk b.v., waar de mensen voor
Nederlandse begrippen een vreemde mentali
teit hebben, wonen mijn beste vrienden. Men
moet een ander begrijpen, zeker als het land
genoten zijn, die een aparte groep vormen,
waar je toch vreemd tegenover staat, omdat er
geen begrip is. Iedere volksmentaliteit is an
ders, tracht je ze te begrijpen dan is er niet
zoveel onrustIk ben er van overtuigd, dat ik
in mijn eentje nooit voor werelddorado kan
zorgen, ik doe in elk geval mijn best een an
der te begrijpen.
Om eenheid te krijgen in de wereld, moet er
eerst in het eigen land eenheid zijn. Daar er
in Nederland verschillende groepen bestaan,
die een andere instelling hebben, krijg je bot
singen, meestal wordt dat persoonlijk. Natuur
lijk is het moeilijk je te verplaatsen in ander
mans „huid", maar je kunt het proberen.
Omdat ik respect heb voor Indische Neder
landers in 't algemeen is om de situatie waarin
zij zich bevinden. Tussen Nederland en Indo
nesië fungeren zij als stootblok, dacht ik. Veel
respect heb ik daarvoor, doch er zijn mensen,
die dat niet door hebben. Of heb ik het ver
keerd? Juist dit is de vraag, ik weet niet hoe
de Ind. Ned. hier tegenover staan. Door
„Tong-Tong" hoop ik een antwoord te krijgen
op m'n vele vragen. Het doel is: je landgeno
ten die voor jou vreemdenzijn omdat je ze
niet begrijpt, te begrijpen. Ik voel dit als een
menselijke plicht, misschien omdat ik wat
sentimenteel placht te zijn. Sinds mijn 15e jaar
(nu ben ik 24 jaar) heb ik kontakten in
Frankrijk en Suriname en ik kan ze begrijpen,
ook in andere Europese landen, ook achter 't
IJzeren Gordijn, en met Europese landen heb
ik kontakten in de jaren gekregen, maar mijn
eigen landgenoten „kende" ik niet. Eigenlijk
een beschamende situatie. Het is mij niet te
doen om politieke aspecten, alsjeblieft niet,
nee louter menselijke begrippen om zo een
kleine bijdrage te kunnen leveren tot de een
heid in Nederland en de wereld. Nee, dit is
geen groot werk" ik doe het voor mezelf en
misschien kan ik anderen daardoor helpen!
Tot mijn spijt kan ik geen Maleis, dus zullen
sommige uitdrukkingen voor mij onbekend
zijn, maar misschien zal ik persoonlijk kon-
takt opnemen met een Ind. Ned. en die mij
dat kan vertellen. Graag zou ik beantwoording
van mijn brief zien, in Tong-Tong of persoon
lijk met een mogelijkheid, die er misschien is
tot persoonlijk kontakt.
Hopend dat ik niet teveel van uw kostbare tijd
in beslag genomen heb, groet ik U vriendelijk
en wens U zeer veel succes met Tong-Tong
toe. P. W. BROEKHARST Jr.
Ook alweer een brief van een enkeling,
want mensen zoals Broekharst moet je wer
kelijk met een lantaarntje zoeken in Holland.
Met deze constatering veroordeel ik het
hele Nederlandse volk natuurlijk NIET. Uit
ervaring weet ik dat iedereen het eigenlijk
hopeloos druk heeft met zichzelf: het rond
komen met zijn inkomen, het rekening hou
den met vaste winkelsluitingen, het eeuwig
rekening houden met het weer, het eeuwig
rekening houden met kastjes en zuilen
(gek eigenlijk, we schreeuwen hoog en laag
over het kastenstelsel der Hindoes en we
maken zelf kasten in het klein!), het zorgen
voor de ouwe dag,, enz. enz. Er is werke
lijk geen tijd meer over om werkelijk vol
doende aandacht te besteden aan neven
mensen. Over wie wij eigenlijk maar een
vaag en ver en vaak hopeloos verouderd
opinietje hebben. Vele contacten hebben
mij geleerd dat de ontwikkelde (en op zijn
hoog vormend onderwijs pochende) Neder
lander b.v. over „halfbloedjes" nog steeds
even weinig weet als honderd jaar terug.
Hij heeft alleen geleerd dat je er liever niet
in het openbaar mee moet spotten en niet
openlijk op ze neer mag kijken (terwille
van de idealen van menselijke gelijkwaardig
heid), maar achter het „fatsoen" ontbreekt
meestal alle elementaire kennis. Nogmaals:
mensen als Broekharst zijn eenzame enke
lingen. Tong-Tong heeft misschien maar
vijftig abonnees zoals hij. Vijftig op de
twaalf miljoen... we have a long, long way
to go yet!
Wie van U schrijft intussen
briefje aan Broekharst?
een spontaan
T. R.
Kindergelach en -gepraat in de zwembak; hanengekraai
en motorgeronk hogerop tussen de heuvels
Een vrouw en een kind spoeden zich
de zacht glooiende weg af van de dessa.
Een man met een bos hout op de rug
zwoegt hen tegemoet.
Weer dat motorgeronk. Een auto met panne in de bergen?
Vogelgesjilp en -gefluit; viool-, zang-, of pianoconcerto s.
Een rode kembang sepatu in knop,
zachtjes wiegend midden tussen het gras.
Een rose, even sierlijk als een bloeiende roos.
Iets lager gelegen: verweerde, grijze stukken muur,
bemoste overblijfsels van een eens bedrijvig hotel.
Daarachter rijpende padivelden,
waartussenin enkele stille gedaanten,
bij tijden luid schreeuwend om
hongerige vogels te verjagen.
Een tjingelende bel. Klokke vier soms? Tijd om te gaan?
Nieuwe gasten vragen de weg naar het eigenlijke dorp,
op zoek naar een hotel met logies voor de nacht.
Vier heldere klokslagen ergens in de verte.
Krekels sjirpen en vogels sjilpen en kwetteren
in verschillende toonaarden.
Een waarschuwend gebel van een dogcar
uit de richting van Batu.
Vogels zwieren door het overwegend grijs der lucht,
met hier en daar slechts enkele stukken azuurblauw.
Twee mannen beneden op de weg met een zacht
wiegende last van vers gesneden gras,
balancerend op de schouders.
Vogels, zwermen vogels strijken neer op rijpende padi.
Andere scheren over het water, er beurtelings even
aan tippend. Een man tussen de padihalmen
begint een zangerige gamelanmelodie.
Deze vredige kom, sierlijk omsloten door heuvels,
met haar warm-water bron en rhythmisch
klapwiekende vogels, haar turkoise blauwe
zwembak aan de voet van aanstonds dicht
begroeide priëeltjes is:
de Vallei van SONGGORITI.
t
l
MEVR. SOUMOUKIL
5
