Decembermaand; Spekkoekmaand
Djagoeng-recepten
I WAROENG SOEBOER
de versiering in magenta was gehouden en
het bestuur was diep teleurgesteld dat ik
me niet aan mijn voornemen had gehouden.
De show vond plaats in de Victorian Ball
room van Hotel de Coronado, het grootste
en meest luxueuse hotel aan de Pacific in
Zuid Californië. Het hotel is een complex
waarin je compleet verdwaalt als je geen
gids bij je hebt of tenminste een kaart. Er
zijn terrassen en tuinen in verschillende
tropische stijlen, winkelgalerijen, sportzalen,
zwembaden kortom alles wat een luxe hotel
in Amerika kenmerkt.
En een van de mooiste zalen was de
Victorian Ballroom met enorme kristallen
kroonluchters, wijnrode tapijten en een cir
kelvormige glazen wand die een onvergeet-
lijk uitzicht gaf op de zee.
Voor mij was er maar een ding belangrijk:
de kortste weg van kleedkamers naar het
toneel, want ik ben die kortste weg wel
honderdmaal heen en terug geweest op die
avond!
Het plankier waarop de mannequins liepen
was geheel bekleed met sarongs wat een
erg leuke en kleurige indruk maakte.
Er waren 6 mannequins, 5 Amerikaanse
huisvrouwen met show-ervaring en 1 be
roeps mannequin. Ze heette Nemah, was
een Turkse erg lang en mooi en was een
engel van geduld en kalmte, tijdens het
opleiden van de andere mannequins. Dio-
linda was een petite Portugees vrouwtje
met een beeldschoon gezichtje. Karin was
de jongste, 17, fors gebouwd, goed figuur
en een fris teen-ager gezichtje. De drie
andere vrouwen waren de doorsnee types
van Amerikaanse vrouwen, slank, vlot met
een uitstekende loop. Het waren allen
vrouwen uit de high society en ieder van
hen rekende het tot een eer door mij uitge
kozen te zijn voor het lopen in de show.
Ik wil hier expres even bij stilstaan om
voor de zoveelste keer het verschil in
opvatting bij vele Indische (en Hollandse)
mensen duidelijk te maken. Toen ik naar
mannequins zocht onder de Indische meis
jes kreeg ik ettelijke weigeringen. „Mag niet
van mijn ouders". Reden? Lach niet: een
modeshow voor hen hetzelfde als handel in
blanke slavinnen! Om van nog gekkere
denkbeelden maar te zwijgen.
Behalve Nemah die in de kleedkamer pro
beerde orde en volgorde te bewaren, was
T (van Oma Tio) I
i Laat Kokkies Winkel uw spekkoek I
f zendingen naar uw familie of kennis- J
sen verzorgen, waar ook ter wereld, j
J Spekkoek van Oma Tio blijft drie f
t maanden goed. Verleden jaar tiental- J
t len mensen teleurgesteld, omdat
„Soedah" uitverkocht. Zóóóó lékker!!
Kokkies Rijstwinkels:
Witte de Withstraat 128 J
I Telefoon 89438 J
J Slotermeerlaan 125
Telefoon 130362
Simonskerkestraat 11 t
Osdorp, Tel. 199323
AMSTERDAM - W.
t P.S. Wij verzenden over de gehele
t wereld. t
iedereen ziek van opwinding en zenuwen.
Behalve dat al het getjetter in het Ameri
kaans was, precies als bij welke andere
modeshow ook. Diolinda had haar petti
coats vergeten, Marilyn was een oorhanger
kwijt en Pat stond twee keer klaar met de
verkeerde japon. Het „Lilian will you please
help me", was niet van de lucht want nie
mand voelde zich helemaal klaar als ik niet
even gekeken had of alles wel goed zat.
Nu moet ik nog even wat over de japonnen
zelf vertellen. Ik had de show in 5 groepen
verdeeld: Java, Sumatra, Celebes, Bali en
een extra groep voor srimpi-kostuum. Elke
groep toonde het nationale Indonesische
kostuum gevolgd door batik-kleding geïn
spireerd op die kostuums. Dit was volgens
mij de beste manier om Amerikanen die
helemaal NIETS weten van Indonesië en de
klederdrachten, duidelijk te maken hoe en
waar batik als sarong wordt gebruikt.
Het ontwerpen zelf was niet zo moeilijk,
maar ik verzeker U dat ik bloed gezweet
heb op het uitkienen van de volgorde waar
bij ik rekening moest houden met de man
nequins, kleur, stijl en groep.
Het mooiste avondtoilet vond ik zelf dat van
een champagnekleurige sarong met blauwe,
groene en bruine vogels en bloemen. Het
was heel nauwsluitend, heel eenvoudig met
een lage breeduitgesneden hals en vanaf
de heup achter een „staart", die gevoerd
was met smaragd groen satijn.
Er was een appel-groene deux pièce waarop
ik een driekwart lange sarongjas had ge
maakt. De jas was donkerbruin met hier en
daar een stipje van hetzelfde appelgroen.
Ik noemde deze creatie: „Makasser'
„Djakarta" was een chanel-achtig pakje
van oranje-rode dessins op een bruin fond.
Een hoed van grof stro met een afhan
gende scarf.
Er waren zonnepakjes en capris waarop ik
nauwsluitende jakjes liet dragen. Jakjes die
op kabaja's leken en die ook sloten met
twee of drie sierspelden.
Een heel grappig ontwerp vond ik de
„verlengde" kabaja, een soort openvallende
robe-manteau met dezelfde kraag en mou
wen als een kabaja. De sarong hiervoor
was een zwarte met gouden varenmotieven.
De gehele japon was gevoerd met Schiapa-
relli-rose satijn, de kleur die zichtbaar werd
in de loopplooi voor en de omgekrulde
manchetten. Op de plaats van de kabaja-
spelden twee felgekleurde rozen.
Er was een bronsgroen avondtoilet (donker
groen organza over goudtaft) waarop een
donkergroene avondjas van batik. Ik had
de passibloemen en de garuda's die in het
dessin zaten geheel met pailletten in groen,
goud, rood en paars laten opwerken en het
was zo'n geschitter in de schijnwerpers, dat
ik me lam schrok. Maar de zaal gaf dit
ontwerp zo'n daverend applaus dat ik ge
sterkt naar de kleedkamer terugrende om
de volgende mannequin af te duwen.
Ik heb nog nooit zoveel heen en weer ge
rend als op die avond. Trap op, trap af,
door de gang, door een zaal die uitkwam
op de grote balzaal. Gelukkig overal dikke
tapijten zodat ik al gauw mijn schoenen
uitschopte. Ja, mag ik alsjeblieft naar mijn
eigen show kijken?
ledereen vond de show exciting, amazing,
beautiful en wonderful. De nationale kos
tuums waren verzorgd door Ann Soelieman
en miss Dja (die al jaren in Hollywood
woont) en ik hoef U niet te vertellen hoe
prachtig die waren. Mijn creaties leken naar
mijn gevoel vaak dof en saai bij de schit
tering van de Balinese, Minangkabauwse en
Javaanse gewaden. Miss Dja die weet wat
„showing off betekent, liet haar modellen
lopen op het jagende rhythme van een
trom die ze op meesterlijke manier zelf
hanteerde.
De hele sfeer van de avond was bijzonder
exotisch, opwindend en anders dan anders
en het publiek kon geen woorden genoeg
vinden om zijn opgetogenheid kenbaar te
maken. Er waren hoge gasten, diverse con
sulaten (w.o. de Ned. consul) mensen uit
de zakenwereld. Duizend plaatsen waren
bezet en als de vrouwenorganisatie in San
Diego haar High School heeft, kan ze er
een vlag van batik op laten wapperen!
Mocht U misschien denken dat ik nu als
gevierd ontwerpster door het Amerikaanse
leven ga, dan heeft U het mis. Er zijn wat
sarongs verkocht, er zijn een paar aanbie
dingen gekomen voor shows in andere
staten, maar voor alles is in Amerika geld
nodig, geld en organisatie. Succes en rijk
dom worden bereikt door die twee. En aan
gezien noch de importeur, noch ondergete
kende die kunnen opbrengen is de mode
show een schone belevenis geweest. Met
voor mij de voldoening dat ik duizenden
vrouwen iets heb mogen tonen van onze
mooie sarongs.
En dat was dan dat. LILIAN DUCELLE
Van een goede kennis uit Indonesië hoorde
ik dat het kwantum rijst op de distributie
hoe langer hoe minder zal worden (wordt)
en vervangen wordt door djagoeng zolang
de rijstsituatie nog zo precair blijft. Ze
vroeg me of ik me nog recepten kon herin
neren uit de Japanse bezetting waarin dja
goeng werd gebruikt. Ik herinner me het
best nog djagoeng-brood. Weet U andere?
In Madoera werd altijd veel djagoeng gege
ten inplaats van rijst, wie woonde zelf in
zo'n mais-gebied en wie weet welke smake
lijke gerechten je van djagoeng(meel) kunt
maken?
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii:iiiiiiiiiiiD,illiiiiii!iiiiiliiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiliiiiiNiiiiiiiiiiiui»i|n|i|i|||||||||||||,|||i||||i
Slamet
Dateng
I Konlngstr. 16, Den Haag, tel. 60 41 42
HET ADRES waar U lekker en goed- s
1 koop INDISCH kunt eten. ELKE DAG
VERS. Ook kant en klaar mee te j
1 nemen.
1 Geopend: dagelijks v. 10-10 uur. Zon-
dags v. 2-10 uur. Dinsdags gesloten, i
«Hiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiii'iiriiiiiiiNraiiiiNiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiin1
13
