BA hiZBi.bife BiM dfobit Bi/rit Bibifc Biini Bibifr
RAADSELS LOGEERPARTIJ MET HINDERNISSEN
Lieve
Bibiis,
Waarover zal ik jullie deze keer nu eens
schrijven? Soms zijn er dagen dat ik op
eens denk: "Ja, daér zou ik best wel eens
een praatje over willen maken met de Bi-
bits". En dan borduren mijn gedachten op
dat onderwerp door, terwijl mijn handen de
stofzuiger hanteren of de vatenkwast. Maar
soms zijn er ook dagen dat ik klaar ben
met mijn huishoudelijk werk, en dat ik tijd
heb voor een brief aan jullie, maar, dat ik
geen bepaald onderwerp meer weet. En
dat is naar, hoor. Dan denk ik een beetje
mismoedig: "Ach, grut, wat zal ik toch in
ons hoekje zetten dat ze interesseert, want
eigenlijk wéét ik helemaal niet eens wat ze
interesseert. Dat maakt het juist zo moei-
lijkl" Kijk, zo is het op het ogenblik ook.
Want ik heb in geen tijden meer briefjes
van jullie ontvangen, dus ben ik gaan den
ken dat jullie toch geen belangstelling heb
ben voor ons Bibithoekje. Nu ja, misschien
worden de raadseltjes nog wel opgelost,
maar echte brieven zijn er toch nog maar
zelden bij. Mijn eerste Bibitjes zijn waar
schijnlijk nu te oud geworden voor mijn
babbeltjes en nieuwe Bibits hebben zich
niet meer gemeld.
Nu weet Tante Mieke dus niet tegen wie
ze praat in dit hoekje. Wie van jullie leest
er nog in? Jongens en meisjes, wat zullen
we nu eens voor gezelligs doen met elkaar?
Ik loop voortdurend plannetjes te verzin
nen, en nu dacht ik opeens aan het vol
gende. Waarom zouden wij niet eens met
z'n allen een spannend vervolgverhaal gaan
schrijven? We kunnen het tenminste probe
ren. Wat vinden jullie er van? Kijk, ik zal
het begin schrijven, en dan moeten jullie er
een vervolg op verzinnen. Het geschiktste
kunnen we dan plaatsen, en daar verwach
ten we dan wéér een vervolg op. Zo kan
het ons allen fijn eeo poosje bezig blijven
houden, als we er zin in hebben. Het moet
wel zo vlug mogelijk worden ingestuurd,
omdat we de kopij voor een volgend Tong
Tong-nummer binnen moeten hebben zodra
een vorig nummer verschenen is. Het kan
dus bijna niet anders dan dat wij ons ver
haal om het andere nummer plaatsen. Maar
laten we er dan ook eens echt voor gaan
zitten, ledereen kan er aan meedoen, en je
mag je fantasie heerlijk laten gaan, natuur
lijk wel zo schrijven dat het een lopend ver
haal wordt, met een logisch verband, niet
ineens met andere hoofdpersonen gaan
werken, of het verhaal op een andere plaats
laten spelen dan aangegeven is. Natuurlijk
kun je de figuren op reis laten gaan als je
dat wilt, maar de lezers moeten hen kun
nen blijven volgen in hun doen en laten.
Over het algemeen boeit een verhaal waar
veel in gedaan wordt, waar veel beweging
in zit, het meest.
Wat denken jullie ervan? Willen we het
eens proberen? Houdt je pen en papier dan
maar klaar. Lees eerst het stukje dat er
staat en probeer dan te verzinnen wat er
verder in het verhaal gebeuren kan, precies
zoals je zelf wilt, maar laat het niet te gauw
uit zijn. Laat een ander ook de kans er een
stukje aan te breien. Ja, hoe lang moet het
zijn? Laten we zeggen, twee bloknootvelle-
tjes aan één kant beschreven, mag iets kor
ter, liever niet langer. Wie doet er aan mee?
En niet te gauw de moed laten zakken als
jouw stukje toevallig niet gekozen wordt
om te plaatsen. Wie weet, ben je een an
dere keer gelukkiger daarmee. Doen? Okay.
Hier komt dan het begin van ons vervolg
verhaal dat de Bibits gaan schrijven. Doe
je best er maar op. En de beste wensen
en groeten van jullie zeer benieuwde
TANTE MIEKE
VERBORGEN VRUCHTEN
1.Kam je haar eens op, meisje, doe er
een haarband in, of een pin, dan blijft
het wel zitten.
2. Het kind trappelde van ongeduld, maar
kon de box niet uit komen.
3. Wat een pech: de slagroom was zuur,
zakte steeds in, hoe lang we ook klop
ten.
4. Een graaf, hertog, baron en markies, al
lemaal zijn ze van adel.
5. Toe man, gaan we ook eens op reis?
vroeg mevrouw.
6. Eerst een cent opgooien, munt of kruis,
besliste hij.
7. Tante Da, de linker buurvrouw, is ver
draagzamer, dan die van rechts.
8. Een schroef en een moer, beide horen
ze in de gereedschapskist.
9. De jongen gleed uit, greep eerst wild
om zich heen, maar vond geen houvast.
10. De apotheker stampte de pillen in een
vijzel tot poeder.
De oplossing van dit raadsel moet voor
25 april a.s. worden opgestuurd naar TAN
TE MIEKE, Prins Mauritslaan 36, Den Haag.
16
Ze waren gelukkig overgegaan, Don en
Loes van Zuilen, en toen mochten ze gaan
logeren bij Oom Huub en Tante Floor. Oom
en tante waren de vorige zomer verhuisd
en Don en Loes kenden deze nieuwe wo
ning en omgeving nog niet. Wat waren ze
nieuwsgierig naar al dat nieuwe onbekende,
dat hen te wachten stond, en weken lang
zaten ze in spanning óf ze zouden over
gaan of niet, want daar hing alles van af.
Na een prettige treinreis kwamen ze nu
juist op het dorpsstationnetje aan, waar
oom en tante hen met beide armen zwaai
end hartelijk welkom heetten.
"Daar zijn ze!" gilde Loes, zodra ze haar
oom en tante tussen de mensenmenigte op
het perron zag staan. Don kon zijn zusje
niet zo gauw volgen, omdat hij met hun
koffer liep te sjouwen, die net iets te zwaar
was om hem gemakkelijk mee te kunnen
nemen. Bovendien dromden er telkens men
sen tegen hem op. Loes had een klein
handkoffertje bij zich, waar ze geen moeite
mee had. Ze zocht zich vrij vlug een pad
door de drukte heen naar oom en tante toe.
Er volgde een hartelijke begroeting, oom
en tante vroegen hoe ze gereisd hadden
en Loes vroeg naar het nieuwe huis, en of
er ook een tuin bij was. Toen ze nog zo het
één en ander met elkaar spraken, kwam
eindelijk Don met een kleur van inspanning
met de koffer aanzeulen.
"Hè, hè, daar is ie eindelijk", lachte Loes.
"Dag tante, dag oom", groette Don en
met een zucht er achteraan: "Ja, Loes heeft
makkelijk praten met haar kleine zwierige
koffertje, maar moet je die grote eens til
len, zeg, het lijkt wel of ie onderweg nog
zwaarder geworden is".
"Geef maar hier, dat ding", zei oom, en
stak een hand naar de koffer uit. Het viel
hem kennelijk ook niet mee.
"Nou, nou", bromde hij voor zich heen,
"Wat hebben jullie in vredesnaam allemaal
meegebracht? Jongen, je hebt gewoon bo
ven je krachten getild. Wat een kolder toch
voor een vacantie buiten zóveel spullen
mee. Jullie lijken niet wijs. Wat zit er alle
maal in die koffer? Dat ding is loodzwaar".
Oom zette de koffer neer en ze keken er
allen met nieuwe aandacht naar. Opeens
gaven Loes en Don tegelijk een gil.
"Maar dat is onze koffer helemaal niet!"
riepen ze geschrokken uit
(wordt vervolgd)
Tja, dat was nu juist een spannend moment.
Hoe zal dit verder aflopen. Tante Mieke
is werkelijk heel benieuwd naar jullie ver
volgen. Doe je best!
